به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از مهر ، امام حسین(علیه السلام) دومین فرزند برومند حضرت علی و فاطمه(س) است که روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت چشم به جهان گشود.
از ولادت حسین بن علی که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام درباره حسین ابراز می داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم پی بردند.
در رابطه معنوی پیامبر و امام حسین همین بس که رسول خدا فرمود: "حسین از من و من از حسینم ".
پس از شهادت امام حسن(علیه السلام)، امام حسین به امامت رسید، امام حسین می دید که معاویه با اتکا به قدرت اسلام ، بر اریکه حکومت اسلام به ناحق تکیه زده، سخت مشغول تخریب اساس جامعه اسلامی و قوانین خداوند است و از این حکومت پوشالی مخرب به سختی رنج می برد، ولی به مصلحت آن روز نبود که قدرتی فراهم کند تا او را از جایگاه حکومت اسلامی حذف کند.
در تمام مدتی که معاویه از مردم برای ولایتعهدی یزید، بیعت می گرفت، حسین به شدت با او مخالفت کرد و هرگز تن به بیعت یزید نداد و ولیعهدی او را نپذیرفت، حتی در شرایط لازم سخنانی تند به معاویه گفت و یا نامه ای کوبنده برای او نوشت .
امام حسین (علیه السلام) با همه این افکار و نظریه ها که اطرافش را گرفته بود به راه خویش ادامه داد و کوچکترین خللی در تصمیمش راه نیافت . سرانجام رفت و شهادت را دریافت . نه خود تنها، بلکه با اصحاب و فرزندان که هر یک ستاره ای درخشان در افق اسلام بودند، رفتند و کشته شدند
در تاریخ به مردان بزرگی برخورد می کنیم که هر یک در جبهه و جهتی عظمت و بزرگی خویش را جهان گیر ساخته اند، یکی در شجاعت ، دیگری در زه و آن دیگری در سخاوت اما شکوه و بزرگی امام حسین حجم عظیمی است که ابعاد بی نهایتش هر یک مشخص کننده یک عظمت فراز تاریخ است.
مردی که وارث بیکرانگی نبوت محمدی است، مردی که وارث عظمت عدل و مروت پدری چون حضرت علی (علیه السلام) است و وارث جلال و درخشندگی فضیلت مادری چون حضرت فاطمه (سلام الله علیها ) است، چگونه نمونه برتر و والای عظمت انسان و نشانه آشکار فضیلتهای خدایی نباشد؟
او با همه خویشتن، آئینه تمام نمای فضیلتها، بزرگ منشیها، فداکاریها، جانبازیها، خداخواهیها وخداجوئیها است، او به تنهایی می تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشریت را ضامن شود.
