شیعه نیوز:
پرسش
با سلام؛ آیا غیبت امام زمان( علیه السلام ) از دوران اولیه غیبت تا به حال این‌را نمی‌رساند که مردمان گذشته از هر نسل لیاقت و قابلیتشان بیشتر از مردمان زمان غیبت بوده که می‌توانستند از امام خود بهره‌ی معنوی و ارشادی ببرند و حتی صرف دیدن آن بزرگواران می‌توانست اثرات روحی و معنوی داشته باشد و با طرح سؤالاتی مشکلات مادی و معنوی خود را حل کنند؟ آیا ما از خیلی از این امتیازات محروم نیستیم؟ من خدای ناکرده منکر وجود حضرت مهدی ( علیه السلام ) در میان مردم نیستم و می‌دانم که واقعاً خیلی از ما قابلیت درک در محضر ایشان را نداریم، ولی آیا از خیلی از یاران امامان گذشته که به سپاه دشمن ملحق می‌شدند هم کمتریم؟ با تشکر از جواب قانع کننده‌ای که به من حقیر خواهید داد.
پاسخ اجمالی
بی‌گمان حضور امام معصوم( علیه السلام ) فواید و آثاری دارد که این آثار را نمی‌توان در زمان غیبت یافت، اما حضور امام( علیه السلام ) تنها به دلیل لیاقت معاصران ایشان نیست تا غیبت را لزوماً به دلیل عدم شایستگی تمام افراد موجود در زمان غیبت بدانیم.
معاصر بودن با یک پیامبر و یا یک امام و یا حتی دیدن و سخن گفتن با آنان به تنهایی دلیلی بر امتیاز نیست؛ زیرا به عنوان نمونه حتی در زمان حضور پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) و ائمه( علیه السلام ) بسیاری از مسلمانانی که در نقاط دوردست زندگی می‌کردند، همچنین آنانی که نام اسلام به گوششان نخورده بود، امکان شرفیابی نداشتند. از طرفی شاید این امتیاز برای نسل ما باشد که بدون آن‌که پیشوایان خود را دیده باشیم به آنان ایمان آوردیم.
بودند برخی افرادی که بسیار خدمت پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) شرفیاب می‌شدند اما ایمان واقعی به حضرتشان نداشتند و شخصی به نام اویس قرنی هم بود که حتی یک بار هم موفق به زیارت آن‌حضرت نشد، اما پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در باره او فرمود: نسیم رحمانی خداوند را از او استشمام می‌کنم.[1]
در این باره به چند روایت اشاره می‌کنیم.
الف. قتاده از ایمن و او از ابو امامه نقل مىکند که پیامبر خدا ( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: خوشا به حال کسى که مرا دیده و به من ایمان آورده و خوشا خوشا- تا هفت مرتبه- به حال کسى که مرا ندیده، به من ایمان آورده است.[2]
۱. یا علی، گروهى در آخر الزمان خواهند آمد که یقین و ایمان آنان موجب شگفتى خواهد بود، با این‌که آن جماعت، پیامبرى را ندیده و حجت ظاهرى از آنها پوشیده شده است، آنان فقط با دیدن آثار، ایمان مى‌آورند.[3]
۲. رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) خطاب به حضرت على( علیه السلام )، فرمود: آیا مىخواهى با مژدههایى که به تو مىدهم تو را خرسند سازم؟ تو، برادر و وزیر من هستی. دین مرا ادا مىکنى، وعده مرا به پایان مىرسانى و ذمّه مرا برى مىکنى. اینک کسى که در زنده بودن من تو را دوست بدارد، به مرگ طبیعى مىمیرد و کسى که پس از رحلت من و در روزگار زندگى تو، تو را دوست بدارد، خداى تعالى سرانجام او را به امن و ایمان نائل مىگرداند و کسى که تو را پس از رحلت من دوست بدارد در حالى‌که تو را ندیده است، خداى تعالى ایمنى و ایمان به او ارزانى مىفرماید و او را از بیم روز قیامت ایمنی مىبخشد و کسى که کینه تو را در دل داشته باشد و با چنین حالى بمیرد، به مرگ جاهلیت مرده و به آنچه در اسلام عمل کرده است محاسبه خواهد شد.
این حدیث را «طبرانى» از «ابن عمر» روایت کرده است.[4]
[1]. ورام ابن ابى فراس، مجموعة ورام(تنبیه الخواطر)، عطائی، محمد رضا، ج 1، ص 154، مشهد، آستان قدس، چاپ اول، 1369ش.
[2]. صدوق، الخصال، ج 2، ص 342، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، 1362ش.
[3]. صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 366، قم، جامعه مدرسین، چاپ دوم، 1404ق.
[4]. فیروز آبادی، سید مرتضى، فضائل پنج تن علیهم السلام در صحاح ششگانه اهل سنت، محقق، ساعد، محمد باقر، ج 2، ص 61، قم، فیروزآبادى، چاپ اول، 1374ش، به نقل از کنز العمال، ج 6، ص 155.
T
