شیعه نیوز: حضرت فاطمه زهرا(س) ظلم های بسیاری را در زندگی خود تحمل کرد و در نهایت نیز با از دست دادن فرزند خود بر اثر همین ظلم ها دیده از چجهان فرو بست. اما ایشان در روزهای آخر عمر خود که در بستر بیماری به سر می بردند، وصیتی به همسرشان، حضرت علی(ع) کردند که در ادامه آن را می خوانیم.
وصیت حضرت زهرا(س) چه بود؟
حضرت فاطمه زهرا(س) قبل از شهادت، وصیت خود را به شرح زیر بیان کرده بود:
حضرت زهرا(س)، مطهره و دوراندیش است. ایشان با صراحت تمام درباره ازدواج همسرش(ع)و ضرورت آن وصیّت می کند:
«جَزَاکِ اللَّهُ عَنِّی خَیْرَ الْجَزَاءِ یَا ابْنَ عَمِّ رَسُولِ اللَّهِ أُوصِیکَ أَوَّلًا أَنْ تَتَزَوَّجَ بَعْدِی بِابْنَةِ أُخْتِی أُمَامَةَ فَإِنَّهَا تَکُونُ لِوُلْدِی مِثْلِی فَإِنَّ الرِّجَالَ لَا بُدَّ لَهُمْ مِنَ النِّسَاء؛(بحار الانوار، ج 43، ص217 و 191؛ علل الشرائع، ج 1، ص188)
ای پسر عموی پیامبر صلی الله علیه وآله! خداوند تو را پاداش نیکو دهد. اوّلین وصیّت من به تو این است که چون مردان نیاز به زنان دارند، پس از من با دختر خواهرم «امامۀ» ازدواج کن؛ زیرا او همانند من با فرزندانم مهربان است.»
وصیت مکتوب
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ هَذَا مَا أَوْصَتْ بِهِ فَاطِمَةُ بِنْتُ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وآله أَوْصَتْ وَ هِیَ تَشْهَدُ
أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَنَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ وَ النَّارَ حَقٌّ وَ أَنَّ السَّاعَةَ آتِیَةٌ لا رَیْبَ فِیها وَ أَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ
یَا عَلِیُّ أَنَا فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ زَوَّجَنِیَ اللَّهُ مِنْکَ لِأَکُونَ لَکَ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ أَنْتَ أَوْلَی بِی مِنْ غَیْرِی حَنِّطْنِی وَ غَسِّلْنِی وَ کَفِّنِّی بِاللَّیْلِ
وَ صَلِّ عَلَیَّ وَ ادْفِنِّی بِاللَّیْلِ وَ لَا تُعْلِمْ أَحَداً وَ أَسْتَوْدِعُکَ اللَّهَ وَ أَقْرَأُ عَلَی وُلْدِیَ السَّلَامَ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَة؛ (بحار الانوار، ج 43، ص214؛ دلائل الامامة، ص42)
به نام خداوند بخشندۀ مهربان. این وصیّتنامه فاطمه، دختر رسول خداست. در حالی وصیّت می کند که شهادت می دهد
خدایی جز خدای یگانه نیست و محمد صلی الله علیه وآله بنده و پیامبر اوست و بهشت حقّ است و جهنّم حقّ، و در مورد روز قیامت شکی نیست و خداوند مردگان را زنده [و وارد محشر] می کند.
ای علی! من فاطمه دختر محمد هستم. خدا مرا به ازدواج تو در آورد، تا در دنیا و آخرت برای تو باشم. تو از دیگران بر من سزاوارتری، حنوط و غسل و کفن کردن مرا در شب به انجام رسان
و [شب] بر من نماز بگزار و شب مرا دفن کن و به هیچ کس اطلاع نده، تو را به خدا می سپارم و به فرزندانم تا روز قیامت سلام و درود می فرستم.»
وصیت در مورد شرکت کنندگان در مراسم تدفین
« إِذَا تُوُفِّیتُ لَا تُعْلِمْ أَحَداً إِلَّا أُمَّ سَلَمَةَ وَ أُمَّ أَیْمَنَ وَ فِضَّةَ وَ مِنَ الرِّجَالِ ابْنَیَّ وَ الْعَبَّاسَ وَ سَلْمَانَ وَ عَمَّاراً وَ الْمِقْدَادَ وَ أَبَاذَرٍّ وَ حُذَیْفَةَ ... وَ لَا تَدْفِنِّی إِلَّا لَیْلًا وَ لَا تُعْلِمْ أَحَداً قَبْرِی ؛ (بحار الانوار، ج 78، ص310)
وقتی وفات کردم به هیچ کس اطلاع نده؛ مگر امّ سلمه و امّ ایمن و فضّه [از زنان] و از مردان دو فرزندم [حسن و حسین علیهما السلام]، و عبّاس، سلمان، عمّار، مقداد، اباذر و حذیفۀ را خبر کن. مرا دفن نکن مگر در شب و قبر مرا به هیچ کس اطلاع نده [تا مخفی بماند].»
أُوصِیکَ أَنْ لَا یَشْهَدَ أَحَدٌ جِنَازَتِی مِنْ هَؤُلَاءِ الَّذِینَ ظَلَمُونِی وَ أَخَذُوا حَقِّی فَإِنَّهُمْ عَدُوِّی وَ عَدُوُّ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وآله وَ لَا تَتْرُکْ أَنْ یُصَلِّیَ عَلَیَّ أَحَدٌ مِنْهُمْ وَ لَا مِنْ أَتْبَاعِهِمْ وَ ادْفِنِّی فِی اللَّیْلِ إِذَا هَدَأَتِ الْعُیُونُ وَ نَامَتِ الْأَبْصَار؛ (بحار الانوار، ج 43، ص209؛ علل الشرائع، ج 1، ص188؛ احتجاج طبرسی، ص59)
تو را وصیت می کنم که هیچ کس از آنان که به من ظلم کرده اند و حقّ مرا غصب نموده اند، نباید در تشییع جنازه من شرکت کنند؛ زیرا آنها دشمنان من و رسول خدا صلی الله علیه وآله می باشند و اجازه نده که فردی از آنها و پیروانشان بر من نماز بگزارد. مرا شب دفن کن، آن هنگام که چشمها آرام گرفته و دیده ها به خواب فرو رفته باشند.»
حضرت زهرا(س) بر اثر ضربه وارده به آن حضرت در هجوم به خانه شان، پس از چند روز از این واقعه، فرزند در راه - حضرت محسن(ع) - را از دست داده و به شهادت رسیدند. درباره روز شهادت حضرت زهرا(س) در میان کتاب های تاریخی چند نظر وجود دارد.
بعضی از مورخین این زمان را چهل روز و برخی این مدت را شش ماه بعد از وفات پیامبر (ص) ذکر کرده اند. اما طبق روایاتی از ائمه(ع) بسیاری از علماء شیعه تاریخ 95 روز بعد از رحلت پیامبر را معتبر تر می دانند.
مراسم تغسیل و تدفین شبانه ی حضرت زهرا (س)
مردم مدینه با آگاهی از شهادت حضرت زهرا(س)، در اطراف منزل ایشان جمع شدند تا در مراسم تشییع و تدفین حضرت زهرا (س) شرکت کنند. اما اعلام شد که مراسم به تاخیر افتاده است. پس از پراکنده شدن مردم، حضرت علی(ع) بنابر وصیت حضرت زهرا(س) پیکر مطهر همسر خویش را به کمک اَسماء بِنت عُمِیس ، غسل داده و کفن کرد.
هنگامی که فاطمه(س) از دنیا رفت، همسرش علی(ع) او را دفن کرد و به ابوبکر اطلاع نداد و خودش بر او نماز خواند. (صحیح بخاری، ج 5، ص 139)
سپس حضرت علی(ع) به امام حسن و امام حسین (ع)(در حالی که در زمان شهادت مادر، هر دو کودک بودند.) امر فرمود تا عده ای از صحابه راستین رسول خدا (ص) را که البته مورد رضایت حضرت زهرا (س) بودند، خبر نمایند تا در مراسم تدفین آن بزرگوار شرکت کنند.
پس از حضور عده ای مشخص به طور مخفیانه حضرت زهرا(س) را دفن کردند.
راز دفن شبانه حضرت زهرا(س)
از امیرالمؤمنین (ع) پیرامون راز دفن شبانه حضرت زهرا(ع) سؤال شد،
حضرت علی(ع) فرمود:
«إِنَّهَا کانَتْ سَاخِطَةً علَی قوْمٍ کرِهَتْ حُضُورَهُمْ جِنَازَتَهَا وَ حَرَامٌ علَی منْ یَتَوَلَّاهُمْ أَن یصَلِّیَ علَی أَحَدٍ مِنْ وُلْدِهَا؛
بر جماعتی غضبناک بود و حضور آنها را در تشییع جنازه اش خوش نداشت و حرام است بر کسی که آنها را دوست بدارد و بر یکی از اولاد او نماز گزارد.»(مناقب آل ابی طالب(ع)، محمد بن علی بن شهر آشوب، ج 3، ص412)
امروزه پس از گذشت صدها سال مچنان مزار حضرت فاطمه(س) از دیده ها پنهان است و شخصی از محل خاکسپاری ایشان آگاهی ندارد.
منبع: نمناک