ترامپ و سرگردانی درباره سوریه

در طول مبارزات انتخاباتی ترامپ حتی با معاونش، مایک پنس، در مورد سوریه درگیری داشت. هنگامی که پنس در طول مناظره معاون ها، به ایجاد یک منطقه پرواز ممنوع بر فراز سوریه اشاره کرد، ترامپ به سرعت ایده او را رد کرد و گفت: «من و او صحبت در این زمینه نکرده بودیم و من مخالف این کار هستم.» اواخر هفته نیز ترامپ تاکید کرد که «او دیدگاهی مخالف با بسیاری از مردم درباره سوریه دارد» و پیشنهاد کرد که باید حمایت از شورشیان ضداسد برداشته شده و تمرکز روی مبارزه با داعش باشد. اعضای تشکیلات سیاست خارجی حزب جمهوری خواه با این حال، مخالف عقب نشینی از وضع موجود هستند.

روز سه شنبه، در یکی از اولین شلیک های اخطار پس از انتخابات که برای تیم ترامپ زده شد، سناتور جان مک کین هشدار داد که رئیس جمهوری منتخب نباید به «یک مامور سابق کا.گ.ب که کشور خود را در ظلم و ستم فرو برده، مخالفان سیاسی خود را به قتل می رساند، به همسایه خود حمله می کند، متحدان آمریکا را تهدید می کند و برای تضعیف انتخابات آمریکا تلاش کرده است، اعتماد کند.»

مک کین اضافه می کند: «این بهایی غیرقابل قبول برای یک ملت بزرگ است. از زمانی که آمریکا بزرگترین بوده است ما در کنار مبارزه با استبداد ایستاده ایم. این جایی است که باید دوباره بایستیم.»

افسوس که پیدا کردن کسانی که «با استبداد مبارزه می کنند» اما مخفیانه متعهد به تحمیل نوعی از آن نیستند، بخشی از مشکل است. شواهد فراوانی از افغانستان، عراق و لیبی ـ بدون ذکر جنگ سرد ـ نشان می دهد که مبارزان مشروع آزادی اغلب غیرقابل تشخیص از اوباش، اراذل و شارلاتان ها هستند. با وجود این سابقه ناراضی کننده، مک کین همچنان خوش بینی کودکانه خود را در توانایی ایالات متحده برای پیدا کردن «آدم های خوب» و کمک آنها برای تغییر شکل سیاسی خارجی از هم گسیخته، حفظ کرده است.

اوباما تمایل به دیدن سرنگونی رژیم اسد داشت اما هیچ علاقه ای نداشت که افراط گرایان خشونت طلب جای او به قدرت برسند تا بار دیگر تجربه ای مشابه با القاعده تکرار شود. جای تعجب نیست که تلاش رئیس جمهور برای مسلح کردن چند جناح به یک شکست تحقیرآمیز منجر شد. یکی از دلایل آن این است که ابزارهای موجود برای حفاظت از جناح ضد اسد مورد تایید ایالات متحده، عمیقا مشکل ساز هستند.

منطقه پرواز ممنوع، برای مثال، ممکن است مانع نابودی کامل گروه هایی خاص شود و ریسک گسترش جنگ را افزایش می دهد. از آن جا که اتحاد اسد و روسیه گاه و بی گاه از عملیات هوایی استفاده می کنند، ایجاد یک منطقه پرواز ممنوع با برخورد جنگنده ها و خلبان های روسی تهدید می شود و هواپیماها و خلبانان ایالات متحده در معرض خطر قرار می گیرند. در جلسه شورای روابط خارجی در ماه گذشته، چارلی رز، مدیر عامل اطلاعات ملی آمریکا گفت: «نمی توانم بگذارم که آنها به هواپیماهای آمریکایی شلیک کنند و سرنگونشان کنند.»

برخی در کنگره به قوه مجریه فشار می آورند و شور و حرارت آنها را برای مداخله در سوریه مورد سوال قرار می دهند. در اواخر تابستان و پاییز 2013، اعضای کنگره با تماس های تلفنی خود خواستار جلوگیری از اقدامات نظامی ایالات متحده در منطقه بودند. اوباما نیز همین پیام ها را دریافت کرد و از خط قرمز اقدام نظامی ایالات متحده در یک جنگ داخلی عبور نکرد. اما دولت اوباما همچنان به سرازیر کردن پول به سمت شورشیان ضد اسد ادامه داد. از آن زمان افرادی در کنگره برای قطع کمک های مالی در تلاش بودند و این برنامه را به اصطلاح «قطار تجهیز سوریه» می نامیدند. 135 رای از جمهوری خواهان و دموکرات ها اقدامات نظامی را در سوریه محدود کرد علی رغم وجود مخالفت هایی که رهبران کاخ سفید داشتند. منطقی است که باور داشته باشیم محیط بهتری برای تلاش های مشابه در دوران پس از انتخابات وجود داشته باشد.

در حال حاضر، قوانین ایالات متحده بارها دولت فدرال را از ارائه پشتیبانی به سازمان های تروریستی منع کرده است اما ایالات متحده این طور قلمداد می کند که در شرایط موجود مشتریان او می توانند عملیاتی را تحت قوانین کاملا متفاوتی اجرا کنند. آنها با ارسال پول و امکانات به سازمان هایی که بدون حضور آمریکا نمی توانستند در شرایط موجود زنده بمانند، به جنگ داخلی دامن زده اند. به عبارت دیگر، برخی از کشورها که دریافت کننده کمک های خارجی ایالات متحده هستند، بودجه سازمان های تروریستی از جمله داعش را تامین می کنند. ما حتی ممکن است آنها را حامی تروریست بنامیم. باید گفت که این واقعیت این است که باید آنها را از دریافت دلارهای مالیات دهندگان ایالات متحده منع کنیم.