به گزارش «شیعه نیوز»، در سال 2005 میلادی، روزنامه دانمارکی « يولاندز پوستن» به انتشار کاریکاتورهای توهین آمیز نسبت به پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) اقدام کردکه این اقدام خشم جهان را اسلام را برانگیخت و تظاهرات های اعتراض آمیزی در کشورهایی چون مصر، فلسطین، اندونزی، پاکستان، بنگلادش و مالزی به راه انداخته شد و پیامدهای اقتصادی سنگینی نیز برای دانمارک به همراه داشت، به طوری برخی کشورهای همچون کویت روابط تجاری با این کشور را قطع کردند.
حال با گذشت 13 سال از این واقعه، در گوشه ای از جهان خبرهایی از درد و رنج مسلمانان اویغور در چین حکایت دارد؛ به طوری که از مجموعه گسترده ای از اردوگاههای بازداشتی در منطقه سین کیانگ (ترکستان شرقی) در غرب چین پرده برداشته اند که در این مکان ها اقلیت های مسلمان را مجبور می کنند تا دین اسلام و هویت فرهنگی بی نظیرشان سرباز زنند. اما با وجود انتشار این اخبار، اعتراض های کمی نسبت به این مسئله در جهان به ویژه کشورهای اسلامی دیده می شود.
این درحالی است که 12 کشور غربی از جمله فرانسه، آلمان و آمریکا در نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل از چین خواستند تا این اردوگاهها بسته شود؛ اما سران کشورهای اسلامی تدابیر قاطعی برای برخورد با پکن نیندیشیدند؛ حتی می بینیم که مصر به اخراج دهها مسلمان اویغور از کشورش اقدام کرد و آنها به چین فرستاد، جایی که با ظلم و ستم مواجه اند.
حتی باوجود اینکه مسلمانان اویغور از روابط فرهنگی و زبانی عمیقی با کشورهایی چون ترکیه ، قزاقستان، قرقیزستان، ترکمستان و ازبکستان برخوردارند، اما کشورهای آسیای میانه درباره مسئله مسلمانان اویغور دخالت نکرده است و تنها وزارت امور خارجه قزاقستان، چین را به خاطر وضعیت شهروندان مفقود قزاقی تحت فشار قرار داد.
شرح سکوت
جهان اسلام درباره مسایلی چون کاریکاتور دانمارک، درگیری اسرائیلی – فلسطینی، بحران مسلمانان روهینگیا در میانمار سخن می گوید، اما چرا این کشورهای اسلامی درباره وضعیت سین کیانگ خاموشند؟ شاید بخشی از علت به این مسئله برگردد که این منطقه و مردمش خارج از محیط جوامع اسلامی و به دور از آنهاست. به طوری که «عمر سلیمان» یکی از علمای مسلمان در آمریکا در این باره می گوید که متاسفانه مسلمانان اویغور مورد شکنجه های وحشیانه قرار می گیرد؛ درحالی جهان اسلام، آنها را مسلمان به شمار نمی آورند تا به خاطر آنها حرکتی کنند.
در همین حال، تاثیر عمیق اقتصادی چین در خاورمیانه و آفریقا و آسیا نقش مهمی را در محاسبات رهبران مسلمان دارد، به طوری که «شی جین پینگ» رئیس جمهوری چین متعهد شد تا 20 میلیارد دلار به عنوان قرض به کشورهای عربی می دهد؛ همچنین پکن متعهد شد تا 60 میلیارد دلار در آفریقا سرمایه گذاری کند و به پرداخت بدهی های کشورهای فقیرتر وعده داد. به همین دلیل عجیب نیست که تعدادی از کشورهای مسلمان به جای اینکه به خواستار اعطای حقوق مسلمانان در سین کیانگ شوند، به نفع چین در سازمان ملل رای دادند.
کمبود آگاهی عمومی
برهمین اساس، عوامل اقتصادی و سیاسی را می توان از عوامل سکوت بین رهبران جهان اسلام دانست، اما چرا مردم این کشور واکنشی نسبت به این فاجعه حقوق بشری نشان نمی دهند؟
به نظر می رسد که عامه مردم در جهان اسلام درباره میزان نقض حقوق بشر و ظلم و ستم ها در سین کیانگ آگاهی ندارند، برعکس آنچه درباره کاریکاتورهای موهن دانمارکی رخ داد و واکنش ملتها در جهان اسلام را به همراه داشت. به طوری که می توان گفت رسانه های عربی برخورد اهانت آمیز نسبت به مسلمانان اویغور و اقلیت های دیگر مسلمان از سوی مقامات چین را نادیده گرفته اند و این مسئله را زیر پوشش خبری قرار ندادند؛ به طوری که برخی از کارشناسان سیاسی معتقدند که حجم خبر این حادثه به قدری کم بوده است که حتی برخی گروههای جهادی که در هرجا درگیری به راه می اندازند، به این مسئله توجه نکرده اند.
در همین حال، محدودیت دسترسی به اطلاعات داخل سین کیانگ که مرکزی برای یکی از بدترین سیستم های نظارتی سرکوبگر در جهان به شمار می آید، در پوشش کم رسانه ای در خارج کمک کرده است. به طوری که «جیمز پالمر» تحلیلگر و سردبیر سیاست خارجه آسیا درباره سختی پوشش اخبار مسلمانان اویغور می گوید که نمی توانم با مردم صحبت کنم، زیرا آنها رفته اند و من نمی تواند به آنها دسترسی داشته باشم حتی «هان» های چینی در سین کیانک که منبعی بودند که آنها را می شناختم نیز هنگام گفتگو با آنها دستگیر شدند.
با وجود این سختی، برخی از رسانه های بین المللی برخورد توهین آمیز با اقلیت های مسلمان را با استفاده از اطلاعات محدود موجود منتشر کرد؛ به وضوح مشخص نیست که چرا رسانه ها در جهان اسلام در این امر شکست خوردند، اگرچه تعدادی از آنها در تسلط دولتهای منطقه هستند و این مسئله به این معنی است که روابط دیپلماتیک و اقتصادی با چین در پوشش رسانه ای و آگاهی سازی مردم در این زمینه تاثیر گذاشته است.
خلاف موج
همه کشورهای اسلامی نسبت به مسلمانان سین کیانگ ساکت نبودند، به طوری که در سپتامبر گذشته «نور الحق قادری» وزیر دادگستری پاکستان به سفیر چین می گوید که محدودیت تحمیلی بر مسلمانان تنها فرصت ظهور چهره رادیکال و افراطی را فراهم م یکند که ناشی از واکنش به این ظلم و ستم هاست و باعث می شود ادعای پکن که با هدف مبارزه با تروریسم، سیاست سرکوبگرانه در پیش گرفته است، کم رنگ شود.
همچنین مالزی در سایه نخست وزیر جدید خود موضع قاطعی درقبال چین اتخاذ کرد و درخواست چین برای بازگرداندن اجباری 11 بازداشتی مسلمان اویغور را نپذیرفت و آنها را آزاد کرد. این اقدام با لغو طرح هایی به ارزش 20 میلیارد دلار با شرکت های چینی همراه شد و مالزی اعلام کرده است که برای اتخاذ تدابیر بیشتر در این راستا آماده است.
اقدامات این کشورها این مسئله را مستثنی نمی کند که روابط عمیق اقتصادی بین چین و جهان اسلام، عدم پوشش رسانه های محلی، تمایل دولتهای اسلامی به جلوگیری از انتقاد نسبت به نقض حقوق بشر و همه این عوامل کمک می کند که برخی از کشورهای جهان اسلام نسبت به بازداشت دسته جمعی مسلمانان چین سکوت کنند.
تازمانی که این سکوت ادامه یابد، میلیون ها نفر همچنان مورد حمله برنامه خشونت بار با هدف محو عقیده و هویت نژادی شان قرار می گیرد و کودکان از والدین خود جدا می شوند و این مسلمانان مجبور می شوند، تسلیم خواست چینی ها شوند.
