آیا منابع اهل سنت نیز آیه "اولئک هم خیر البریه" را در مورد امام علی( علیه السلام ) و پیروان حضرتشان می‌دانند و آیه قبلش را در مورد دشمنانشان؟

شیعه نیوز:
پرسش
در یک سایت اهل سنت حدیث مربوط به آیه "اولئک هم خیر البریه" را خواندم که به گفته پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در باره حضرت علی( علیه السلام ) و شیعیان آن‌حضرت است. آیا از نظر اهل تسنن این حدیث مرسل و غیر ثقه است. و آیا در منابع موثق اهل تسنن به این حدیث اشاره شده است؟!
پاسخ اجمالی
در قرآن کریم بدترین و بهترین مخلوقات این‌گونه بیان شده‌اند: «إِنَّ الَّذینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ وَ الْمُشْرِکینَ فی‏ نارِ جَهَنَّمَ خالِدینَ فیها أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ، إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ»؛[1] کافران از اهل کتاب و مشرکان در آتش دوزخ‌اند، جاودانه در آن می‌مانند آنها بدترین مخلوقات‌اند! (امّا) کسانى که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند، بهترین مخلوقات خدایند.
این دو آیه بدترین و بهترین مخلوقات را بیان می‌کنند. در برخی روایات، - از منابع شیعه و سنی - مصادیقی برای این آیه ذکر شده است:
1. امام صادق( علیه السلام ): «على( علیه السلام ) پیش رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) در خانه‌ی ام سلمه رسید، رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) هنگامى که على( علیه السلام ) را دید فرمود: اى على! حالت چگونه خواهد بود در آن هنگام که همه ملت‌ها جمع شوند و میزان‌هاى عدل نصب گردند و مردم را براى حساب و محاکمه آماده سازند. در این هنگام، اشک از دیدگان امام على( علیه السلام ) جارى شد، رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: اى على! چرا گریه می‌کنی؟ به خداوند سوگند، تو و شیعیانت در آن روز با چهره‌هاى سفید و سیراب در محشر حاضر می‌شوید، صورت‌هاى آنها نورانى، شاداب و خندان هستند. در آن روز دشمنانت را حاضر می‌کنند در حالى‌که صورت‌هاى آنان سیاه‏ است آنها افرادى شقى و بد عاقبت و معذب هستند، مگر نشنیده‌ای که خداوند فرموده: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ»، اینها تو و شیعیانت می‌باشند، ولى آنهایى که کافر شدند و آیات ما را انکار کردند، بدترین مردم هستند (أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ) و این گروه دشمنان شما می‌باشند».[2]
2. طبری(از مفسّران اهل سنت در قرن چهارم) در تفسیر خود از عیسى بن فرقد، از أبی الجارود، از امام باقر نقل می‌کند که پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) درباره آیه «خیر البریه» فرمود: «اى على! بهترین بندگان، تو و شیعیانت هستید».[3]
3. جابر بن عبد الله انصارى، صحابى معروف پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) چنین نقل می‌کند: با پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) و عده‌اى از مسلمانان نشسته بودیم، ناگهان على( علیه السلام ) از دور نمایان شد؛ هنگامى که چشم پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) به على( علیه السلام ) افتاد، نگاهى به اصحاب کرد و فرمود: «برادرم على به سوى شما می‌آید»، سپس رو به سوى کعبه کرد و فرمود: «قسم به خداى کعبه که تنها على و شیعیانش در روز قیامت از رستگاران هستند؛ زیرا به خدا سوگند او قبل از همه شما به خدا ایمان آورد، و قیام او به فرمان خدا بیش از همه شما است، وفایش به عهد الهى از همه بیشتر، و قضاوتش به حکم خدا افزون‌تر، و مساواتش در تقسیم[بیت المال] از همه زیادتر، عدالتش درباره رعیّت از همه فزون‌تر، و مقامش نزد خداوند از همه بالاتر است». جابر می‌گوید: در این‌جا بود که آیه شریفه «خیر البریّه»[4] نازل شد، و پس از نزول آیه فوق، هرگاه مسلمانان على را می‌دیدند، می‌گفتند: بهترین مخلوق خدا پس از پیامبر آمد.[5]
از جمله‌اى که در ذیل روایت آمده استفاده می‌شود که روایت فوق در بین همه مسلمانان صدر اسلام مشهور بوده است؛ بنابراین، نقل آن اختصاصى به ابن عبّاس و جابر بن عبد الله و ابو برزه ندارد![6]
4. ابن عباس می‌گوید: هنگامی که آیه «خیر البریّه» نازل شد، پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) رو به على( علیه السلام ) کرد و فرمود: «منظور از خیر البریّه تو و شیعیانت می‌باشید. در روز قیامت تو و شیعیانت بر من وارد می‌شوید، در حالی ‌که هم خدا از شما راضى است و هم شما از خداوند خشنود هستید».[7]
5. ابو برزه اسلمى می‌گوید: هنگامى که آیه «خیر البریّه» نازل شد، پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) به على( علیه السلام ) فرمود: «اى على! خیر البریّه تو و شیعیانت هستید و وعده‌گاه من و تو در روز قیامت در کنار حوض کوثر است».[8]
6. امام علی( علیه السلام ): وقت رحلت پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) پشت مبارکش به سینه من بود که فرمود: «ای علی! آیا نشنیده‌ای آیه شریفه "خیر البریه" را؛ ایشان شیعیان تو می‌باشند و وعده‌گاه من و شما کنار حوض کوثر خواهد بود در وقتی که خلایق برای حساب جمع شوند، شما را بخوانند و شما سفید رویان باشید و شما را آن روز پیشوای سفیدرویان ندا کنند».[9]
نکته دقیقی در این‌جا وجود دارد که لازم به ذکر است؛ ایمان و به تبع آن مؤمنان، دارای مراتبی هستند که هر یک از آنها را در رتبه‌ای قرار می‌دهد و برای هر یک جایگاهی را مشخص می‌کند. بنابر روایات مذکور، امیر المؤمنین علی( علیه السلام ) و شیعیان آن‌حضرت در صدر این گروه، بعد از نبوّت پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) قرار دارند؛ یعنی بعد از این‌که حضرت محمد( صلی الله علیه و آله و سلم ) به پیامبری مبعوث شد و اسلام، ادیان پیشین خود را نسخ کرد؛ مسلمانان صاحبان ایمان واقعی شدند و در میان اینها نیز علی( علیه السلام ) و شیعیان ایشان قرار دارند که بدان‌ها می‌توان خیر البریه را اطلاق کرد. البته در میان اینها نیز مراتبی وجود دارد؛ علی( علیه السلام ) از شیعیان خود برتر است و در میان شیعیان ایشان نیز مراتبی وجود دارد که برخی را بر برخی دیگر برتری می‌بخشد. با این حال، اینان گروهی را تشکیل می‌دهند که می‌توان آنها را خیر البریه دانست. همچنین باید توجه داشت پیامبر‌( صلی الله علیه و آله و سلم ) از تمام مومنان، حتی آنها که خیر البریه نامیده شده‌اند، برتر است ولی این بیان مصداق خیر البریه، در مقام بیان بعد از پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌باشد.
به ‌علاوه؛ برخی از کلمات این آیه باید مورد دقت بیشتری قرار گیرد؛ برای نمونه، از تعبیر «کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ وَ الْمُشْرِکینَ» به دست می‌آید که همه مشرکان و اهل کتاب مورد نظر روایت نیستند، بلکه منظور مشرکانی هستند که با حق و حقیقت که همان اسلام باشد آشنا شدند، ولی از پذیرش آن خودداری کردند. آنها حق را دیدند و فهمیدند ولی برای نفس و منافع خود، از پذیرش آن خودداری می‌کنند؛ آری اینان شایسته صفت بدترین مخلوقات خداوند ‌هستند.
همچنین از تعبیر «أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ» که بهترین در میان تمام مخلوقات را بیان می‌کند، برتری برخی از انسان‌ها بر همه موجودات حتی فرشته‌ها نیز به دست می‌آید که این مختصر مجال بیان بیشتر پیرامون این موضوع را ندارد.

[1]. بینه، 6- 7.
[2]. شیخ طوسى، الأمالی، ص 671، انتشارات دارالثقافة، قم، چاپ اول، 1414ق.
[3]. طبری، محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏30، ص 171، بیروت، دار المعرفة، چاپ اول، 1412ق.
[4]. بیّنه، 7.
[5]. ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینة دمشق، ج ‏42، ص 371، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، 1415ق؛ با اندکی تفاوت در: سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‏6، ص 379، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق.
[6]. مکارم شیرازى‏، ناصر، آیات ولایت در قرآن، ص 443، قم، انتشارات نسل جوان‏، چاپ سوم‏، 1386ش.
[7]. الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‏6، ص 379.
[8]. حسکانی، عبید الله بن احمد، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج 2، ص 463، تهران، سازمان چاپ وانتشارات وزارت ارشاد اسلامی، چاپ اول، 1411ق.
[9]. گنجی شافعی، محمد بن یوسف، کفایة الطالب فی مناقب علی بن ابی‌طالب( علیه السلام )، ص 246، تهران، دار إحیاء تراث أهل البیت( علیه السلام )، ‏ چاپ دوم‏، 1404ق؛ ابن مردویه اصفهانى‏، ابوبکر احمد بن موسى‏، مناقب على بن أبی‌طالب( علیه السلام )، ص 347، قم، دار الحدیث‏، چاپ دوم‏، 1424ق.
آیات مرتبط

سوره البينة (6) : إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ أُولَٰئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ
سوره البينة (7) : إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَٰئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ

T