به گزارش«شیعه نیوز»، عبدالباری عطوان نویسنده معروف عرب و سردبیر روزنامه فرامنطقه ای رای الیوم در تحلیلی در این روزنامه نوشت: عنوان برجسته گزارش سالیانه کنفرانس امنیتی مونیخ که فعالیت خود را دو روز پیش آغاز کرد، تأکید می کند که جهان در لبه پرتگاه قرار گرفته است و نزاع آمریکا با کره شمالی…تنش ایران و عربستان… و جنگ در سوریه همه اینها عناصری برای انفجار جنگ های بزرگ در آینده نزدیک و در سریع ترین زمان ممکن هستند.
در ادامه ی این تحلیل آمده است: اروپایی ها خطرات این بحران ها را درک کرده اند و خودشان را برای احتمال بازتاب های مستقیم شان بر امنیت آنها از طریق مشخص کردن مسئولیت و آمادگی برای در پیش گرفتن استقلال در استراتژی دفاعی و تشکیل نیروهای واکنش سریع آماده می کنند بدون آن که منتظر ایالات متحده آمریکا بمانند.
«زیگمار گابریل» وزیر خارجه آلمان در انتقاد کردن به شکل بی سابقه از «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا شجاع تر بود. گابریل ترامپ را مسئول افزایش شدید تنش در جهان با انجام تحریک ها در چندین نقطه از جهان و حالت سردرگمی که قدرت بزرگی مانند آمریکا در آن به سر می برد، دانست. وی همه اینها را با این گفته خلاصه کرد:« به دولت آمریکا تحت رهبری ترامپ،نمی شود اعتماد کرد…نمی دانیم موضع گیری هایش را چگونه ارزیابی کنیم…با حرف یا با کارها یا با توئیت ها؟»
این گرایش استقلال طلبانه اروپایی که در کنفرانس مونیخ به شکل واضح تری نمایان شد را دو خانم هدایت می کنند و آنها «فلورانس بارلی» وزیر ارتش های فرانسه(وزیر دفاع) و «وارسولا فون» وزیر دفاع آلمان هستند. بدون مبالغه باید گفت که این دو زن از بسیاری از مردانی که در این کنفرانس شرکت کردند از جمله ۲۱ رهبر و نخست وزیر و شمار زیادی وزیر خارجه(۵۰۰ شرکت کننده)«مردتر» هستند. این دو وزیر دفاع در سخنرانی های خود بر ضرورت این مساله تأکید کردند که اروپایی ها باید قادر به تضمین امنیت اش توسط خودش باشد و اروپا باید از استقلال بیشتری از آمریکا و پیمان ناتو برخوردار باشد. پیش از آنها نیز «آنگلا مرکل» صدر اعظم آلمان گفت:« دوره ای که به دیگران تکیه داشتیم گذشت و دیگر باز نمی گردد».
کره شمالی به خودش تکیه دارد و قدرت بازدارندگی هسته ای و بالستیک برای رویارویی با هر گونه تهدیدهای آمریکایی ایجاد کرده است اما ایران نیز همین روش را در پیش گرفته است و زرادخانه موشکی پیشرفته ایجاد کرده است که آن را با گسترش نفوذ منطقه ای استراتژیک در منطقه از طریق سیاست کاملا بررسی شده و مورد حمایت بازوهای نظامی کوبنده تقویت کرد این در حالی است که عرب ها همچنان برای حمایت از خود به دیگران تکیه دارند و تهور برخی به درجه ای رسید که به دولت اشغالگر اسرائیل به عنوان حامی و همپیمان استراتژیک تکیه می کنند.
ایالات متحده آمریکا حتی در اروپا همپیمان سنتی اش منفور شده است زیرا سیاست هایش در سراسر جهان به ویژه در خاورمیانه که به لحاظ جغرافیایی نزدیک به اروپاست تبدیل به منبع تحریک و بی ثباتی همه جهان شده است.آمریکا در آستانه لغو توافقنامه هسته ای با ایران است، قدس را به عنوان پایتخت ابدی رژیم اشغالگر به رسمیت می شناسد و برای ماندن نیروهایش به شکل دائمی در سوریه و ایجاد نظام کرد برای آن که میزبان پایگاه های نظامی اش در منطقه باشد، برنامه ریزی می کند.
مساله تأسف بار این است که عرب ها هیچ نقش تأثیرگذاری در کنفرانس امنیتی مونیخ ندارند و اگر هم نقشی داشته باشند منفی است یعنی انتقال اختلاف های عربی و به طور مشخص اختلاف ها در خلیج فارس به تریبون این کنفرانس و تبدیل آن یعنی تبدیل کنفرانس به دیوار ندبه برای شکایت از همدیگر و برگزاری دیدارهای سری و چه بسا علنی با «بنیامین نتانیاهو»نخست وزیر دولت اشغالگر که مانند طاووس در سالن و راهروهای آن حرکت می کند.
کره شمالی خطری واقعی برای ایالات متحده آمریکا که بیش از پنج هزار مایل از آن فاصله دارد شکل نمی دهد بلکه خطری برای همپیمانانش مانند ژاپن و کره جنوبی و از همه مهمتر دولت اشغالگر اسرائیلی شکل می دهد.
دلیل برجسته و مهم تنش زایی آمریکا علیه پیونگ یانگ همکاری کره شمالی با برخی از کشورهای عربی و به طور مشخص سوریه و نیز ایران در زمینه نظامی مانند ساخت موشک ها و تبادل مهارت ها و تکنولوژی است.برخی اخبار تقریبا قطعی نیز وجود دارد که می گوید هواپیمای اسرائیلی اف۱۶ با یک موشک قدیمی روسی سرنگون شد که با مهارت ها و تکنیک های کره شمالی نوسازی شده است.
اوضاع عرب ها در تمام مقیاس ها شرم آور است و بیشتر نظام های عربی در منطقه و جهان به گونه عمل می کنند که به شکل توهین آمیزی دنباله روی آمریکا هستند این در حالی است که همپیمانان سنتی آمریکا روز به روز از این کشور دور می شوند و عرب های شرکت کننده در کنفرانس امنیتی مونیخ و بیشتر کنفرانس های مشابه بدون مساله یکسان شده اند که آنها را متحد کند برخلاف وضعیتی که به طور مثال ده سال پیش داشتند.اکنون وجه مشترک بین عرب ها یا بیشتر آنها نیرنگ زدن علیه یکدیگر و هزینه کردن ده ها بلکه صدها میلیارد دلار در این زمینه است.
این دردناک بود که گزارش سالیانه کنفرانس مونیخ تأکید کند که جنگ در سوریه برای سال های دیگر و چه بسا دهه های دیگر ادامه پیدا می کند و احتمال تبدیل آن به جنگ جهانی میان دو قدرت بزرگ در سایه جنگ سرد روزافزون وجود دارد و بعید نمی دانیم که برخی از عرب های شرکت کننده در کنفرانس دستان خود را از سر شادی به دلیل این خبر مالیدند آن هم به دلیل کوته نظری و گرایش های شخصی انتقامجویانه شان که با همه مسائل علمی ، منطقی ، مسئولیت ها ، اصول ملی و اخلاقی در تناقض است.
