به گزارش «شیعه نیوز»، چند روز پیش، یک نوار صوتی منسوب به ملا محمدحسن آخوند، نخست‌وزیر طالبان، به نشر رسید که او در آن با گریه حکایت می‌کند که پیامبر اسلام را در خواب دیده است که گفتند از امت مسلمان ناامید شده است! او در آن نوار صوتی به رهبران و فرماندهان طالبان می‌گوید که باید تقوای خود را بیشتر کنند و «منافقان» را از صفوف خود جدا کنند.
به نوشته ایندیپندنت، معاون اول رئیس‌جمهوری سابق افغانستان، قصه «خواب نخست‌وزیر طالبان» را «شعبده‌بازی» خواند و گفت، شاید قصه این خواب را بعضی‌‌ها باور کنند، اما اکثریت مردم افغانستان آن را باور نمی‌کنند. صالح در واکنش به آن روایت، در فیس‌بوک نوشت: «مشروعیت گرفتن از خواب و رویای دروغین برای تحریف اذهان و سرکوب اعتراض، یکی از کهنه‌ترین روش‌های جنگ روانی استعمار کهن است.»
او «خواب ملا محمدحسن آخوند نخست‌وزیر طالبان» را رویاگرایی و بهره‌گیری از خواب برای تسلط استبداد و مقابله با حاکمیت مردمی خواند و گفت: «این روش بر اساس خرافات‌باوری و کم‌دانشی جامعه طرح می‌شود و احتمال دارد که بر بخشی از جامعه تاثیرگذار باشد، ولی برای اکثریت مردم افغانستان نوعی شعبده‌بازی است و دسترسی مردم به اینترنت و گوگل، این خواب سردسته طالبان را آشفته کرده است.» صالح در آن یادداشت تاکید دارد که اکثریت مردم افغانستان خواب رئیس‌الوزرای طالبان را قبول ندارند: «باور به این‌که در رویای ملا محمدحسن، پیامبر اسلام بیاید و به او بگوید که ظلم را بیشتر کن و اعتراض را سخت‌تر سرکوب کن، توهین به شعور چهل میلیون انسان است و در تضاد مستقیم با آموزه‌های واقعی دین.»
او خواب رئیس‌الوزاری طالبان را ترفند سیاست‌مداران پاکستان دانست، و افزود: «خواب و رویای دروغین، یکی از کهن‌ترین روش‌های جنگ روانی استعمار کهن است و پاکستان که دست‌پرورده استعمار است، این روش‌های استعمار کهن را گاهی برای استبداد و حاکمیت غیرمردمی، در افغانستان خوب اجرا کرده است. طالبان شاید خواب‌های زیادی ببینند که در آن در معرض خشم ملت قرار می‌گیرند و نابود می‌شوند.»
قصه خواب نخست‌وزیر طالبان با واکنش‌های جالب مردم افغانستان رو‌به‌رو شد و بسیاری از مردم آن‌را به‌عنوان روایتی طنز‌آمیز تعریف کردند. تاکنون هیچ منبع رسمی در میان گروه طالبان، تایید نکرده است که آن نوار صوتی از ملا محمدحسن آخوند است، اما شماری از رسانه‌های افغانستان به نقل از منابع خود، آن را مربوط به وی دانسته‌اند.
زنان، صدای جاری اعتراض در افغانستان
زنان معترض در خیابان‌های مرکزی کابل و در مقابل دوربین‌ها، شعارهایی چون «نان، کار، آزادی» سر دادند
روز سه‌شنبه، هفتم دی‌ماه، ده‌ها تن از زنان معترض، با تجمع مقابل اداره امر به معروف طالبان در مرکز کابل، به جنایت‌ها و ستم دولت انحصاری و قومی این گروه اعتراض کردند و از کشورهای جهان خواستند دولت طالبان را به رسمیت نشناسند.
این چهلمین اعتراض در دوره چهار ماهه سلطه طالبان بر افغانستان است. یکی از زنان معترض، به زبان اشاره حرف زد و تلاش کرد پیام خود درباره لزوم خودداری کشورهای جهان از به رسمیت شناختن دولت طالبان، کشتار مردم به دست این عوامل گروه و اعمال محدودیت‌‌های فراوان بر زندگی و کار و زنان در افغانستان را به گوش همه برساند. زنان معترض در خیابان‌های مرکزی کابل و در مقابل دوربین‌ها، شعارهایی چون «نان، کار، آزادی»، «ما صدای مردم گرسنه‌ایم» و «ما زنان بیداریم، از تبعیض بیزاریم» سر دادند. حدود نیم ساعت پس از تجمع زنان در محل و حضور خبرنگاران برای پوشش این تجمع، افراد مسلح طالبان به این محل آمدند و با شلیک هوایی، زنان معترض را پراکنده کردند. ندیمه اسدی، یکی از شرکت‌کنندگان در تجمع اعتراضی، به ایندیپندنت فارسی گفت که در نتیجه تیراندازی و تلاش طالبان برای پراکندن زنان، یکی از زنان معترض زخمی شده است. به گفته خانم اسدی، اعتراض روز سه‌شنبه زنان در کابل مانند بقیه اعتراض‌ها، با تیراندازی طالبان سرکوب شده است.
در ویدیوهای منتشر شده از این تجمع اعتراضی، دیده می‌شود که افراد مسلح طالبان، زنان را محاصره کرده‌اند و با تهدید اسلحه تلاش می‌کنند از ادامه حرکت آنان جلوگیری کنند. در بیشتر از چهار ماهی که از سلطه طالبان بر افغانستان می‌گذرد، به‌جز تجمع‌های هواداران طالبان، هر تجمع اعتراضی دیگری با اسلحه و تهدید سرکوب شده است. ساعتی پس از سرکوب این تجمع اعتراضی که «حرکت خودجوش زنان مبارز افغانستان» راه‌اندازی کرده بود، گروه دیگری از زنان برای ادامه اعتراض به خیابان آمدند. طالبان تجمع دوم را نیز به‌سرعت سرکوب کردند. افراد طالبان ۱۱ خبرنگار و تصویربردار رسانه‌ها را که برای پوشش این تجمع حضور یافتند، به مدت دو ساعت بازداشت کردند. آن‌ها دوربین‌ها و تلفن همراه این خبرنگاران را بازرسی و همه عکس‌ها و ویدیوهای مربوط به تجمع اعتراضی را حذف کردند و در جریان بازداشت، شماری از خبرنگاران کتک زدند. سازمان گزارشگران بدون مرز در توییتی، بازداشت این ۱۱ خبرنگار و تصویربردار را محکوم کرد.
اعتراض‌های زنان در کابل در حالی برگزار می‌شود که در یک هفته اخیر، وزارت امر به معروف طالبان، مقررات سختگیرانه و تبعیض‌آمیز جدیدی را بر کار و زندگی روزمره زنان و مردان در افغانستان وضع کرده است. تعطیلی حمام‌های عمومی زنانه و مردانه، بسته شدن استخرها، منع سفر زنان به‌تنهایی و منع تراشیدن یا کوتاه کردن ریش مردان در سراسر افغانستان، از جمله مقررات جدید طالبان‌اند.
با وجودی اعتراض‌های مداوم زنان به اقدام‌ها و مقررات طالبان در شهرهای مختلف افغانستان به‌ویژه کابل، مزارشریف، هرات و پنجشیر در چهار ماه گذشته، این گروه بیتوجه به این اعتراض‌ها، همچنان در تلاش برای محدود کردن فعالیت‌های روزمره مردم است. عارفه بتول فاطمی، از برگزارکنندگان تجمع‌های اعتراضی زنان در کابل، به ایندیپندنت فارسی گفت: «هرچند طالبان بیتوجه به اعتراض‌های مردم و به‌ویژه زنان، برای زندگی مردم محدودیت‌هایی وضع می‌کند، اعتراض زنان تنها صدای جاری در افغانستان است و اگر این اعتراض‌ها نبود، اوضاع بدتر و خفقان بیشتر بود.»
خانم فاطمی افزود: «طالبان به همان اندیشه‌های ۲۵ سال قبل معتقدند. من با یقین و باور کامل به شما می‌گویم که طالبان هیچ تغییری نکرده‌اند و دیدگاهشان درباره به زنان خیلی تندروتر از قبل است. با وجود این، اعتراض‌های ما تاثیر زیادی بر عملکرد طالبان داشته است؛ اگر اعتراض‌های ما نبود، شاید امروز هیچ زنی نمی‌توانست بدون برقع از خانه خارج شود.» به باور فاطمی، واگذار نشدن کرسی افغانستان در سازمان ملل به طالبان و خودداری کشورهای جهان از به رسمیت شناختن طالبان در چهار ماه گذشته، از برجسته‌ترین نتایج اعتراض‌ها در داخل و خارج افغانستان است. او در مورد اقدام‌های تبعیض‌آمیز طالبان در مواجهه زنان و اعمال محدودیت‌ها بر زندگی مردم گفت: «طالبان هوشیارانه عمل می‌کنند. یک دستور را صادر می‌کنند تا ببینند واکنش مردم به آن چیست. این روش طالبان برای سنجش میزان واکنش و شیوه عملکرد مردم در مورد محدودیت‌ها است. اگر سکوت کنیم، اوضاع بدتر می‌شود. در استان‌ها و شهرهایی که هیچ اعتراضی وجود ندارد، اوضاع بسیار خفقان‌آور و محدود است.»
در روزهای یکشنبه و دوشنبه، اعتراض‌های گسترده‌ای هم در پنجشیر به راه افتاد که بخشی از آن اعتراض‌ها را یک زن رهبری کرد. حضور یک زن در تجمعی از مردان معترض که شعارهای «مرگ بر طالبان»، «زنده‌باد احمد مسعود» و «بیگانه را نمی‌خواهیم» سر می‌دادند، در افغانستان و به‌ویژه در شهرهای کوچک اتفاق نادری است. آنچه در اعتراض‌های چهار ماه اخیر در افغانستان مشاهده شد، این است که سلطه طالبان بر افغانستان و فجایع اجتماعی و سیاسی که به راه افتاده، با خود تغییر بزرگی نیز به همراه داشته است. با تسلط طالبان بر افغانستان، تقریبا تمام چهره‌های سرشناس مدنی، رسانه‌ای، سیاسی و دولتی افغانستان را ترک کردند و کسانی که در داخل مانده‌اند هم جرات ندارند آفتابی شوند؛ اما زنانی که به خیابان‌ها می‌آیند، در ۲۰ سال گذشته، در دولت، پروژه‌های مدنی تحت حمایت سفارتخانه‌ها و سازمان‌های حقوق بشری هیچ سهمی نداشتند. این زنان بیشتر در ساختارهای آموزشی از جمله مدارس و دانشگاه‌ها کار می‌کردند و حالا به از دست رفتن بخشی از زندگی خود، معترض‌اند.
اعتراض‌های چهار ماه گذشته در افغانستان به رهبری زنان که به طور مداوم و بدون پشتوانه سیاسی و مالی و در نبود یک حمایت قانونی، زیر سلطه یک گروه تروریستی و با وجود سرکوب و تهدید فراوان، برگزار می‌شوند، شاید از نادرترین اتفاق‌ها در تاریخ مبارزات مدنی در افغانستان باشند. زنانی که در راس این اعتراض‌ها حضور دارند، نه در فساد و رسواییهای دولت پیشین افغانستان سهمی داشتند و نه می‌خواهند از این اعتراض‌ها پله‌ای برای رسیدن به قدرت و شهرت بسازند؛ چیزی که در ۲۰ سال گذشته در افغانستان بسیار رواج داشته است. با تمام خفقان و ترسی که افغانستان را فرا گرفته است، زنان اعتراض می‌کنند و به هر زبانی سخن می‌گویند تا کشورهای جهان از معامله با گروهی که انسان‌ها را از حقوق اساسی خود محروم می‌کنند و بی‌هیچ هراسی جنایت می‌کنند، خودداری ورزند.
انتهای پیام