جعده تنها امام حسن(علیه السلام ) را مسموم کرد و نه همسران بعدی‌اش را، پس چرا به فرزندانش گفته می‌شد: «فرزندان زنی که به همسرانش زهر می‌داد»؟!

شیعه نیوز: بر اساس گزارش‌های تاریخی اشعث بن قیس کندی و فرزندان او در ریختن خون اهل‌بیت(علیه السلام ) نقش داشتند.[1]
امام صادق(علیه السلام ) در این مورد فرمود: «اشعث در ریختن خون امام علی(علیه السلام ) شریک بود و دخترش جعده - به تحریک معاویه - به امام حسن مجتبی(علیه السلام ) سمّ داد و او را شهید کرد، و پسر اشعث(محمد) در ریختن خون امام حسین(علیه السلام ) مشارکت داشت».[2]
معاویه‌ با وعده پول و نیز ازدواج با یزید، جعده‌ را تطمیع‌ کرد تا شوهرش‌، امام‌حسن(علیه السلام ) را به شهادت رساند؛ اما بعدها به وعده‌اش عمل نکرد و او را به همسرى یزید در نیاورد. پس از شهادت امام ‌حسن ‌مجتبی‌(علیه السلام ) جعده با یعقوب ‌بن ‌طلحة بن ‌عبید الله ‌ازدواج کرد و از او صاحب سه فرزند به نام‌های إسماعیل، إسحاق و ابابکر شد.[3] سپس‌ با عباس‌ بن ‌عبد الله‌بن ‌عباس‌(فرزند بزرگ ابن ‌عباس معروف) ازدواج ‌کرد و از او صاحب دو فرزند به نام‌های محمد و قریبه شد.[4]
قریشیان‌ به ‌هنگام ‌مشاجره‌ با فرزندان‌ جعده‌، آنان‌را «یَا بَنِی مُسِمَّةِ الْأَزْوَاج‏»؛ فرزندان ‌زنی‌ که‌ همسرانش ‌را مسموم ‌می‌کند، خطاب ‌می‌کردند.[5]
در این‌گونه تعابیر لازم نیست مفرد و جمع مراعات شود، مانند آن‌که ما به فردی که تنها یک بچه ‌خود را شکنجه کرده، می‌گوییم او به بچه‌هایش نیز رحم نمی‌کند. به عبارتی، اگر جعده بهترین شوهرش را مسموم کرد، عملاً اگر مشکلی با دیگر شوهرانش هم پیدا می‌کرد، از مسموم کردن آنان نیز دریغ نمی‌کرد.

[1]. ر. ک: «امام حسن (علیه السلام ) و جعده»، 4733.
[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 8، ص 167، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[3]. ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، ج 5، ص 126، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ دوم، 1418ق.
[4]. همان، ج ‏5، ص 241.
[5]. شیخ مفید، الارشاد فی ‌معرفة حجج ‌الله ‌علی ‌العباد، ج 2، ص 16، قم، کنگره شیخ مفید، 1413ق.