شیعه نیوز:
پرسش
آیاتی که امام حسین( علیه السلام ) هنگام عزیمت از مدینه به مکه و مکه به کوفه و کربلا را خواند، چه بود؟
پاسخ اجمالی
با تحقیق در منابع تاریخی و حدیثی که ما به آنها دست‌رسی داشتیم؛ چنین بر می‌آید که امام حسین( علیه السلام ) در مسیر حرکتشان از مدینه تا کربلا در جایگاه‌های مختلف به تناسب آیاتی را تلاوت فرمود که در دو قسمت از مدینه به مکه و از مکه به کربلا بیان می‌شود.
الف. آیاتی که امام حسین( علیه السلام ) هنگام خروج از مدینه و رهسپار شدن به سوی مکه خواندند، عبارت‌اند از:
1. در شب یک‌شنبه بیست و هشتم ماه رجب، هنگام خروج از مدینه و رهسپار شدن به سوى مکّه که فرزندان، برادرزادگان و برادرانش نیز با بیشتر خاندانش همراه او بودند جز برادرش محمّد ابن حنفیّه؛ این آیه شریفه را قرائت فرمود:[1] «فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً یَتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمینَ»؛[2] موسى ترسان و نگران از آنجا بیرون رفت [در حالى که] می‌گفت: «پروردگارا، مرا از گروه ستم‌کاران نجات بخش». طبق این آیه؛ حضرت موسی( علیه السلام ) برای رهایی از شرّ فرعونیان از مصر به سوی مدین خارج شد.[3] امام حسین( علیه السلام ) با خواندن این آیه حال خروج خود را از شهر مدینه به حال خروج حضرت موسی( علیه السلام ) از مصر تشبیه کرده که آن‌حضرت از ترس فرعون مصر ناچار به ترک شهر و دیار و فرار از شهر گردید، و امام حسین( علیه السلام ) نیز به خاطر فرعون زمان خود مجبور به ترک دیار و خانه و کاشانه خود شد.
2. وقتی آن‌حضرت در ماه شعبان داخل در مکه شد، این آیه شریفه را خواند:[4] «وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْیَنَ قالَ عَسى رَبِّی أَنْ یَهْدِیَنی سَواءَ السَّبیل»؛[5] و چون به سوى [شهر] مَدْیَن رو نهاد [با خود] گفت: «امید است پروردگارم مرا به راه راست هدایت کند».
ب. آیاتی که امام حسین( علیه السلام ) در مسیر رهسپار شدن به سوی عراق و کربلا به مناسبت‌هایی قرائت فرمود، به شرح زیر است، و گفتنی است که امام حسین( علیه السلام ) در این مسیر به کوفه نرفت.
3. وقتى امام حسین( علیه السلام ) از مکّه بیرون آمد، فرستادگان عمرو بن سعید بن عاص به فرماندهی یحیى بن سعید راه آن‌حضرت را گرفتند و گفتند: «بازگرد! کجا می‌روى؟» امّا امام حسین( علیه السلام ) مقاومت کرد و روان شد و دو گروه به جلوگیری همدیگر پرداختند و تازیانه‌ها به یکدیگر زدند. حسین( علیه السلام ) و یاران آن‌حضرت به سختى مقاومت کردند. پس از آن، امام حسین( علیه السلام ) به راه خویش رفت که بر او فریاد زدند: «اى حسین! مگر از خدا نمی‌ترسى؟ از جماعت بیرون می‌شوى و میان این امّت تفرقه می‌اندازی!»، امام حسین( علیه السلام ) این آیه شریفه را خواند:[6] «لِی عَمَلِی وَ لَکُمْ عَمَلُکُمْ أَنْتُمْ بَرِیئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَ أَنَا بَرِیءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ»؛ عمل من براى من، و عمل شما براى شماست! شما از آنچه من انجام می‌دهم بیزارید و من (نیز) از آنچه شما انجام می‌دهید بیزارم!
4. در اثنای سفر امام حسین( علیه السلام ) به عراق خبرهای ناگواری به امام( علیه السلام ) رسید که کشته شدن جناب مسلم بن عقیل، هانی، قیس بن مسهر صیداوی و عبدالله بن یقطر از آن جمله بود.[7] وقتى خبر شهادت قیس بن مسهر صیداوی را به حضرت امام حسین( علیه السلام ) دادند، چشم‌هایش پر از اشک شد و این آیه شریفه را تلاوت کردند:[8] «مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلا»؛[9] در میان مؤمنان مردانى هستند که بر سر عهدى که با خدا بستند صادقانه ایستاده‌اند بعضى پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند)، و بعضى دیگر در انتظارند و هرگز تغییر و تبدیلى در عهد و پیمان خود ندادند.
5. عبد الله و منذر اسدی وقتی در ثعلبیه[10] به امام حسین( علیه السلام ) خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانی را دادند، امام( علیه السلام ) فرمود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ»؛[11] ما از آنِ خدائیم و به سوى او بازمی‌گردیم. و امام( علیه السلام ) و پیوسته این جمله را تکرار مى‌فرمود.[12]
6. پس از آن‌که عبید الله بن حرّ جعفی دعوت امام حسین( علیه السلام ) را نپذیرفت و گفت اسبم را به شما هدیه می‌دهم، امام از وی روى گرداند و فرمودند: «حال که در راه ما از نثار جان دریغ می‌کنى، ما نیز به مال تو نیازى نداریم»، سپس این آیه را تلاوت فرمود:[13] «وَ ما کُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّینَ عَضُداً»؛[14] و من هیچ‌گاه گمراه کنندگان را دستیار خود قرار نمىدهم!».
[1]. شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 35، کنگره شیخ مفید، قم، چاپ اول، 1413ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الورى بأعلام الهدى، ج 1، ص 435، مؤسسه آل البیت( علیه السلام )، قم، چاپ اول، 1417ق.
[2]. قصص، 21.
[3]. قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق و مصحح: موسوى جزائرى، طیب، ج 2، ص 137، دار الکتاب، قم، چاپ سوم، 1404ق؛ طبرى، ابو جعفر محمد بن جریر، جامع البیان فى تفسیر القرآن، ج 20، ص 34، دار المعرفة، بیروت، چاپ اول، 1412ق.
[4]. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 35 – 36.
[5]. قصص، 22.
[6]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، ج 5، ص 385، دار التراث، بیروت، چاپ دوم، 1387ق؛ ابن نما حلی، نجم الدین جعفر بن محمد، مثیر الأحزان، ص 39، مدرسة الإمام المهدی(عج)، قم، چاپ سوم، 1406ق.
[7]. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 70 – 76.
[8]. جزرى، عزالدین ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج 4، ص 50، دار الصادر، بیروت، 1385ق.
[9]. احزاب، 23.
[10]. «ثعلبیه»؛ نام یکى از منزلگاه‌هاى نزدیک کوفه است که امام حسین( علیه السلام ) در مسیر خود از آنجا گذشت. این مکان، به نام ثعلبه، مردى از بنى اسد است که در آنجا فرود آمده و ساکن شده و چشمه‌اى حفر کرده بود (یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبد الله، معجم البلدان، ج 2، ص 78 – 79، دار صادر، بیروت، چاپ دوم، 1995م)؛ در این محلّ که قناتى داشته، امام حسین( علیه السلام ) بار افکند و یک شب آنجا ماند.
[11]. بقره، 156.
[12]. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 74.
[13]. مقرّم، عبد الرزاق، مقتل الحسین( علیه السلام )، ص 194، مؤسسة الخرسان للمطبوعات، بیروت، 1426ق؛ شیخ صدوق، الأمالی، ص 154 – 155، کتابچى، تهران، چاپ ششم، 1376ش.
[14]. کهف، 51.
آیات مرتبط
سوره البقرة (156) : الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ
سوره يونس (41) : وَإِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ لِي عَمَلِي وَلَكُمْ عَمَلُكُمْ ۖ أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ
سوره الكهف (51) : مَا أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَا خَلْقَ أَنْفُسِهِمْ وَمَا كُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّينَ عَضُدًا
سوره القصص (21) : فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ ۖ قَالَ رَبِّ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ
سوره القصص (22) : وَلَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاءَ مَدْيَنَ قَالَ عَسَىٰ رَبِّي أَنْ يَهْدِيَنِي سَوَاءَ السَّبِيلِ
T
