به گزارش «شیعه نیوز»، قابل درک است که حیدر العبادی، نخست‌وزیر عراق نمی‌خواهد روابط خود با آمریکا را که رهبری ائتلاف ضدداعش در عراق را برعهده دارد متشنج کند اما آیا این مساله واقعاً کافی است تا از این نقض آشکار حاکمیت عراق و تمامیت ارضی این کشور بدون مشورت یا حتی صرف ابلاغ صوری به دولت عراق چشم‌پوشی کرد.
واقعیت این است که همچنان ابهامات این عملیات را دربر دارد به ویژه اینکه این گروگان‌های خوش‌شانس چه کسانی بودند که آمریکا به سرعت این ریسک را کرد تا سربازان خود را برای نجات آنها به میدان اعزام کند و چه معیارهایی بر مداخله زمینی آمریکا حکمفرما بوده است.
دولت آمریکا پاسخ به سوال‌هایی پیرامون ماهیت روابط با این گروگان‌ها را رد کرده است که این مساله می‌تواند اشاره‌ای به این احتمال باشد که این افراد از جاسوسان مهمی برای ائتلاف در میدان نبرد بودند اما این مساله به آمریکا این حق را نمی‌دهد که این حقیقت را نادیده بگیرد که آنها شهروندان عراقی گروگان‌گرفته شده در داخل کشوری هستند که حاکمیت دارد.
در حالی که دولت آمریکا همواره در اظهارات خود به این مساله اشاره می‌کند که در راستای حمایت از دولت العبادی عمل می‌کند اما سیاست آمریکا در واقعیت به از بین بردن اعتبار این دولت و تضعیف آن می‌انجامد چراکه دولت آمریکا از اجرای قراردادهای تسلیحاتی از جمله قراردادهایی که عراق هزینه آنها را کاملاً پرداخت کرده است، شانه خالی کرده است و پشتیبانی هوایی کارآمدی نیز برای سرعت بخشیدن به بازپس‌گیری الانبار از دست داعش صورت نگرفته است.
همچنین اینچنین عملیاتی فاقد هرگونه احساس سیاسی است. نمی‌توان این عملیات را از رویکرد آمریکا که تکروی است جدا کرد که این مساله به نحو گسترده‌ای در شکست ماموریت اعلام شده ائتلاف در عراق ظرف بیش از یک سال نقش داشته است.
نمونه آن این است که نیروهای آمریکایی این مساله را رد می‌کنند که به هر طرف دیگری در ائتلاف از جمله دولت بغداد اطلاعات خاص در مورد مواضع داعش را بدهند که این مساله باعث شده است یک نوع عقب‌نشینی عملی از سوی بیشتر طرف‌های این ائتلاف در انجام این حملات صورت بگیرد.
ماحصل این شرایط این است که اوضاع نظامی در عراق درجا می‌زند یا اینکه دولت از گرفتن زمام امور ناتوان مانده و اعتبار خود را از دست داده است.
آمریکایی که دلیلی را برای مداخله در هنگام گروگان‌گیری صدها تن از تمامی اقشار جامعه عراق توسط داعش ندید، این مساله را ثابت کرد که فقط به حفاظت از منافع خود و دوستانش که به آن کمک می‌کنند اهمیت می‌دهد. طبیعتاً آمریکا به این مساله توجه نخواهد کرد که مداخله گزینشی‌اش چه دغدغه‌های سیاسی به وجود خواهد آورد یا اوضاع پرتنش عراق را شدیدتر خواهد کرد.
بی‌شک اینچنین رفتاری از سوی آمریکا در چارچوب دلایل دیگری نیز قرار می‌گیرد؛ العبادی چندین بار از تمایل خود برای گسترش حملات روسیه در عراق خبر داد و چیزی نمانده بود که رسماً این درخواست خود را اعلام کند تا اینکه پیام مشخصی از سوی مسکو رسید که آماده اتخاذ چنین تصمیمی در حال حاضر نیست.
اما به طور کل عملیات آمریکا که با تکروی انجام شد، عراقی را آشکار می‌سازد که کشوری بدون دولت است و حملاتی از سوی ترکیه در شمال عراق علیه کردها صورت می‌گیرد و اعتراض رسمی بغداد به توقف این حملات نیجامیده است و همچنین حملات دیگری از سوی آمریکا صورت می‌گیرد که دولت مرکزی عراق را نادیده می‌گیرد دیگر چه برسد به ادامه گریز و فرارهای داعش.
اما اصلاحات سیاسی‌ای که همچون نقطه روشنی در پایان تونلی تاریک بود اما انتظار برای تحقق آن طولانی شده نیز تنها به تدابیر رسمی محدودی انجامیده که نتوانست خواسته‌های صدها هزار تظاهرکننده را برای بازسازی ساختار نظام سیاسی که دچار فساد و شکست شده است، برآورده کند.
عراق در سایه اینچنین واقعیت مبهمی منتظر چه آینده‌ای خواهد بود؟
انتهای پیام/ 852
