به گزارش «شیعه نیوز»، ران پال که سابقه ۲۲ ساله در نمایندگی مجلس آمریکا را دارد افشا کرد پنتاگون از کنگره درخواست کرده تا بودجه حضور ۶۰ تا ۶۵ هزار نیرو را در سوریه تصویب کند. این در حالی است که از زمان حضور داعش و وجود خطر مرگ برای مبارزان با تروریسم و تکفیری‌گری تا کنون، آمریکا حداکثر ۲ هزار نیرو را در سوریه نگه داشت و تازه عمده حملاتش نیز از طریق بمباران هوایی پیش رفت، بمب‌هایی که با توجه به تولید مستمر تسلیحات جدید از رده خارج شده بود.
حالا که داعش شکست خورده و خطر مرگ به تدریج رفع می‌شود، به همان بهانه یعنی ایجاد صلح و ثبات در منطقه (اما با هدفی که از ابتدا مد نظر بود) پایگاه‌های نظامی جدید آمریکا در شمال سوریه تأسیس می‌شود تا امکان دخالت در امورات جهان بیش از پیش فراهم شود. به نظر می‌رسد طرح نهایی ایجاد پایگاه‌های نظامی در سرتاسر جهان است.
**متن بودجه پیشنهادی سال ۲۰۱۹ پنتاگون
ران پل قسمتی از بخش سوم متن بودجه پنتاگون برای سال ۲۰۱۹ را که به صورت طرح به کنگره ارائه می‌شود، عینا نقل کرده است. عنوان این قسمت، «نیازمندی‌ها برای سوریه» است:
«کمپین ائتلاف نظامی برای تضعیف، ازهم‌پاشیدن و نهایتاً شکست داعش در سوریه حضور دارد. یکی از محورهای راهبردی وزارت دفاع با هدف شکست دولت اسلامی عراق و شام، تربیت، تجهیز، نگهداشت و توانمندسازی مخالفان دولت سوریه (VSO) است، مخالفانی که در قانون جاری صلاحیت دریافت حمایت را دارند. با اتمام سال مالی ۲۰۱۸، برنامه داریم تا این نیروها (یعنی نیروهای نظامی آمریکاییِ حامی مخالفان اسد) به ۶۰ تا ۶۵ هزار نفر برسند: ۳۰ هزار برای اجرای عملیات جاری علیه دولت اسلامی عراق و شام در MERV و ۳۵ هزار نیروهای امنیتی داخلی در مناطقِ آزادشده یعنی ۲۰ پلیس یا نیروهای امنیتی در ازای هر هزار غیرنظامی.»
ران پل می‌نویسد در شرایطی که طبق نظرسنجی‌ها از رأی‌دهندگان آمریکایی تعداد مخالفان مداخله خارجی از سوی پنتاگون، دو برابر موافقان است، این گونه برنامه‌ریزی برای استقرار در سوریه چه معنایی جز مخالفت با افکار عمومی آمریکا دارد؟ این آمار از سوی مرکز بین‌المللی پرینستون (Princeton Survey Research Associates International) در سپتامبر ۲۰۱۳ میلادی به دست آمده است.
نقشه «ب» آمریکا برای سوریه: اشغال یک‌سوم شمالی این کشور+ نقشه
تحلیلگر باسابقه آمریکایی هدف از لشگرکشی به سوریه را تغییر رژیم این کشور می‌داند و می‌نویسد «مطمئناً و بر اساس نظرسنجی‌ها در ایالات متحده و سوریه، احتمال پیروزی ترامپ در انتخابات بعدیِ آمریکا کمتر از احتمال پیروزی اسد در انتخابات بعدی سوریه است و این اصلاً بدین خاطر نیست که حکومت سوریه یک دیکتاتوری و حکومت آمریکا یک دموکراسی است. بلکه به دلیل تفاوت فاحش میزان حمایت مردم سوریه و آمریکا از رؤسای جمهورِ کنونی‌شان است. دست‌کم تا کنون تمام نظرسنجی‌ها همین را نشان می‌دهد.»
ران پل ادامه می‌دهد ترامپ در حالی برای تغییر رژیم سوریه دورخیز می‌کند که خود در تبلیغات انتخاباتی‌اش تندترین انتقادات را به سیاست خارجی نومحافظه‌کارانه اوباما و هیلاری بیان کرده بود. وی در میتینگ سینسیناتی در یک دسامبر ۲۰۱۶ میلادی به صراحت وعده داد «ما یک سیاست خارجی جدید را پیگیری می‌کنیم که بالاخره از اشتباهات گذشته درس گرفته است. ملت! بدانید ما به پیگیری سرنگون‌کردن رژیم‌ها و حکومت‌ها پایان می‌دهیم. هدف ما ثبات است نه آشوب، زیرا ما می‌خواهیم کشور خود را دوباره بسازیم. اکنون وقتش رسیده است.»
برای رسیدن اولین چکمه آمریکایی به خاک هر سرزمین، دلیل و بهانه‌ای وجود داشته که به نظر می‌رسیده نهایتاً طی چند سال رفع می‌شود و نیروهایی که آمده‌اند، رفتنی‌اند. اما آمریکایی‌ها ماندنی شده‌اند و گویی یک کشور دیگر را به ایالات خود اضافه کرده‌اند، بدون اینکه صدایی از کشورهای متمدن اروپایی بیرون بیاید!
جمع‌بندی
ران پل برنامه‌های دونالد ترامپ در سوریه را در ادامه برنامه‌های اوباما می‌بیند و می‌نویسد رئیس‌جمهور جدید دارد کاری را که اوباما در حمایت از تکفیری‌ها (البته با عناوین شیکی مانند مخالفان سیاسی دولت اسد) انجام داد، «به نقطه اوج خود می‌رساند». شاید این بهترین نمونه جاری برای خطری باشد که آیزنهاور رئیس‌جمهور وقت در ژانویه ۱۹۶۱ میلادی طی یک سخنرانی رسمی بدان اشاره کرد: قدرت فوق‌العاده یک «مجتمع نظامی-صنعتی» در سیاست آمریکا؛ خطری که جدی گرفته نشد و منجر به وضعیتی شده که رفت و آمد رؤسای جمهور یا موافقت و مخالفت مردم تأثیری در سیاست‌های دولت به ویژه در حوزه مداخلات خارجی ندارد.
