شیعه نیوز: سوره هُمَزَه یا لُمَزه صد و چهارمین سوره قرآن کریم و جزو سوره‌های مکی که در جزء سی‌ام قرآن جای گرفته است. «همزه» و «لمزه»» به معنای عیب‌جو و بدگو هستند. خداوند در این سوره مال‌اندوزانی را که با عیب‌جویی از مردم می‌خواهند بر آنان برتری بجویند، تهدید به آتش خُردکننده می‌کند.
برخی از مفسران معتقدند این سوره درباره وَلید بن مُغِیرَه نازل شده که پشت سر پیامبر(ص) تهمت می‌زد و بدگویی می‌کرد. گروهی دیگر آن را در مورد جمعی دانسته‌اند که می‌خواستند پیامبر(ص) را بدنام کنند.
در فضیلت تلاوت سوره همزه نقل شده است هر کس آن را در نمازهای واجب قرائت کند، فقر او از بین می‌رود و روزی به سویش می‌آید و مرگ‌های بد از او دور می‌شود یا در روایتی آمده به اندازه دنیا ثواب به او داده می‌شود.
به نقل از رسول خدا(ص) آمده است : هر که این سوره را قرائت نماید به تعداد کسانی که حضرت محمد صلی الله علیه و اله وسلم و یارانش را مسخره کردند ده حسنه عطا می شود.
همچنین به روایت از امام صادق (ع)، هر کس سوره همزه را در نمازهای واجبش قرائت کند فقر او زایل می گردد و روزی به سوی او جلب شده و مرگ های بد از او دور می شود. هر که در نمازهایش سوره همزه را قرائت کند به اندازه دنیا ثواب به او داده می شود.هر گاه سوره همزه را برای چشم زخم بخوانند اثر چشم به قدرت خداوند از او زایل می شود.
مکان و ترتیب نزول
سوره همزه سی و دومین سوره ای است که بر پیامبر اکرم (ص) نازل شده است و در چینش کنونی مُصحَف صد و چهارمین سوره است و در جزء سی ام قرآن کریم قرار داد که ۳۳ کلمه و ۱۳۴ حرف دارد.
در فضیلت تلاوت سوره همزه نقل شده است هر کس آن را در نمازهای واجب قرائت کند، فقر او از بین می‌رود و روزی به سویش می‌آید و مرگ‌های بد از او دور می‌شود
شان نزول
به اعتقاد برخی از مفسران این سوره در مورد وَلید بن مُغِیرَه نازل شده است که پشت سر پیامبر اکرم (ص) تهمت می زد اما گروهی دیگر معتقدند که این سوره درباره افراد دیگری مانند اُبیّ بن خَلَف، اَخنَس بن شَریق، جمیل بن عامر، و عاص بن وائل می باشد که سعی می کردند پیامبر اکرم را ترور شخصیت کنند و در اینجا بود که پروردگار سوره همزه را نازل کرد.
متن و ترجمه سوره همزه
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ
وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَهٍ لُّمَزَهٍ ﴿١﴾ الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿٢﴾ یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿٣﴾ کَلَّا ۖ لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَهِ ﴿۴﴾ وَمَا أَدْرَ‌اکَ مَا الْحُطَمَهُ ﴿۵﴾ نَارُ اللَّـهِ الْمُوقَدَهُ ﴿۶﴾ الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَهِ ﴿٧﴾ إِنَّهَا عَلَیْهِم مُّؤْصَدَهٌ ﴿٨﴾ فِی عَمَدٍ مُّمَدَّدَهٍ ﴿٩﴾
به نام خداوند رحمتگر مهربان
واى بر هر بدگوى عیبجویى، (۱) که مالى گرد آورد و برشمردش. (۲) پندارد که مالش او را جاوید کرده، (۳) ولى نه! قطعاً در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد. (۴) و تو چه دانى که آن آتش خردکننده چیست؟ (۵) آتش افروخته خدا[یى] است. (۶) [آتشى] که به دلها مى‌رسد. (۷) آنان را در میان فرامى‌گیرد. (۸) [آتشى که] در ستونهایى دراز است. (۹)