به گزارش «شيعه نيوز»، پایگاه خبری العربی الجدید در مقاله ای به قلم صبغت الله صابر عنوان «حمله به اماکن عمومی شهروندان افغانستانی را نگران کرده است»، نوشت: به نظر می رسد راهبرد جنگ در افغانستان در هفته های اخیر تغییر کرده و اظهارات مقامات دولت کابل موید این مطلب است بخصوص که طرف های مختلفی از عوامل ارعاب و خشونت در این کشور هستند.
هیچ کدام از گروه های افراط گرا مسئولیت اکثر انفجارهای اخیر را نپذیرفتند و طالبان نیز حملات علیه غیرنظامیان را محکوم می کند.
در سایه این نگرانی ها، رسانه های افغانستان نیز سوال های زیادی درباره مجری حملات خونبار این کشور مطرح می کنند اگر طالبان و داعش مسئولیت این حملات را نپذیرفته پس چه کسی سازنده حملات است و چه هدفی را در پس آن دنبال می کند.
دولت کابل هیچ سند و دلیل محکمی ندارد جز اینکه برخی طرف ها را متهم کرده و بگوید که دشمنان افغانستان آنها را برای به هم ریختن نظام وامنیت این کشور ساخته است.
صرف نظر از اینکه چه طرف هایی مجری حملات خونبار اخیر در افغانستان هستند این انفجارها سایه سیاه و ترسناکی بر زندگی شهروندان انداخته و پیامدهای روانی منفی بر عامه مردم افغانستان و بخصوص شهروندان کابلی برجای گذاشته است.
رسانه های افغانستان هنوز روایت ده ها نفر از شهروندانی را که در حملات رمضان اخیر کابل و برخی دیگر شهرهای افغانستان ناپدید شدند منتشر می کنند .
تاثیر روانی شدید خشونت های خونبار بر مردم افغانستان
این داستان های اضطراب آور، تاثیر زیادی بر جوانان و بخصوص آنهایی که به شبکه های اجتماعی دسترسی دارند خواهد گذاشت خانواده های مفقودین این حوادث فریادهای کمک خواهی از مردم و دولت را منتشر و خواستار همکاری برای اطلاع از سرنوشت فرزندانشان هستند.
محمد اویس جوان 18 ساله افغانستانی می گوید: به صراحت می گویم به دنبال حملات اخیر هیچ دلخوشی به کشورمان ندارم ما عمرمان را در جنگ و فضای تنش و خشونت سپری می کنیم.
وی افزود: اما موج اخیر حملات تروریستی که اماکن عمومی، عبادتگاه ها و محل برگزاری اجتماعات دینی و همچنین انفجاری که در داخل محله های مسکونی اتفاق افتاد، همگی وحشت به دل مردم افغانستان انداخته است.
وی افزود: هر بار که صدای انفجاری شنیده می شود حتی اگر ناشی از یک کپسول گاز باشد از گمان اینکه حادثه ای اتفاق افتاده است، به خود می لرزم.
اویس گفت: تا قبل از اینکه انفجار ماه گذشته اتوبوس حامل کارکنان شرکت مخابرات را در نزدیک منزلمان ببینم از چنین انفجارها و خشونت ها زیاد متاثر نمی شدم .
وی در ادامه پرسید: شنیدن قصه مفقودین و قربانیان حملات اخیر چه فایده ای دارد در حالی که همه ما می دانیم آنها کشته شده اند.
این تنها جوانان افغانستانی نیستند که متاثر از موج خشونت های جدید شدند بسیاری از مردم این کشور از رفتن به اماکن عمومی هراس دارند.
«محمد حسین»، یک شهروند 55 ساله کابلی می گوید: ما دیگر انتظار نداشتیم که دشمن ما را در داخل مساجد و بازارها هدف گرفته و کودکان و زنان ما را به وضع فجیعی به خاک و خون کشد.
وی افزود: این ننگ است که افراد بی گناه یا انسان ها را در داخل مسجد در حین عبادت قتل عام کنند اما امروز اوضاع تغییر کرده و همه چیز ممکن شده است بنابراین بهتر است در خانه هایمان بمانیم.
ناکارآمدی نیروهای بین المللی عامل بروز فجایع تروریستی است
حسین مقصر اصلی خشونت ها در کابل را نیروهای بین المللی و آمریکایی در افغانستان برشمرده و گفت: این ها اگر نمی توانند کاری برایمان کنند چرا در کشورمان جا خوش کرده اند .
این شهروند کابلی همچنین دولت افغانستان را به ناتوانی در تامین امنیت شهروندان متهم کرد و گفت: غنی باید کناره گیری کرده و قدرت را به دیگری تحویل بدهد چیزی که برایمان اهمیت دارد امنیت است و هر چیزی بدون آن بی اهمیت است.
این روزها دیگر فرقی نمی کند مردم از همه لایه ها و طبقات جامعه افغانستان در ترس و نگرانی از حملات تروریستی به اماکن عمومی و عبادتگاه ها به سر می برند، حملاتی که فقط در ماه رمضان با کشته شدن بیش از دویست نفر که بیشترشان غیرنظامی و زن و کودک بودند همراه بود.
محمد حیات، یک روانپزشک کابلی معتقد است: با وجود اینکه اقغانستان چند دهه ای است با جور و جفای جنگی بی رحمانه به سر می برد اما این شکل جدید خشونت ها بر همه شهروندان تاثیرگذاشته و همه را دچار وضعیت روانی بدی کرده است.
وی افزود: افغانستانی ها قبلا نسبت به وخامت اوضاع امنیتی نگران بودند اما جنگ به رویارویی دولت و گروه های مسلح محدود بود اما امروز موج خشونت ها به اماکن عمومی و اجتماعات دینی رسیده است و این قضیه تاثیر روانی بیشتری بر شهروندان دارد.
حیات تاکید کرد: جوانان بیش از دیگران از این پدیده متاثر می شوند چون آنها بیش تر از کودکان و سالخوردگان به آینده خود فکر می کنند.
این روانپزشک کابلی گفت: افراد زیادی نزد من آمده و از دردهای شدیدی شکایت می کنند و پس از معاینات و بررسی ها معلوم می شود که آنها صرفا با اختلالات روانی روبرو هستند.
جوانان افغانستانی نه تنها جان خود را در معرض خطر می بینند، بلکه نسبت به آینده شان هم نگران هستند و این قضیه بیش تر بر آنها تاثیر می گذارد .
این جوانان بخصوص آنهایی که مدتی را در غربت برای مثال در پاکستان و ایران به زندگی کردند می خواهند در کشورشان آینده داشته باشند .
محمد عثمان، جوانی است با مدرک کارشناسی ارشد در رشته علوم سیاسی از دانشگاهی در پاکستان، او نیز می گوید : ما بیشتر از اینکه از مرگ هراس داشته باشیم از آینده خود می ترسیم.
وی افزود: شب ها وقتی به رختخواب می روم به آینده کشورم فکر می کنم و اینکه اگر امور به همین منوال باقی بماند چه اتفاقی برای ما خواهد افتاد، به آینده کشورم می اندیشم تا اینکه سردرد می گیرم و حتی برخی شب ها خوابم نمی برد.
عثمان تاکید کرد: امید در زندگی به انسان آرامش می دهد اما ما از ابتدا امیدمان را از دست دادیم از همین رو آرامش هم نداریم و نمی دانیم اوضاع چگونه بهبود پیدا می کند.
