« وَ الْعَـدِیَـتِ ضَبْحًا * فَالْمُورِیَـتِ قَدْحًا * فَالْمُغِیرَ تِ صُبْحًا * فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا * فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا » [1]
سوگند به اسبان دونده [مجاهدان] در حالى که نفس زنان به پیش مى رفتند، و سوگند به افروزندگان جرقه آتش [در برخورد سم هایشان با سنگ هاى بیابان] ، و سوگند به هجوم آوران سپیده دم، که گرد و غبار به هر سو پراکندند، و [ناگهان] در میان دشمن ظاهر شدند،...».
[ در حدیثى آمده است که این سوره در سال هشتم هجرى پس از جنگ «ذات السلاسل» نازل شده است. ]
در سال هشتم هجرى به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلّم خبر دادند که دوازده هزار سوار در سرزمین « یابس » [2] جمع شده ، و با یک دیگر عهد کرده اند که تا رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم و علی بن ابیطالب علیه السلام را به قتل نرسانند و مسلمانان را متلاشى نکنند از پاى ننشینند!
پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله و سلّم جمع فراوانى از یاران خود را به فرماندهى برخی صحابه به سوی آنان فرستاد، ولى آنان پس از گفتگو بى نتیجه بازگشتند، سرانجام پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم علی علیه السلام را با گروه زیادى از مهاجر و انصار به نبرد آن ها اعزام داشت ، آن ها به سرعت به سوى منطقه دشمن حرکت کردند و شبانه راه مى رفتند، تا این که صبحگاهان دشمن را در حلقه محاصره گرفتند، ابتدا اسلام را بر آنان عرضه کردند، چون نپذیرفتند به ناچار وارد جنگ شدند و آنان را در هم شکستند و اموال فراوانى به غنیمت گرفتند؛ هنوز سربازان اسلام به مدینه بازنگشته بودند که سوره «عادیات» نازل شد و بشارت پیروزى لشکر اسلام را به پیامبر داده.
پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله و سلّم آن روز براى نماز صبح آمد و این سوره را در نماز تلاوت نمود، پس از پایان نماز اصحاب عرض کردند: این سوره اى است که ما تا به حال نشنیده بودیم! رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم فرمود: آرى، علی علیه السلام بر دشمنان پیروز شد و جبرئیل دیشب با آوردن این سوره به من بشارت پیروزى آن ها را داد. چند روز بعد علی علیه السلام با غنائم جنگى و اسیران به مدینه وارد شد. [3]
پی نوشت :
[1]. سوره عادیات، آیات 1 تا 5.
[2]. وادی یابس ، به معنی بیابان بی‌آب و علف و به طور خاص در اشاره به سرزمینی است که میان مکه و شام واقع شده است. شیعیان اعتقاد دارند که سفیانی از آنجا علیه امام زمان ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) ظهور خواهد کرد.
[3]. تفسیر مجمع البیان، ج 10، ص 422
[3]. بحار الانوار، ج 21، ص 66.
T
