به گزارش «شیعه نیوز»، روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز خود نوشت، اطعام، خوبست اگر به مستمندان باشد. افطاری دادن خوبست اگر با پول شخصی باشد نه از بیت‌المال. دیدارهای کاری و سخنرانی خوبست اگر تکراری و شعاری نباشد.
در آستانه ماه مبارک رمضان قرار داریم و بازهم صدای پای افطاری دادن‌های مسئولین به گوش می‌رسد. از هم‌اکنون دعوت‌کردن‌ها شروع شده و به نظر می‌رسد همچون سال‌های گذشته، امسال هم شب‌های ماه مبارک رمضان سرشار از مهمانی‌های زنجیره‌ای مسئولین خواهد بود و رسانه‌ها هم لبریز از سخنرانی‌های شعاری و بایدها و نبایدهای حضرات مسئولین که بحمدالله هرگز در این زمینه کم نمی‌آورند و در هر شرایطی منطبق با همان شرایط افاداتی دارند. مهمانان این افطاری‌ها هم که از طبقه مرفهند.
پیشنهاد ما اینست که امسال حضرات مسئولین برای همدردی با سیل‌زدگان و قشر فقیر جامعه، افطاری دادن به مرفهان را حذف کنند و با این کار پیامی معنوی به کسانی بفرستند که ضعیف‌ترین‌های ملت هستند و نیاز به همدلی و همدردی دارند. هرچند هزینه این افطاری‌ها از کارت‌های دعوت گرفته، تا پول غذاها و تا مخارج رفت‌و‌آمدها و راننده و پاسدار و خدم و حشم و بنزین و اضافه‌کاری و وقتی که صرف می‌شود، فقط با بخش کوچکی از نیاز قشر نیازمند جامعه برابری می‌کند ولی تاثیر معنوی انتشار این خبر که مسئولان نظام جمهوری اسلامی از صدر تا ذیل با هدف همدلی با ضعیف‌ترین اقشار جامعه، افطاری دادن‌ها را حذف کرده‌اند بسیار زیاد خواهد بود. حالا که حضرات مسئولین علیرغم شعارهایی که می‌دهند مشکلی از زندگی قشر ضعیف را حل نمی‌کنند، لااقل این همدردی را با آنها داشته باشند.
از شرایط کنونی کشور نمی‌دانیم آقایان مسئولین چقدر مطلعند. طبقاتی شدن بشدت درحال پیشروی است. فاصله طبقاتی هر روز بیشتر می‌شود. عده‌ای لحظه به لحظه پر پول‌تر و چاق‌تر می‌شوند و عده بیشتری لحظه به لحظه فقیرتر و لاغرتر می‌شوند. حتی اگر از فساد مالی گسترده‌ای که هر روز گوشه‌ای از آن برملا می‌شود بگذریم، همین فاصله طبقاتی رو به افزایش و گسترش، خطر بزرگی است که نظام جمهوری اسلامی را تهدید می‌کند. هیچ نیازی نیست ترامپ و بنیامین نتانیاهو و اذناب آنها در منطقه ما را تهدید کنند، ما خودمان با چراغ سبزی که به افزایش فاصله طبقاتی داده‌ایم بزرگ‌ترین تهدید علیه این نظام هستیم.
حذف افطاری دادن را به معنای حذف دیدارهای معمول سال‌های گذشته رمضانی نمی‌دانیم. این دیدارها می‌توانند برگزار شوند ولی حدود یکساعت قبل از افطار به پایان برسند تا حضرات به خانه‌های خود بروند و به جای بیت‌المال از جیب مبارک خود افطاری میل نمایند.
خودداری از حذف دیدارها را به این دلیل پیشنهاد نمی‌دهیم که یقین داریم حضرات مسئولان نمی‌توانند سخنرانی نکنند و شعار ندهند. آنها در عین حال که می‌دانند و می‌بینند فرمایشاتشان عملی نمی‌شود و با این شعارها و توصیه‌ها چیزی تغییر نمی‌کند، بازهم اصرار عجیبی دارند که فرمایشاتی داشته باشند به‌ویژه که بحمدالله در نظام جمهوری اسلامی همه سخنران هستند و در سال‌های اخیر این هنر بی‌خرج و مخارج را تمام مسئولین اجرائی و نظامی و تقنینی و قضائی و تهرانی و شهرستانی و شهری و روستائی به صورت بالفطره دارند و در یک مسابقه اعلام نشده از همدیگر سبقت هم می‌گیرند. بنابراین، روشن است که نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم سخنرانی‌ها حذف شوند و یک ماه رمضان بدون شعار و وعده وعید داشته باشیم. همین اندازه که پیشنهاد حذف افطاری دادن‌ها مقبول بیافتد، احساس خواهیم کرد کلی پیشرفت کرده‌ایم.
