به گزارش «شیعه نیوز»، «مریم دردشتی»، رهیافته‌ای که مسلمان شده است در آستانه شهادت حضرت علی بن موسی الرضا(علیه السلام) با شبکه امام رضا(علیه السلام) گفت وگو کرد که مشروح آن در ادامه می آید:
پدر مریم دردشتی خاخام یهودی کلیسای محل شان بود و او حالا یکی از اعضای انجمن شهید «ادواردو آنیلی» و موسسه رهیافتگان است که با هدف حمایت از تازه مسلمان ها تاسیس شده است.
متولد کجا هستید و چطور شد که به دین اسلام وارد شدید؟
در تهران متولد شدم و آنقدر به دین اسلام علاقه داشتم که در همان کودکی سخنان آقای کافی را گوش می دادم. ماه رمضان که می شد روزه می گرفتم البته نمی دانستم روزه چیست فقط می دانستم که نباید آب و غذا بخورم. چیزهایی در دین اسلام می دیدم که در یهود نبود خیلی پیگیر بودم. چیزی که ذهنم را درگیر کرده بود این بود که همه ما یک خدا داریم چرا به صورت فرق فرقه درآمده ایم مگر خدا نگفته است همه باید در یک دین باشیم. بالاخره پس از ازدواج و با کمک پدرهمسر و همسرم مسلمان شدم البته به دنبال دست آویزی بودم چون به تنهایی برایم خیلی سخت بود بالاخره در در سال 51 مسلمان شدم و نام مریم را برای خود برگزیدم.
چطور در مورد اسلام تحقیق کردید؟
بر خلاف خیلی ها که قبل از مسلمان شدن تحقیق می کنند من بعد از اینکه مسلمان شدم تحقیق را شروع کردم. پیش از انقلاب بود و به سختی مسلمان می شدند پس از مسلمان شدنم از حوزه علمیه قم آمدند از من خواستند هر چه می خواهم بگویم تا از لحاظ مالی یا معنوی برایم تهیه کنند و من فقط قرآنی خواستم که ترجمه داشته باشد گفتند فقط همین؟ گفتم بله. وقتی که آن ها رفتند خانواده شوهرم با من دعوا کردند چرا تو خانه و ماشین نخواستی ما یک قرآن برایت می خریدیم. شب ها ساعت ها می نشستم و فقط ترجمه قرآن را می خواندم و می گفتم خدایا می شود من امشب بخوابم و صبح بلد باشم قرآن بخونم. پس از آن به دنبال کلاس های تفسیر و قرآن رفتم و خدا را شکر الان با افتخار قرآن می خوانم.
آیا خانواده تان با تشرف شما به دین اسلام مشکلی نداشتند؟
خانواده ام شکایت کردند. کار به دادگاه رسید. ارتباطم با خانواده ام قطع شد. سه سال تمام رابطه نداشتند و من فقط موقعی که پدرم به کلیسا می رفت، پشت در می ایستادم و پدرم را می دیدم و وقتی فرزند اولم متولد شد پدرم کمی نرم شد و پیغام فرستاد بچه را بیاورید تا من ببینم وقتی او را دیدم دست و پایش را بوسیدم گفت قسمت این بوده و پذیرفت و ما هر چه خدا صلاح بداند بر روی حرف او حرف نمی زنیم و پس از آن فقط پدرم پذیرای من بود.
تا کی این وضعیت (قطع ارتباط با خانواده) ادامه داشت؟
ارتباطم با خانواده قطع بود تا سال 57 که آنها به اصرار مادرم به اسرائیل رفتند چون معتقد بودند به دلیل مسلمان شدن من کسی با خواهر کوچک ترم ازدواج نمی کند و ما باید به جایی برویم که کسی ما را نشناسد بنابراین آن ها رفتند. پدرم خیلی اصرار کرد که بیا برویم اما من نپذیرفتم چون دو فرزند داشتم و اسلام را قبول کرده بودم. بعد از 24 سال مادرم حالش خراب شد و برادرم از کالیفرنیا تماس گرفت و گفت من تمام کارهایت را درست می کنم برو به اسرائیل و مادر را ببین و من رفتم و با خودم تربت امام حسین(علیه السلام) را بردم اما تقدیر اینگونه بود و ایشان فوت کرد. گفتند در اینجا بمان ما برای تو همه چیز فراهم می کنیم اما من نپذیرفتم و حالا گاهی تلفنی با هم تماس داریم.
شما با پذیرش اسلام حمایت خانواده تان را از دست دادید، پشیمان نیستید؟
اصلا از مسلمان شدنم پشیمان نیستم من به دنبال یک دست آویز می گشتم و خدا خیر بدهد پدر همسر و همسرم را که خیلی در این مسیر به من کمک کردند و اتفاقا برای پدرم نامه نوشتم وقتی که شخصی گناه می کند خدا می پذید آیا تو از خدا بالاتری. من گناه نکردم خطا نکردم چرا تو من را نمی بخشی و اینگونه شد که رفتار پدرم نسبت به من کمی تغییر کرد.
نظر فرزندان تان در مورد شما و انتخاب تان چیست؟
فرزندانم میگویند تو مایه‌ی افتخار ما هستی و من با پذیرفتن دین اسلام به آرامش رسیدم. پسردوم من مداح امام حسین(علیه السلام) است پسر سومم زیرعلم امام حسین(علیه السلام) است و پسر بزرگم ایسگاه صلواتی دارد و خادم امام حسین(علیه السلام) ... اینها به من آرامش می دهد.
چون تویی ساقی کوثر یاعلی