می‌‌گویند تربت شفا دهنده امام حسین( علیه السلام ) خاکی است سرخ رنگ که از داخل قبر قسمت بالای سر حضرت می‌‌جوشد و تربت شفا دهنده، آن تربت است؛ آیا این صحت دارد؟

شیعه نیوز:
پرسش
می‌‌گویند تربت شفا دهنده امام حسین( علیه السلام ) خاکی است سرخ رنگ که از داخل قبر قسمت بالای سر حضرت می‌‌جوشد و تربت شفا دهنده، آن تربت است؛ آیا این صحت دارد؟
پاسخ اجمالی
احادیثی که درباره فضیلت تربت امام حسین( علیه السلام ) آمده با مضامین مختلف نقل شده است؛ بنابراین، منحصر در آنچه در پرسش آمده نیست، اگرچه ممکن است اثر بخشی تربت با خصوصیات یاد شده بیشتر باشد که به چند نمونه از روایات اشاره می‌شود.
1. یونس بن ربیع ‏می‌گوید: امام صادق( علیه السلام ) فرمود: «بالای سر امام حسین( علیه السلام )، خاک قرمزى است که در آن شفای هر دردى غیر از مرگ می‌باشد». یونس بن ربیع ‏گوید: «بعد از این‌که، این حدیث را شنیدم نزد قبر حاضر شده و طرف سر قبر را حفر کردیم و چون به قدر یک ذراع کندیم از قسمت بالای سر قبر، خاک‌هایى مثل ریگ‏هاى ریزى که آب، آنها را با خود می‏آورد بر ما ریخته شد، رنگ آنها قرمز و اندازه‌شان قدر یک درهم بود، آنها را با خود به کوفه آورده پس آن‌را مخلوط کرده و به صورت خمیری در آورده و پنهان‌شان نمودیم و بعد به تدریج از آن به مردم می‏داده تا با آن مریض‏هاى خود را مداوا کنند».[1]
2. ابو حمزه ثمالى از امام صادق( علیه السلام ) پرسید: «فدایت شوم می‌بینم اصحاب ما را که تربت حائر حسینی را براى شفا گرفتن می‌گیرند، و مى‏گویند در این تربت شفا هست؛ درست است؟
امام صادق( علیه السلام ) در پاسخ فرمود: «از خاک قبر تا فاصله 4 میل درمان جویند، و همچنان است خاک قبر جدّم رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم )، خاک قبر حسن، على بن حسین و محمّد بن علی( علیه السلام )، از آن برگیر که شفای هر درد و بیماری، و سپر از هر چه از آن ترس داشته باشی، است و هیچ دارویى با آنها برابر نیست جز دعا و همانا بی‏اثرى آنها به سبب مخلوط شدن آن خاک با آنچه در ظرف باقیمانده (ظروفى است که تربت‌ها را در آنها می‌ریزند) و یا به جهت کمتر بودن یقین کسى است که با آنها می‌خواهد خود را درمان کند، ولى آنان که یقین کامل دارند، در صورت به کارگیری آن برای معالجه، به اذن خدا شفا برایشان حاصل می‌شود...».[2]
3. امام صادق( علیه السلام ) فرمود: «تربت قبر امام حسین( علیه السلام ) را از اطراف قبر به مساحت هفتاد باع (اندازه‏ کشیدن دو دست‏)[3] در هفتاد باع می‏توان برداشت».[4]

[1]. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق و مصحح: امینی، عبد الحسین، ص 279، دار المرتضویة، نجف اشرف، چاپ اول، 1356ش.
[2]. همان، ص 280 – 281.
[3]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 8، ص 21، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق.
[4]. کامل الزیارات، ص 281.

T