به گزارش «شیعه نیوز»، از همان روز نخست به جریان افتادن هفدهمین دوره مسابقات فوتبال جام ملت‌های آسیا در خاک امارات این ایراد البته به حق به میزبان رقابت‌ها وارد شده که چرا استادیوم‌های شیک و قشنگ و پر تعدادش این قدر خالی از مردم است و حتی بازی‌های تیم میزبان هم این استادیوم‌ها را پر و پیمان نمی‌کند.
اجرای کلاس بالاترین فوتبال‌ها در سطح آسیا و وجود نام‌هایی مطرح مثل: ژاپن، استرالیا، کره جنوبی و البته ایران هم سبب نشده مردم امارات به تماشای مسابقات از نزدیک بیایند و حتی این شک معقول وجود دارد که شاید بازی‌ها را از تلویزیون در خانه خود نیز تعقیب نکنند. ایراد گرفتن به امارات در این زمینه صحیح است زیرا واقعاً یک جام عالی ملی در سطح قاره را با استادیوم‌های خالی خود به هدر داده‌اند و خرده گرفتن نادرست است زیرا امارات مثل قطر و بحرین و عمان و حتی عربستان در سال‌های طولانی اخیر به دفعات ثابت کرده بود که تماشاگرانی پر و پا قرص در رشته فوتبال ندارد و مردمش دل به این ورزش نسپرده‌اند و بچه پولدارهایی هم که برای تماشای مسابقات به ورزشگاه‌های این کشور می‌آیند قطعاً سهمی در تشکیلات این ورزش و تملک باشگاها دارند وگرنه همین تعداد اندک نیز به محل برگزاری مسابقه نمی‌آمدند.
شروع مرحله حذفی از یکشنبه سبب شد تماشاگران بیشتری را در ورزشگاه‌ها ببینیم و به‌عنوان مثال دیدار اول این روز بین اردن و ویتنام در دبی در ورزشگاهی انجام شد که سکوهایش بیش از تمامی دیدارهای قبلی لبریز از تماشاگر بود و این شاید گواهی حل نسبی مشکل کمبود شدید تماشاگر در جام ملت‌های امسال آسیا را بدهد و تصور می‌رود که این موج به برخی میدان‌های بعدی مراحل حذفی نیز بسط یابد اما اگر معدل‌گیری شود، رقم متوسط تماشاگران در دیدارهای برگزار شده جام به شش هزار نفر هم نمی‌رسد که طبعاً رقمی فاجعه‌وار است.
AFC مثل فیفا و یوفا باید از وقایع و فرآیندهایی از این دست درس بگیرد و بفهمد که فقط داشتن ورزشگاه‌های مدرن و راه‌های لجستیکی و امکانات تکنولوژیک و هتل‌های چند ستاره شرط لازم برای میزبانی نیست و فوتبال و میزبانی آن را باید به کشورهایی سپرد که با فوتبال نفس می‌کشند و اگر هم دغدغه اول آنها نیست به آن علاقه چشمگیری دارند.
مدل زندگی و روش‌های ورزشی کشورهای عرب منطقه خاورمیانه (البته منهای سوریه و عراق) نشان داده که آنها به قدری در ثروت‌های بادآورده غرق‌اند که به فوتبال به‌عنوان وسیله‌ای برای کامل‌سازی وجود و نفس خود و عاملی انسانی برای رسیدن به مدارج عالی‌تر اجتماعی نگاه نمی‌کنند و فوتبال برای اکثر آنها مثل یک سیرک و نمایش خیمه‌شب‌بازی است و تو گویی آن را اختراع و اجرا کرده‌اند تا سر این مردم پولدار باد کرده بر اثر انباشت انبوه دلارها گرم شود. آنها آرژانتینی و برزیلی نیستند که با فوتبال می‌میرند و زنده می‌شوند و ایتالیا و انگلیس نیستند که فوتبال جزء آیین زندگی‌شان است و حتی کامرون و نیجریه نیستند که فوتبال برایشان راه و وسیله‌ای جهت عبور از فقر فردی و رسیدن به ثروت خانوادگی و کوچ از آفریقای فقیر به اروپای پر ثروت بوده است.
آنها ایران هم نیستند که فوتبال عشق بزرگ مردمان آن است و در جام جهانی اخیر برای فرصت از دست رفته مهدی طارمی در اواخر دیدار برابر پرتغال چنان افسوس کشیدند که انگار عنصر حیات از وجودشان پر کشیده و ذوق و شوق‌شان به سوی وادی ناامیدی رفته است. ایران به خاطر فوتبالدوستی شگفت‌انگیز مردمان شریفش میزبانی بس ارجح‌تر برای رویدادهای قاره‌ای است ولی باید به سلاح‌های لجستیکی نیز مجهز شود که امارات دارد. چه سود که میزبان جام ۲۰۱۹ تماشاگر به اندازه کافی ندارد و اگر این را نداشته باشید خیلی چیزهای مهم‌تر را نیز ندارید.
