اگر کسی در مصیبت امام حسین( علیه السلام ) آن‌چنان بی‌تابی کند که جان دهد، کار او خودکشی بوده و یا آن‌که دارای اجر و پاداش است؟

شیعه نیوز:
پرسش
از مراجع عظام تقلید، پرسیده شد: اگر کسی از شدّت تأثر و حزن مصیبت امام حسین( علیه السلام ) جان سپارد، آیا مأجور است؟ پاسخ دادند: بله، مأجور است. حال؛ سوال این‌جا است که اگرچه در ثواب انواع عزاداری بر مصائب اهل‌بیت هیچ شک و تردیدی نیست، با توجه به جواب مراجع عظام، به چه دلیلی این نوع جان سپردن برای مصیبت اهل‌بیت( علیه السلام ) مأجور است؟ یعنی دلیل مأجور بودن موت از شدت درک مصیبت امام حسین( علیه السلام ) برای ما روشن نیست؟ خواهشمندیم عاجزانه دلیل مأجور بودن آن‌را به طور کامل بیان کنید.
پاسخ اجمالی
اگر کسی واقعاً تنها به سبب شدّت حُزن و تأثّر از مصیبت شهادت اشخاصی، مانند امام حسین( علیه السلام ) و اصحابش جان دهد، و این جان دادن او ناشی از عوامل دیگر نباشد، مرگ او نشانگر ایمان و اخلاص والا و شدّت محبتش به اولیای الهی ارزیابی می‌شود؛ زیرا به فرموده امام علی( علیه السلام )، اگر مسلمانی به دلیل ناراحتی و اندوه از غارت شدن زنان مسلمان و غیر مسلمان از سوی دشمن و فقدان جهادگرانی که در مقابل آنها برخیزند، جان بسپارد، جای ملامت ندارد،[1] پس می‌توان نتیجه گرفت که اگر فردی در مصیبتی بالاتر اندوهش به اندازه‌ای شود که روح از بدنش مفارقت کند، نکوهشی متوجه او نخواهد بود، بلکه اجر و پاداشی نیز برای او درنظر گرفته خواهد شد.
البته، باید توجه داشت که علت مأجور بودن چنین شخصی، شدّت محبت و علاقه واقعی او به اهل‌بیت پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) است، نه تنها جان دادنش. به عبارتی، اگر فردی علاقه و محبت بیشتری به اهل‌بیت داشته باشد، اما در اندوه آنان جان نسپارد، شاید اجر و پاداشش بیشتر از فردی باشد که با درجه کمتری از محبت، در این اندوه بمیرد.
ناگفته نماند؛ آسیب رساندن جدی و عمدی به خود، جایز نیست حتی اگر در مصیبت اولیای الهی باشد و آنچه گفته شد تنها در ارتباط با موردی است که شخص تنها به دلیل اندوه فراوان و بدون دخالت هیچ عامل خارجی دیگر جان بسپارد.
[1]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 70، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.

T