به گزارش «شیعه نیوز»،"دهاما تاینگی" دختر نوجوان میانماری آرزو دارد مهندس شده و فوتبال بازی کند. اما اینک او مجبور است پیش از طلوع آفتاب برای عبادت بلند شده و پیش از شلوغی خیابان‌های "یانگون" - یکی از شهرهای میانمار- خیرات جمع کند. زندگی کودکان راهبه در صومعه آنها را از درگیری و جنگهای احتمالی حفظ می‌کند.
در اوایل صبح دختران صومعه "مینگلار تایکتی" با سرهایی تراشیده و رداهای صورتی، چشمانی خسته و قرمز روی کف چوبی اتاق عبادت صومعه نشسته‌اند.
هوا هنوز در این منطقه فقیر نشین "یانگون" تاریک است و صدای مناجات بوداییان با صدای سگ‌های بیرون صومعه در هم پیچیده است.
تمامی دختران این صومعه بین 4 تا 18 سال سن دارند. تمامی آنها از فرقه "پالائونگ" هستند و در ایالت شرقی "شان" متولد شده‌اند. بسیاری از آنها از درگیری بین شورشیان محلی و نیروهای ارتش این کشور به ستوه آمده‌اند.
"دهاما تاینگی" 18 ساله به خبرگزاری فرانسه گفت: جنگهای زیادی رخ داد. او افزود: این جنگ‌ها باعث شد تا والدینم مرا در 9 سالگی از صدها کیلومتر دورتر به این صومعه بفرستند.
وی افزود: مدارس از محل زندگی ما دور بودند و تحصیل آسان نبود.
مناطق اصلی و مرزی بودائیان پس از استقلال این کشور از بریتانیا در سال 1948 تحت فشار قرار دارد. بسیاری از گروه‌های قومی در کشور میانمار بر سر منابع ملی و خودمختاری با دولت می‌جنگند.
خانم "آنگ سان سو" رهبر غیر نظامی این کشور متعهد به برقراری صلح شده است.
"ساین ماین" مدیر بخش آموزش در وزارت دین و فرهنگ میانمار در این باره گفت: درگیری‌های مسلحانه و فقر به معنای افزایش تعداد کودکان و نوجوانان در صومعه است.
وی در این باره گفت: بیش از 18 هزار کودک راهبه و راهبان تازه‌کار در صومعه‌های پایتخت تجاری میانمار زندگی می‌کنند.
زندگی در صومعه بودائیان برای دختران سخت‌تر از پسران است.
سلسله مراتب جوامع مذهبی میانمار نیز تحت تاثیر یک جامعه محافظه‌کار و پدرسالار قرار دارد. در این فضا راهبان مرد احترام بیشتری دارند و کمک‌های بیشتری را نسبت به راهبه‌های زن دریافت می‌کنند.
راهبه‌های زن در این شرایط به دلیل ناکامی در یافتن همسر یا شریک زندگی نیز مورد تمسخر یا فشار قرار می‌گیرند.
با این وجود بیشتر جزئیات زندگی روزانه آنها یکی است. دختران صومعه "مینگلار تایکتی" مانند مردان در صومعه هر روز ساعت 4:00 صبح برای عبادت بیدار می‌شوند.
دو روز در هفته، انها وارد شهر شده و از همسایگان درخواست صدقه و خیرات می‌کنند. آنها معمولا چند قاشق برنج خام یا چیزهای دیگری می‌گیرند.
جمع کردن پول کافی در این گشت‌های روزانه نیز بسیار مهم است. آنها از این پول برای خرید میان وعده یا ناهار استفاده می‌کنند.
براساس سنت‌های بوداییان، راهبه‌های زن و مرد از خوردن وعده غذایی میان روز خودداری می‌کنند. دختران جوان راهبه در بقیه روز در کلاس‌های مدرسه شرکت می‌کنند. این کلاس‌ها براساس برنامه‌های ملی برمه و با گروه‌های داوطلب برگزار می‌شود.
ا"وارا نیار نی" رهبر راهبه‌های این صومعه که خود از کودکی وارد این راه شده است در این باره گفت: هیچ دختری مجبور به زندگی در این محیط نیست. هموراه دخترانی برای جایگزینی دیگران در این صومعه پشت درها منتظرند. هر سال تعدادی از دختران این صومعه را ترک می‌کنند.
شمارش معکوس
سفر به خانه برای این دختران به ندرت اتفاق می‌افتد.
"کین مار تی" دختر 17 ساله همراه 4 خواهرش به صومعه فرستاده شده است. والدین آنها نیز توانایی هزینه سفر آنها برای بازگشت به خانه را ندارند. بنابراین این دختر جوان مانند بسیاری از راهبه‌های دیگر تصمیم گرفته تا پایان دوران دبیرستان راهبه بماند و از بازگشت به دنیای سکولار بپرهیزد.
اما این دختر راهبه اعتراف می‌کند که با دیدن زندگی دختران معمولی در شهر و خیابان به آنها حسادت کرده و ناراحت می‌شود.
او با اشاره به دلتنگی زیاد برای والدینش گفت: آرزو می‌کنم مانند آنها زیبا باشم.
"دهاما تاینگی" نیز برای ترک صومعه وسوسه شده است. او دوست دارد در صورت کسب نمرات خوب یک مهندس شود.
او می‌گوید: چیزهای زیادی وجود دارد که ما به عنوان یک راهبه توان انجام آن را نداریم.
او علاقه زیادی به بازی فوتبال دارد اما حدود یک سال و نیم است که قادر به بازی آن نیست. او به عنوان یک راهبه از انجام این امر منع شده است.
او در این باره گفت: من عاشق گل زدن هستم. ریشه‌های علاقه وی به فوتبال مانند هزارن میانماری دیگر از بازی‌های منچستر ریشه گرفته است.
