به گزارش «شیعه نیوز»، استاد حسین انصاریان، در اولین جلسه ماهیانه درس اخلاق خود که قرار است آخرین ۵ شنبه ماه‌های قمری در حسینیه هدایت برگزار شود، در سخنانی اظهارکرد: خدای متعال در جریان معراج رسول الله(ص) به حبیبش فرمود: «هَلْ تَدْرِی أیّ عَیْشٍ أَهْنَی وَ‌أیّ حَیَاةٍ أَبْقَی» ای احمد، می‌دانی چه زندگی‌ای هم خوش‌تر و هم دوامش بیشتر است؟ روشن است که گفتن این مطلب خود انگیزه ایجاد می‌کند که انسان به دنبالش برود.
نویسنده کتاب ارزشمند «راه و رسم رستگاری» افزود: پیامبر(ص) سؤال را این‌طور جواب داد، «قال اللهم لا» آنچه در باطن علم توست، من نمی‌دانم؛ ادب هم همین را اقتضا می‌کند. خدا فرمود خودم برایت می‌گویم ای حبیبم. «قَالَ أَمَّا الْعَیْشُ الْهَنِی ءُ فَهُوَ الَّذِی لَا یَفْتُرُ صَاحِبُهُ عَنْ ذِکْرِی» گواراترین زندگی آن است که صاحب آن زندگی از ذکر من سست نشود.
این محقق فرزانه بیان کرد: خدای متعال در آیه ۲ سوره انفال می‌فرماید: «إِنَّمَا المُؤمِنونَ الَّذینَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَت قُلوبُهُم وَإِذا تُلِیَت عَلَیهِم آیاتُهُ زادَتهُم إیمانًا وَعَلی رَبِّهِم یَتَوَکَّلونَ» مؤمنان حقیقی آنانند که چون ذکری از خدا شود دل‌هاشان ترسان و لرزان شود و چون آیات خدا را بر آنها تلاوت کنند بر مقام ایمانشان بیافزاید و به خدای خود در هر کار توکل می‌کنند. پس قلب آدمی در برابر ذکر خداوندی آرام نمی‌گیرد؟
وی گفت: یکی از معنای «ذکر» قرآن کریم است؛ یک معنای دیگر این است که وقتی با کسی روبرو می‌شویم از خدا و ارزش‌های خدایی بگوییم، این را به حضرت داوود(ع) فرمود: «أَحْبِبْنِی وَ حَبِّبْنِی إِلَی خَلْقِی» عرض کرد چگونه؟ خدا فرمود: به خلقم نعمت‌های مرا یادآوری کن و به آنان نیکی، و بدین وسیله مرا محبوب آنان کن.
