به گزارش «شیعه نیوز»، هادی فیروزی در روزنامه شرق نوشت: در دوران حضور آمریکا و نیروهای ائتلاف در افغانستان، چینی‌ها نشست‌های مخفی خود را با طالبان ادامه دادند. این نشست‌ها در ماه‌های اخیر آشکارتر و رسانه‌ای‌تر شده است و مقامات چینی دیگر از علنی‌کردن آن ابایی ندارند. با وجود این، تحرکات اخیر نظامی طالبان و اشغال منطقه قندوز می‌تواند تماس‌های چین و طالبان را مجددا به پشت پرده ببرد. نخستین‌بار طالبان در اکتبر ۱۹۹۴، در قامت شبه‌‌نظامیانی در جنوب افغانستان ظاهر شدند و در مدت کوتاهی ایالات مختلف افغانستان را یکی پس از دیگری تصرف کردند. قتل عام هزاران نفر از مردم هزاره، در شهر مزارشریف در آگوست ۱۹۹۸، کشتار مردم در ولایت‌های سر پل و بامیان در سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱ و حملات انتحاری بی‌شماری که در سال‌های اخیر مردم بی‌گناه زیادی را به کام مرگ برده است، بخشی از کارنامه سیاه این گروه تروریستی است. چین کمونیست در سرزمین افغانستان و در میان گروه تروریستی بدنام و خطرناک طالبان در پی چیست؟ مصالحه و دوستی پکن با طالبان می‌تواند تضمین‌کننده بخش زیادی از امنیت منافع چین در افغانستان باشد. دراینمیان برای حاکمان کمونیست چین، چندان اهمیتی ندارد که این تعاملات به‌اصطلاح امنیتی، در نهایت می‌تواند منجر به ادامه حیات یا حتی قدرتمندترشدن و مشروعیت‌بخشیدن به تروریست‌ها شود. برای پکن آنچه اهمیت دارد، این است که طالبان منافع چین را در این کشور هدف قرار ندهند و در میان اویغورهای ساکن شین‌جیانگ نیز حضور پیدا نکند. اخیرا حضور تروریست‌های داعش در افغانستان نیز باعث نگرانی امنیتی هرچه بیشتر چین در این منطقه شده است. بنابراین می‌توان ردپای دو عامل را در‌این‌باره پیدا کرد: یکی منافع اقتصادی چین در منطقه و دیگری، ملاحظات امنیتی این رژیم در منطقه مسلمان‌نشین «شین‌جیانگ»، واقع در شمال غربی چین. به گمان برخی تحلیلگران، احتمالا چین در راستای تفاهم با طالبان تا حدودی به آنها مشروعیت سیاسی، قدرت دیپلماتیک و حتی گاهی اسلحه و مهمات پیشکش می‌کند. روزنامه فرانسوی فیگارو می‌نویسد پس از آنکه در ماه اکتبر گذشته، محمد اشرف‌غنی، رئیس‌جمهور افغانستان، در پکن مهمان رئیس‌جمهوری چین بود، دولت چین نیز به صورت محرمانه، میزبان یک هیأت از طالبان بود. در ماه سپتامبر گذشته نیز چین در کنار پاکستان و آمریکا برای پیشبرد مذاکرات صلح بین طالبان و دولت افعانستان مذاکراتی را ترتیب دادند که به گفته برخی منابع محل این مذاکرات در منطقه مسلمان‌نشین شین‌جیانگ چین بوده است؛ ادعایی که از سوی مقامات پاکستانی رد شد. اوایل امسال «عبدالله عبدالله»، رئیس اجرائی دولت وحدت ملی افغانستان، در نشستی که از سوی روزنامه «ایندیا تودی» در دهلی نو برگزار شد، گفت چینی‌ها با طالبان چندین دور گفتوگو برگزار کرده‌اند و از طالبان خواسته‌اند مستقیما با دولت افغانستان گفتوگو کنند. دراینمیان، مقامات چینی در ماه‌های اخیر، به‌ویژه پس از روی‌کار‌آمدن دولت جدید در افغانستان، رابطه خود را با پاکستان روزبه‌روز عمیق‌تر کرده‌اند. آنها از تسلط و نفوذ پاکستان بر طالبان باخبرند. «بی‌بی‌سی» گزارش میدهد در فوریه ٢٠١۵ هیأتی از نمایندگان طالبان از افغانستان به پایتخت پاکستان سفر کردند. «اندرو سمال»، مؤلف کتاب «محور چین – پاکستان: ژئوپولتیک جدید آسیا» در گفتوگو با خبرگزاری دویچه‌وله معتقد است در سال‌های اخیر، چین به طور فزاینده‌ای درباره کاهش نیروهای غربی در افغانستان نگران است. این کشور می‌ترسد برهم‌خوردن اوضاع افغانستان بر بی‌ثبات‌شدن شین‌جیانگ، ایالت ناآرام شمال غربی و در منطقه‌ای وسیع‌تر از آن، تأثیر بگذارد و به بلند‌پروازی‌های این کشور برای «کمربند اقتصادی راه ابریشم» ضربه بزند.«شین‌جیانگ»، منطقه‌ای کوهستانی – بیابانی است که در شمال غرب چین قرار دارد و تقریبا یک‌ششم چین فعلی را تشکیل میدهد. بر اثر سیاست‌های استبدادی حکومت کمونیستی چین، مردم مسلمان این ایالت از نظر اقتصادی زندگی سختی دارند. سیاست‌های حکومت در این استان باعث سیطره اقتصادی چینی‌هایِ نژاد هان که اکثریت جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند، بر مسلمانان و در نتیجه فقر و محرومیت مسلمانان شده است. آنها در سرزمین مادری خود، مانند بیگانگان زندگی می‌کنند و دولت چین را به تلاش برای نابودی آیین و فرهنگ خود متهم می‌کنند. دولت چین همواره، به‌ویژه پس از وقایع ۱۱ سپتامبر، سعی در تروریست‌خواندن مسلمانان اویغور داشته است. در طول حاکمیت حزب کمونیست، اویغورها بارها دست به قیام زده‌اند که همواره با سرکوب و واکنش شدید حکومت مواجه شده است.
روزنامه هشت صبح، چاپ کابل می‌نویسد با توجه به گسترش تهدید گروه تروریستی داعش و احتمال ظهور و گسترش این گروه خطرناک در منطقه غربی چین، بسترهای سرمایه‌گذاری چین با تهدید روبه‌رو شده است؛ از‌این‌رو چین با هدف مصونیت برنامه‌های اقتصادی خود در بندر گوادر پاکستان، راه ابریشم و دیگر سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی‌اش در آسیای مرکزی و جنوب آسیا، تلاش می‌کند تعاملات امنیتی خویش را افزایش دهد. این روزنامه می‌افزاید چین همان‌طور که در دهه ۱۹۹۰ با ملاعمر ارتباط برقرار کرد و از این طریق توانست القاعده و دیگر گروه‌های رادیکال را از شین‌جیانگ دور نگه دارد، باز هم در تلاش است با گروه‌های رادیکال ارتباط برقرار کند.
به اعتقاد هشت صبح، سیاست خارجی چینی‌ها در سایر کشورهای جهان، بیشتر سودمحور بوده است. آنها براساس این نوع سیاست، در افغانستان نیز در جست‌وجوی سود هستند؛ در غیر این صورت علاقه‌ای به گسترش روابط با افغانستان ندارند.
انتهای پیام/ 852
