به گزارش «شیعه نیوز»، بر اساس آخرین گزارش پلیس این شهر، مهاجم یک جوان ۱۸ ساله ایرانی−آلمانی بوده است و در اثر اقدام وی ده نفر کشته و 16 نفر مجروح شدند.
«عدنان طباطبایی» در خصوص این اقدام که همزمان با برخی اقدامات تروریستی دیگر در اروپا توسط داعش رخ داده، تحلیل خود را در اختیار جماران قرار داده است که در پی می آید:
در مورد تیراندازی شب گذشته در مونیخ چند نکته وجود دارد:
اولا، اینکه یک نفر با اسلحه (سرد یا گرم) راه بیافتد و مردم را بکشد پدیده جدیدی نیست؛ کم اتفاق می افتد ولی در دنیای غرب و از جمله آلمان هم اتفاق افتاده است. از این لحاظ اتفاق مونیخ و شهر ورتسبورگ واقعه جدیدی نیست. آنچه جدید است اینکه این دو اتفاق نزدیک به هم رخ داده است.
خیلی افراد می خواهند این را به پدیده داعش وصل کنند. اینجا نکته دوم مطرح می شود که هر ادعای داعش که مثلا می گوید این افغانی که در ورتسبورگ در قطار به مسافرین حمله کرده است مربوط به ما بوده، ما به راحتی این ادعا را باور می کنیم و فکر می کنیم که داعش این توانایی را دارد که یک نفر را در آلمان راه بیاندازد تا چنین حرکتی را انجام دهد و این اینکه این فرد در خانه پای کامپیوتر نشسته و یک سری کارهای خشونت آمیز داعش را تماشا کرده به راحتی نتیجه می گیریم که داعش روی او تأثیر گذاشته؛ در حالی که او هیچ ارتباط مستقیمی با آنها نداشته است و خودش این کار را انجام داده، اما داعشی ها ادعا می کنند که این فرد سرباز ما بوده است.
سؤالی که در این میان مطرح نمی شود اینکه حتی افرادی که این حملات را انجام می دهند تا چه حد بر این باور هستند که داعش پاسخ اسلام به اتفاقات دنیاست و ما به راحتی ادعای این افراد را هم می پذیریم. نه تنها ادعای داعش که ما روی آنها تأثیر گذاشتیم، حتی ادعای جوانانی که قبل حمله نواری ضبط کردند را می می پذیریم و می گوییم اینها مسلمان افراطی بودند و به این خاطر به این حملات پرداختند.
این شهروند ایرانی – آلمانی که الآن در مونیخ حمله کرده چون ما می بینیم که در او نام ایرانی هست فکر می کنیم بعید است که این هم داعشی بوده باشد. اما مهم است بگوییم که این فرد که ظاهرا نامش «علی داوید سنبلی» بوده به غیر از اسمی که دارد، واقعا چقدر ایرانی است؟! ممکن است یک نفر پاسپورت ایرانی داشته باشد و یا اسمش ایرانی باشد و در آلمان زندگی کند اما هویت او هیچ ربطی به ایران نداشته باشد و یک شهروند شهر مونیخ در آلمان باشد که به هر دلیلی راهش به چنین عملیاتی ختم شده است و شیعه بودن، ایرانیت و مسلمان بودنش ربطی به این حرکت ندارد و این دو را هم باید با از هم جدا کرد. یعنی ما به عنوان یک ایرانی نباید فکر کنیم که یک ایرانی وارد حملات تروریستی شده است.
پلیس آلمان می گوید که این فرد از کسی که پنج سال پیش در نروژ این حمله را انجام داده بود الهام گرفته است. دیروز هم سالگرد حملات نروژ بوده است که این نکته نشانه محکم تری برای این است که بفهمیم این فرد ارتباطی با داعش و یا عوامل اسلامگرا نداشته است.
بحثی که در آلمان خیلی داغ است بحث پناهجوهاست و خیلی ها می گویند که چون سال پیش تقریبا 1/3 میلیون نفر پناهجو به آلمان آمدند در این پناهجوها تروریست های داعشی هم بودند. حتی می گویند فرد افغانی ای که در ورتسبورگ این کار را انجام داده پناهجو بوده است. ولی فرد ایرانی تبار که در مونیخ حمله را انجام داده پاسپورت آلمانی هم دارد و ظاهرا اینجا بزرگ شده است. یعنی این ارتباط ربطی به بحث پناهجویان ندارد. ولی می توان گفت در پی این حادثه بحث خارجی ها و مسلمانان و کسانی که پدر و مادرشان از کشورهای مسلمان هستند در آلمان تندتر خواهد شد و این بحث زیاد خوشایندی نیست.
نکته دیگری را که باید در نظر بگیریم اینکه الآن داعش تمایل زیادی را دارد برای اینکه این ادعا را کند که در غرب این حملات را انجام می دهد و می خواهد نشان دهد که هم دشمن نزدیک را می بیند و هم دشمن دور را؛ دولت سوریه، دولت عراق، شیعیان و یا هر دگراندیشی که در منطقه، دشمنان نزدیک آنها هستند و دشمن دور هم یعنی کشورهای غربی و جامعه های غربی. حال داعش با شکست هایی که در سوریه و عراق در حال متحمل شدن است، سعی می کند که ادعای قدرت خود را با حملات به دشمن دور انجام دهد.
اینجاست که رسانه ها باید خیلی هوشمندانه کار کنند. اگر رسانه های غربی به راحتی بپذیرند که حملات در اروپا توسط داعش صورت گرفته، داعش را بزرگنمایی کرده و این باعث می شود جوانانی که در زندگی گم شده اند و هیچ هدفی برای آنها وجود ندارد، چنین گروه قدرتمندی برای آنها جذابیت خاصی پیدا کند و این باور کردن راحت قدرت داعش برای خود رسانه ها و گفتمان عمومی ممکن است ناخودآگاه نقش بزرگترین حامی و جاده صاف کن را برای داعش در سراسر دنیا داشته باشد.
در پایان باید بگوم آنقدر تمرکز در رسانه های غربی و میان شهروندان عادی نسبت به القاعده و داعش زیاد شده که به سایر خطرات پرداخته نمی شود و لذا نیاز شدیدی وجود دارد که روانشناسان وارد عرصه رسانه ای شوند؛ نه تحلیلگران سیاسی که به قول خودشان terrorism expert هستند.
