در آیه 8 سوره نمل و در ماجرای حضرت موسی( علیه السلام )، منظور از کسی که در آتش است و کسی که اطراف آتش است چیست؟

شیعه نیوز:
پرسش
در آیه 8 سوره نمل منظور از کسی که در آتش است و کسی که اطراف آتش است چیست؟
پاسخ اجمالی

در این که منظور آیه 8 سوره نمل چیست؟ مفسران نظریات گوناگونى بیان کرده‏اند. برخی برآنند: منظور از کسی که در آتش است (مَنْ فِی النَّارِ)، خدا است و معنایش این است که مبارک است آن کسى که سلطنت و قدرتش در آتش ظهور کرده؛ چون صداى گفت و گو از درخت برمى‏خاست، درختى که به شهادت آیات سوره قصص، آتش اطرافش را احاطه کرده بود. عده ای نیز می گویند: منظور از آتش در این جا نور است و کسی که در آتش است قدرت خدا است و کسی که اطراف آتش است حضرت موسی است. بعضى دیگر از مفسران گفته‏اند: مراد از "مَنْ فِی النَّارِ" ملائکه‏اى است که در آتش حاضر بوده‏اند، همچنان که مراد از "من حولها" موسى ( علیه السلام ) است. گروه دیگر عکس آن را معتقدند؛ یعنى گفته‏اند: مقصود از جمله اولى موسى ( علیه السلام ) و مراد از دومى ملائکه است.
پاسخ تفصیلی

"فَلَمَّا جاءَها نُودِیَ أَنْ بُورِکَ مَنْ فِی النَّارِ وَ مَنْ حَوْلَها وَ سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ"؛ هنگامى که نزد آتش رسید، ندایى برخاست که مبارک باد آن کس که در آتش است، و کسى که در اطراف آن است، و منزه است خداوندى که پروردگار عالمیان است.

در این که منظور از"کسى که در آتش است" و" کسى که در اطراف آن" است، چه کسی است؟ مفسران نظریات گوناگونى بیان کرده‏اند. قبل از بیان دیدگاه های مفسّران، توضیح این نکته ضروری به نظر می رسد که کلمه "بورک" در آیه، فعل ماضى مجهول از "برک" باب مفاعله- مبارکه است و "مبارکه" به معناى دادن خیر بسیار است. گفته مى‏شود: "بارکه" و نیز "بارک علیه"، و همچنین "بارک فیه"، یعنى خیر بسیارى به او پوشانید و خلعت بسیارى به او آویخت.[1]

در سوره "طه" وقتى در داستان موسى ( علیه السلام ) به این جا مى‏رسد، به جاى این جمله در این که چه ندایى از آتش برخاست، فرمود: "فَلَمَّا أَتاها نُودِیَ یا مُوسى‏ إِنِّی أَنَا رَبُّکَ فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ إِنَّکَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً وَ أَنَا اخْتَرْتُکَ فَاسْتَمِعْ لِما یُوحى‏"؛ من پروردگار توام! کفش هایت را بیرون آر، که تو در سرزمین مقدّس «طوى» هستى! و من تو را (براى مقام رسالت) برگزیدم اکنون به آنچه بر تو وحى مى‏شود، گوش فرا ده!.[2]

اما این که مراد از"مَنْ فِی النَّارِ- آن که در آتش است" کیست؟ سخنان مفسران مختلف است که در این جا به برخی از آنها اشاره می کنیم:

1. برخی برآنند: منظور از کسی که در آتش است (مَنْ فِی النَّارِ)، خدا است و معنایش این است که مبارک است آن کسى که سلطنت و قدرتش در آتش ظهور کرده؛ چون صداى گفت و گو از درخت برمى‏خاست، درختى که به شهادت آیات سوره قصص، آتش اطرافش را احاطه کرده بود. بنابر این تفسیر، معناى آیه این مى‏شود که مبارک است آن کسى که با کلام خود از آتش براى تو تجلى کرد و خیر کثیر به تو داد. طبق این تفسیر، جمله "وَ سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ" تنزیه خدا است از این که جسم یا جسمانى باشد و مکان بدو احاطه یابد و یا در دسترس حوادث قرار گیرد.[3]
2. گروهی دیگر در بیانی دیگر گفته اند: منظور از آتش در این جا نور است و کسی که در آتش است قدرت خدا است و کسی که اطراف آتش است موسی ( علیه السلام ) است. معنای آیه طبق این نظر چنین است، آنچه را که موسی گمان می کرد آتش است، آن نور مبارکی بود که خداوند با قدرت خویش ایجاد کرد، و موسی که در اطراف آن ایستاده بود نیز مبارک است؛ برای این که خداوند او را برای رسالت خویش در زمین برگزید.[4]
3. بعضى دیگر از مفسران گفته‏اند: مراد از "مَنْ فِی النَّارِ" ملائکه‏اى است که در آتش حاضر بوده‏اند، همچنان که مراد از "من حولها" موسى ( علیه السلام ) است.[5]

در بیانی دیگر آمده است: منظور از "من حولها" در آیه مورد بحث، کسى است که پیرامون آتش بوده، که یا موسى به تنهایى بوده، یا اگر دیگران هم بودند او نیز حضور داشت، و مراد از مبارکه بودن او، همان برگزیدن او بعد از تقدیس او است. [6]

4. گروه دیگر عکس آن را معتقدند؛ یعنى گفته‏اند: مراد از جمله اولى موسى ( علیه السلام ) و مراد از دومى ملائکه است.[7]

به عبارت روشن تر؛ منظور از کسى که در آتش است، حضرت موسى ( علیه السلام ) بوده که به آن شعله آتش که از میان درخت سبز نمایان شده بوده، آن قدر نزدیک گردید که گویى در درون آن قرار داشت، و منظور از کسى که اطراف آن قرار دارد فرشتگان مقرب پروردگار است که در آن لحظه خاص، آن سرزمین مقدس را احاطه کرده بودند. یا این که منظور از کسانى که در آتش اند فرشتگان الاهى هستند و کسى که در گرد آن قرار دارد حضرت موسى است.[8]

[1] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج 1، ص 119، دارالعلم الشامیة، بیروت، 1412ق؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، موسوی همدانی، سید محمد باقر، ج ‏15، ص 487، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، 1374.

[2] طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، موسوی همدانی، سید محمد باقر، ج ‏15، ص 487.

[3] طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن ، ج‏7، ص 331، ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372.

[4] مغنیه، محمد جواد، تفسیر الکاشف، ج‏6، ص 8، دارالکتب الاسلامیة، تهران، چاپ اول، 1424ق.

[5] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏15، ص 407-408، دارالکتب الاسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374.

[6] طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، موسوی همدانی، سید محمد باقر، ج ‏15، ص 487.

[7] آلوسی، سید محمود، روح المعانى، ج 19، ص 160،دارالکتب العلمیة، بیروت، 1415ق.

[8] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏15، ص 407-408.

آیات مرتبط

سوره النمل (8) : فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ

T