سالروز ازدواج بانو فاطمه زهرا (س) با مولا علي مرتضي (ع) مبارک

نخل‏ها، كل مي‏كشند، خورشيد پا برخاك مي‏گذارد و بهار، با پيراهني از شكوفه از راه مي‏رسد.
زمان، از حركت مي‏ايستد و زمين، زيباترين لحظات را پاي‏كوبي مي‏كند.

فرشته‏ها، با بال‏هايي از بلور، زير گام‏هايشان نور مي‏پاشند و كوثر در جاريِ جريان زمان، از بهشت، مشتاقانه سرازير مي‏شود.

پروانه‏ها، به پنجره‏هاي بسته بال مي‏كوبند تا راهي به نور، به پرواز و به روشنايي بيابند و هزار فانوس در دست‏هاي ملايك، مسير عبورشان تا افلاك را روشن مي‏كند. ذوالفقار جوانه مي‏زند و هزار شكوفه از سر شاخه‏هاي دستان تاريخ كه به شكرگذاري بلنده شده‏اند، بوي بهار مي‏پراكنند.

ياس‏هاي كبود بر نيام ذوالفقار مي‏پيچند و بالا مي‏روند و آسمان با همه‏ي عطش، در چشم‏هايشان خلاصه مي‏شود. بوي سرشار سيب و ياس، فضا را پر مي‏كند و شهر، دست افشانِ زيباترين اتفاق ممكن است.

حس مي‏كنم در آسمانم ماه مي‏خندد انگار چشمانِ رسول اللّه‏ مي‏خندد.

روشن‏ترين تلاقي آيينه و آب، در آوازهاي روشن شهر زمزمه مي‏شود و دو بهار، توأمان، در فصلي گم شده در تاريخ، از راه مي‏رسند و باهم پيوند مي‏خورند.

فاطمه عليهاالسلام دستان ابرمردي را در دست مي‏فشارد كه شب‏ها در كوچه‏هاي بي‏پناهي، پشت درهايي كه گل ميخ غربتش را بانويش خوب مي‏فهمد، نان و رطب پخش مي‏كند.

و علي عليه‏السلام دست بانويي را در دست دارد كه دسته‏ دستاس رنج را مي‏چرخاند و گهواره‏ي خالي فرزندش را در نظر مجسّم مي‏كند كه در ابرها كم‏رنگ مي‏شود.

پيوند خجسته‏اي كه سال‏هاي درد را در سر مي‏پروراند و هنوز نخل‏هاي سوخته، كل مي‏كشند و چاه با دهانِ راز دارش هزار سلام و صلوات مي‏فرستد و هنوز ملايك، دست افشان اين واقعه‏ي زيبايند.

كاروانِ ستاره‏ها، امشب در زيباترين جشنِ عشق و سرور حاضرند؛ شبي كه از ناوكِ مژگانِ فرشتگان، غزلِ محبت مي‏بارد و لحظه‏ها، بي‏صبرانه در گذرگاهِ وصالِ دو شاخه‏ي مهرباني، پايكوبي مي‏كنند. صداي افلاكيان، سكوت را پس مي‏زند و خورشيد، شعاعِ عشق مي‏گسترد. قصرِ شادماني، از استواري ايمان، برخود مي‏لرزد. دست‏هاي تقدير، در پيِ شكوفه‏هاي اخلاصند و نسترن‏ها، مي‏آيند تا حضور زهرا و علي را جشن بگيرند. غبار قدم‏هايشان، چونان ژاله‏اي، طراوت گل‏هايِ زندگي را بي‏قرار مي‏سازد.

فرشتگان، در نبضِ مهرورزي مي‏تپند و در سبزستان پيوند، زيباترين عطيه‏ي الهي را با جهيزيه اخلاص، به خانه‏خوشبختي مي‏برند. عروسي خورشيد، با ترنّم لب‏هاي پدر و هديه‏ي صحيفه‏ي نوراني، از كوه‏هاي بلندِ تفاهم طلوع مي‏كند، حصارِ دلتنگي را درهم مي‏شكند و شكوهِ بي‏مانند لحظه‏هايِ عاشقانه را به تماشا مي‏نشيند. زمين، به آسمان فخر مي‏فروشد. به اِشارتِ خورشيد، ستارگان، تختِ عروس را با شكوفه‏هايِ ايمان مي‏آرايند و قطراتِ باران، ساعتي بعد، بر فرازِ شمعداني‏ها مي‏بارند و سرودِ اشتياق سر مي‏دهند.

برگرفته از سايت حوزه

خبرگزاری فارس