به گزارش «شيعه نيوز»، روزنامه نیویورک تایمز نوشت: این اتفاق غیرقابل پیش‌بینی پس از آن رخ داده که در پی حملات تروریستی در پایتخت افغانستان بحران سیاسی و ناآرامی‌های اجتماعی این کشور را فراگرفته است.
در این اتفاق گروهی از رهبران نظامی سابق افغان که زمانی در جنگ داخلی رقیب یکدیگر محسوب می‌شدند در اتحادی شگفت‌آور گردهم آمدند؛ اتحادی که می‌تواند برای اشرف غنی و دولت متزلزلش یکی از مهمترین چالش‌ها محسوب شود.
بیانیه این گروه از آنکارا جایی که عبدالرشید دوستم، رهبر اقلیت ازبک برای درمان به آنجا سفر کرده منتشر شده است.
سایر رهبران اقلیت شامل محمد عطانور، رهبر تاجیک‌ها و فرماندار ولایتی، محمد محقق، رهبر هزاره‌ها و معاون مدیر اجرایی دولت و صلاح‌الدین ربانی، از اعضای حزب جماعت اسلامی و وزیر خارجه افغانستان طی هفته گذشته در آنکارا با دوستان دیدار و پس از آن این بیانیه را منتشر کردند.
این گروه که خود را به عنوان ائتلافی برای نجات افغانستان معرفی کرده در این بیانیه هدف خود را جلوگیری از سقوط دولت، ناآرامی و بازیابی اعتماد عمومی عنوان کرده است.
آنها از غنی خواستند تا قدرت را به اعضای کابینه و مقامات ولایات مختلف نیز ارائه دهد و از استفاده از اختیارات خود در جهت انگیزه‌های شخصی خودداری کرده؛ انتخاباتی که مدت‌ها وعده آن را داده برگزار و از قانون اساسی پیروی کند.
این گروه همچنین خواهان بازگشت کامل اختیارات دوستم به عنوان اولین معاون رئیس‌جمهور در دولت غنی شده است.
در واکنش به این بیانیه دفتر رئیس‌جمهور افغانستان واکنشی آرام و دوستانه نشان داد.
شاه حسین مرتضوی، سخنگوی رئیس‌جمهور افغانستان در گفت‌وگو با رسانه‌ها اظهار کرد که دولت از هرگونه اقدامی برای کمک به منافع ملی استقبال می‌کند اما خاطر نشان کرد که اعضای ائتلاف برای نجات افغانستان همگی در دولت نقش دارند و بنابراین هرکدام مسئول ناکامی‌های دولت هستند.
مرتضوی همچنین بیان کرد: اگر این گروه هرگونه برنامه جایگزینی برای غلبه بر شرایط فعلی دارند باید آنها را به اشتراک بگذارند.
با این حال تاکنون عبدالله عبدالله به عنوان مدیر اجرایی افغانستان واکنشی به این بیانیه نشان نداده است.
در همین حال گروهی از شخصیت‌های سیاسی و تحلیلگران عنوان می‌کنند که رهبران اقلیت‌های افغانستان که همگی در دولت اختلافاتی با غنی دارند احتمالا تمایل چندانی برای انجام اصلاحات نداشته و تنها از فرصت پیش آمده ناشی از خشم و نارضایتی عمومی برای فشار و کسب امتیازات سیاسی استفاده کرده‌اند.
