به گزارش «شيعه نيوز»، آیات عظام سیستانی، فیاض، شبیری زنجانی، صافی گلپایگانی، مکارم شیرازی، موسوی اردبیلی، صانعی، نوری همدانی و سبحانی به پرسش های شفقنا درباره «بیماران لاعلاج» پاسخ داده اند.
متن پرسش و پاسخ های این مراجع تقلید شیعه بدین شرح است:
در بیماری های لاعلاج نظیر سرطان های پیشرفته و یا بیماری هایی که مرگ بیمار حتمی است، اگر پزشک بین دو گزینه قرار گیرد که یکی درمان بیمار به شیوه ای باشد که زندگی را احتمالا قدری طولانی تر نماید اما رنج بسیاری بر بیمار تحمیل شود و دومی شیوه ای باشد که بیمار مدت کوتاه تری زنده بماند اما رنج کمتری بکشد، در این صورت اگر بیمار خود شیوه دوم را برگزیند، آیا پزشک مجاز به تجویز آن خواهد بود؟
آیت الله العظمی سیستانی:
آنچه خود مریض اختیار می کند.
آیت الله فیاض:
بیمار نمی تواند شیوه دوم را برگزیند. وظیفه دکتر این است هر چند می تواند بر زنده ماندن بیمار کوشش نماید.
آیت الله شبیری زنجانی:
مجاز به تجویز روش دوم نیست مگر درد و رنج بیمار به حدی باشد که اتخاذ آن روش، ضرورت داشته باشد.
آیت الله العظمی صافی گلپایگانی:
در فرض سوال، شیوه اول باید انتخاب شود.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی:
در فرض سوال که مریض گرفتار رنج فراوانی می شود می تواند روش درمان دوم را انتخاب کند.
حضرت آیت الله موسوی اردبیلی:
خیر
آیت الله صانعی:
در فرض سوال پزشک مجاز است چون معالجه اش دخالتی در حدود و اختیارات و سلطنت مریض بر خودش نبوده و انتخاب بیمار هم ارتباطی به قتل نفس ندارد بلکه انتخاب طریق معالجه ای است که رنج کمتری برای او دارد و ناگفته نماند که نباید انتخاب روش درمان از طرف مریض و معالجه پزشک خلاف مقررات نظام پزشکی باشد.
آیت الله نوری همدانی:
در فرض سوال خیر، برای پزشک چنین کاری جایز نیست و حرام می باشد.
آیت الله سبحانی:
اگر سبب کوتاهی عمر شود جایز نیست و رضایت بیمار موجب جواز آن نمی شود.
۲۴- یک بیمار لاعلاج اگر بر مسیر بیماری و حالات و صفات و افکار و در رفتارش نظر کند اعتراف می کند که بیماری با وی چنان کرده است که پیامبر هم نمی توانست چنین کاری با او کند.و لذا شکر بر بیماری از جمله واجب ترین شکرهاست که بیمار را به رضوان الهی می رساند و در صف اولیای خدا قرار می دهد.
۲۵- بسیاری از بیماران لاعلاج در مقام رضا از دنیا می روند و مستقیم بسوی خدا می روند.
بیماری در همه احوال تقرب الی الله را موجب می شود. هر امری را حقی است و حق بیماریها نیز صبر است و تأمل و درون گرایی و انزواست. ناحق ترین کار رجوع به پزشک و داروست.
از کتاب"حق بودن" استاد علی اکبر خانجانی ص ۲۴