آیا رقیه و ام کلثوم واقعاً دختر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) بودند که امام علی( علیه السلام ) عثمان را به دامادی حضرتشان منتسب می‌کردند و آیا ابوبکر و عمر رفتار مناسبی داشتند که عثمان از سوی امام علی( علیه السلام ) با آن دو مقایسه شد؟

شیعه نیوز:

پرسش
۱. در خطبه‌اى از نهج البلاغه امیرالمؤمنین علی( علیه السلام )، عثمان را به عنوان داماد پیامبر معرفى می‌کند. آیا آن دو دختر واقعاً دختر پیامبر بوده‌اند یا ربیبه آن حضرت؟ ۲. آیا در این خطبه، حضرت علی( علیه السلام )؛ ابوبکر و عمر را عمل کننده به سنت و به حق می‌داند؟
پاسخ اجمالی
حضرت خدیجه(سلام الله علیها)؛ اولین و گرامی‌ترین همسر پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) بود. حاصل این ازدواج فرزندانی بود؛ از جمله رقیّه و ام‌کلثوم[1] که مورد بحث ما نیز هستند. در منابع اهل سنت آمده است، همین دو فرزند (یکی پس از دیگری) در ازدواج دومشان، به عقد عثمان بن عفان در آمدند.[2]
برخی منابع شیعی نیز اشاره داشته‌اند که این دو فرزند، قبل از بعثت متولد شده،[3] پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) پدرشان بوده است و پس از ازدواج‌هایی، با عثمان ازدواج کرده‌اند.[4]
در مقابل این دیدگاه، نظریه‌ای وجود دارد که این دو فرزند را ربیبه پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌دانند.[5] طرفداران این نظریه، دلایلی برای اثبات این مدعا ارائه کرده‌اند.[6]
بررسی تمام این دلایل مجالی مفصل می‌طلبد که در این مختصر نمی‌گنجد. با این حال؛ نظریه اول، مشهورتر و دارای مستندات بیشتری است.
مطلبی که در این‌جا باقی می‌ماند؛ این است که آیا با فرض پذیرش این‌که رقیه و ام کلثوم دختران پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) باشند، آیا ازدواج با آنها به تنهایی چنان فضیلتی برای عثمان ایجاد می‌کند که او را از هر انتقادی مصون ‌سازد؟!
در این زمینه باید گفت که بدون تردید خویشاوندی با پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) به همراه خود نوعی احترام و تعظیم را به دنبال خواهد آورد.
عباس، عموی پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در جنگ بدر در سپاه مشرکان بود[7] و تنها اندکی قبل از فتح مکه اسلام آورد. در عین حال، خویشاوندی با پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) سبب شد که همیشه مورد احترام باشد.
ابوالعاص نیز اولین داماد پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) بود که در مشرک بودن او حتی بعد از هجرت تردیدی نیست.
به هرحال می‌توان نتیجه گرفت که نسبت خویشاوندی نسبی و سببی با پیامبران الهی ارزشی بزرگ است و باید تمام منسوبان به پاسداشت حرمت چنین انتسابی بپردازند، اما اگر چنین ارزشی تحت الشعاع اموری دیگر مانند؛ کفر، نفاق، بی‌عدالتی و ... قرار گیرد،‌ دیگر نمی‌توان این ارزش را به تنهایی دلیل بر حقانیت دانست.
با توجه به این نکته به اصل پرسش برمی‌گردیم:
عملکرد عثمان به گونه‌ای بود که درگیری‌های بسیاری میان او و اصحاب و تابعان به وجود آورد که در نهایت به آشوب عمومی و قتل او انجامید.
در این میان، مخالفان عثمان، امام علی( علیه السلام ) را در چند مرحله به عنوان معتمد به سراغ عثمان فرستادند تا به نصیحت او بپردازد.
در یکی از این خطبه‌ها، امام با این سخنان خطاب به عثمان می‌گوید:
«مردم در آن طرف هستند و مرا به عنوان سفیر، نزدت فرستاده‌اند. سوگند به خدا نمی‌دانم به تو چه بگویم؟!
(از اوضاع و احوال موجود) چیزى نمی‌دانم که تو از آن بی‌خبر باشى، و به چیزى که ندانى راهنمایی‌ات کنم! آنچه ما می‌دانیم تو هم میدانی! ما پیش از تو اقدام به کاری نکردیم که تو را به آن آگاهى دهیم و در پنهان نیز به سخنی نپرداختیم تا خبرش را به تو برسانیم!، آنچه ما دیده‌ایم تو هم دیده‌اى، و آنچه ما شنیده‌ایم تو هم شنیده‌اى».[8]
پس از این مقدمه، امام این‌گونه ادامه می‌دهد: «پسر ابو قحافه (ابوبکر) و پسر خطّاب(عمر)، در عمل به حق، از تو بهتر نبودند، تو از حیث نسبی به رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) از آن دو نزدیک‌ترى، و از حیث سببی هم داماد او شدى که آنان نشدند! پس خدا را، خدا را، پروا کن! سوگند به خدا، تو کور نیستى تا بینایت کنند، نادان هم نیستى تا تعلیمت دهند بلکه راه، روشن و واضح است».[9]
آری، عثمان دست کم از نظر نسب از دو خلیفه قبلی به پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) نزدیک‌تر بود و طبیعتاً این، وظیفه او را بیشتر می‌کرد.
این کلام حضرت علی( علیه السلام )، نه ستایش عثمان است و نه بیان فضیلتی برای ابوبکر و عمر!
این‌جا امام در مقام این است که حداقل‌ها را بیان کند و به او گوشزد کند که تو شرایط بهتری داشتی، با این حال از آن دو نیز کمتر شده و نتوانستی همان حداقل‌ها را نیز رعایت کنی!
امام در مقام بیان این نکته بوده است که خلیفه اول و دوم با تمام انتقاداتی که بر آنها وارد است، برخی رویکردهای اشتباه عثمان را نداشتند. آنها بر خلاف عثمان، در بیت المال دقت بیشتری داشته و موجبات حیف و میل آن‌را فراهم نمی‌کردند. همچنین اقوام و نزدیکان خود را بر مقام‌ها و مناصب مختلف و کلیدی قرار نمی‌دادند.[10]

[1]. ابن عبدالبر، یوسف بن عبد الله‏، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، تحقیق، بجاوی، علی محمد، ج 1، ص 50، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، 1412ق.
[2]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 11، ص 595، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق؛ مقریزی، تقی الدین‏، امتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة و المتاع‏، تحقیق، نمیسی، محمد عبد الحمید، ج 6، ص 292، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1420ق.
[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 1، ص 439، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ خصیبی، حسین بن حمدان، الهدایة الکبری، ص 39، بیروت، البلاغ، 1419ق.
[4]. حمیری، عبد الله بن جعفر، قرب الإسناد، مؤسسه آل البیت( علیه السلام )، قم، چاپ اول، 1413ق؛ مغربی، قاضی نعمان‏، شرح الاخبار فی فضائل الأئمة الأطهار( علیه السلام )، ج 3، ص 15، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1409ق.
[5]. طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تحقیق، حسینی‏، سید احمد، ج 1، ص 194، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، 1375ش. برای اطلاعات بیشتر ر.ک: 2432؛ تعداد دختران پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم )
[6]. ر.ک: مرتضی عاملی، سید جعفر، الصحیح من سیره النبی( صلی الله علیه و آله و سلم )، ج 2، ص 126، قم، دفتر نشر اسلامی، چاپ سوم، 1414ق.
[7]. ر.ک: 2818؛ عباس بن عبد المطلب و فرزندانش از نظر شیعه
[8]. شریف الرضی، محمد بن حسین، ، نهج البلاغة، محقق، مصحح، صبحی صالح، ص 234، خطبه 164، قم، هجرت، 1422ق.
[9]. نهج البلاغة، ص 234، خطبه 164.
[10]. ر.ک: 55951؛ زندگی‌نامه عثمان و عملکرد او در دوران خلافت.

T