شیعه نیوز: اولین کسی که اذان گفت و از جنس انسان بود، بلال بن رباح، معروف به بلال حبشی (رحمه الله علیه) بود که بر روی خانه شخصی به نام نوار ام زیدبن ثابت این کار را انجام می داد ، و اولین کسی که اذان گفت و از جنس فرشتگان بود، حضرت جبرئیل (علیه السلام ) بود که در معراج برای نمازی که حضرت محمد (صل الله علیه و آله ) برپا کردند اذان گفت، که مکانش در بیت المعمور بود.
پاسخ تفصیلی
گفتار پیرامون اولین اذان محورهای گوناگونی دارد:
با توجه با قیدی که برای اولین گوینده اذان آوردیم، نکته زیر قابل مطالعه است:
اگر یاد دادن اذان را اذان گفتن بدانیم، اولین اذان را جبرئیل (علیه السلام ) در روی زمین گفته است؛ زیرا او برای اجرای این مأموریت در حالی بر زمین فرود آمد که سر مبارک رسول خدا (صل الله علیه و آله ) بر بالین امیرمؤمنان (علیه السلام ) بود، و در همان حال اذان و اقامه را گفت. رسول خدا (صل الله علیه و آله ) به امیرمؤمنان فرمود: آیا آنچه جبرئیل گفت شنیدی؟ گفت: بلی، فرمود: آیا حفظ کردی؟ گفت: بلی، فرمود: پس برو و بلال را فرا بخوان و اذان و اقامه را به او یاد بده.[3]
در این صورت، اولین آدمی که بر روی زمین اذان گفت امیرمؤمنان (علیه السلام ) است؛ زیرا او به بلال یاد داده. و جبرئیل، گرچه قبل از امیرمؤمنان شروع به یاد دادن کرد، اما از جنس فرشته بود.
اولین مکان هایی که اذان گفته شد:
اولین اذانی که در زمین به صورت رسمی گفته شد، مدینه بود. این اذان در خانه ای نزدیک مسجد النبی (صل الله علیه و آله ) بود. شخصی به نام نوار ام زید بن ثابت گوید: خانه من طولانی ترین خانه ها بود که پیرامون مسجد قرار داشت. پس بلال می آمد و روی آن اذان می گفت. این اذان گفتن که از آغاز در همان جا بود، تا آن گاه که رسول خدا (صل الله علیه و آله ) مسجدش را بنا نهاد که پس از آن در پشت بام مسجد اذان می گفتند.[6]
اولین اذانی را که جبرئیل گفت، در آسمان، در مکانی به نام بیت المعمور بود.[7]
[1] حقی بروسوی، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج 8، ص 261، ناشر، دارالفکر.
[2] ابن اثیر، اسدالغابة، ج 1، ص 243، بیروت، دارالفکر، چاپ 1، 1409ق؛ ابن حجر، عسقلانی، الاصابة، ج 1، ص 97، دارالکتب العلمیة، چاپ 1، 1415؛ البلاذری، انساب الاشراف، ج 1، ص 187، بیروت، دارالفکر، چاپ 1، 1417ق؛ مقریزی، امتاع الاسماع، ج 9، ص 96، تهران، دارالکتب العلمیة، چاپ 1، 1420ق؛ ابن کثیر، البدایة و النهایة، ج 5، ص 6333، بیروت، دارالفکر، چاپ 1، 1407ق؛ شیخ صدوق، تهذیب، ج 2، ص 284، تهران، دارالکتب العلمیة، 1365ه؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 22، ص 248، لبنان، موسسة الوفاء، 1409ق.
[3] شیخ صدوق، تهذیب، ج 2، ص 277؛ عاملی، حر، وسائل الشیعة، ج 5، ص 369، قم، آل البیت، 1409ق؛ کلینی، یعقوب، کافی، ج 3، ص 302، دارالکتب الاسلامیة، تهران، 1365ه.
[4] صالحی شامر، سبل الهدی، ج 3، ص 358، تهران، دارالکتب العلمیة، چاپ 1، 1414ق؛ ثعلبی نیشابوری، الکشف والبیان عن تفسیر القرآن، ج 4، ص 83، لبنان، دارالاحیاء التراث العربی، 1422ق.
[5] وسائل الشیعة، ج 5، ص 420؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 18، ص 350.
[6] تفسیر روح البیان، ج 8، ص 261، بیروت، دارالفکر.
[7] همان.
