من اگر بخواهم می‌توانم با همین پایم بر سینه معاویه که در شام است زده و او را از تختش سرنگون سازم! آیا این سخن منتسب به امام علی( علیه السلام ) مستند است؟!

شیعه نیوز:
پاسخ اجمالی

در منابع قابل استناد، گزارشی در این زمینه وجود دارد:

امام باقر( علیه السلام ): هنگامی که امام علی( علیه السلام ) برای جنگ با معاویه به آماده‌سازی نیروهای خود می‌پرداخت، دو نفر برای حل دعوایشان، خدمت امام( علیه السلام ) رفتند. یکی از آن دو(که گویا مقصر اصلی بود)، در گفتارش زیاده‌روی و تندی کرد، امام( علیه السلام ) به او نگاهی کرد و فرمود: «وای بر تو»! و ناگهان آن مرد به شکل سگی درآمد و اطرافیانی که در آنجا بودند، شگفت‌زده شدند. آن مرد شروع به زاری و التماس کرد، تا امام( علیه السلام ) او را به حال اولش برگرداند.

برخی از اصحاب گفتند شما که چنین قدرتی را دارید؛ چرا برای نبرد با معاویه به دنبال بسیج مردم هستید؟! و چرا با داشتن این توانایی، ما را از شر او خلاص نمی‌کنی؟!

امام( علیه السلام ) فرمود: سوگند به کسی که دانه را شکافت و انسان را آفرید، اگر بخواهم می‌توانم با وجود این همه فاصله و بیابان‌های گسترده، و فلات‌ها و کوه‌ها، با پاهای خود بر سینه معاویه زده و او را از روی تختش به زمین بیاندازم، و اگر خدا را سوگند دهم که این کار، در همین لحظه انجام گیرد، پیش از این‌که از جایم برخیزم، یا پیش از این که یکی از شما از این پهلو، به آن پهلو بغلطد، این اتفاق رخ خواهد داد، اما ما همان‌گونه‌ایم که خدا توصیف کرد: «عِبادٌ مُکرَمُونَ لا یسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ یعْمَلُونَ»؛[1] بندگانی بزرگوار که در سخن بر خدا پیشی نمی‌گیرند و به فرمان او عمل می‏کنند. ما به خواست و اراده حق گردن می‏نهیم، (تا کارها به صورت طبیعی پیش برود).[2]

در روایت دیگری آمده که امام علی( علیه السلام ) این کار را کرده و با پاهای خود بر سینه معاویه زد و سپس به اطرافیانش فرمود: این تاریخ را یادداشت کنید و بدانید که هم اکنون به سینه معاویه زدم و با سر او را به روی زمین انداختم! مردم منتظر کسب خبری از شام بودند، و می‏دانستند که کلام امام( علیه السلام ) حق است. سپس خبر رسید که در همان تاریخ و ساعت و در همان روز، پایی از سمت کوفه آمد و وارد کاخ معاویه شد، و بر سینه معاویه زد و او را از تخت به زیر انداخت.[3]

صرف نظر از بررسی سندی این گزارش‌ها، چنین گزارش‌هایی برای یک فرد مسلمان نمی‌تواند دور از ذهن باشد، زیرا در آیات 38 تا 40 سوره نمل تصریح شده که چنین قدرتی می‌تواند در اختیار برخی موجودات قرار گرفته و برخی اولیای الهی نیز با توفیقات الاهی می‌توانند به چنین قدرت و مقام والایی برسند که توانایی انجام برخی کارهای خارق العاده را داشته باشد.[4]

کندن درب خیبر توسط امام علی( علیه السلام ) که در کتب شیعه و اهل‌سنت نقل شده،[5] نشانگر یکی از توانایی‌های حضرتشان می‌باشد.

در همین راستا امام صادق( علیه السلام ) فرمود: چگونه مردم کتک خوردن معاویه توسط امام علی( علیه السلام ) را انکار می‌کنند، در حالی‌که آصف(بن برخیا)، وصی حضرت سلیمان( علیه السلام ) تخت بلقیس را در کمتر از یک چشم به هم زدن نزد ایشان آورد، با وجود این‌که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم ) و وصی او برتر از حضرت سلیمان( علیه السلام ) و وصی او می‌باشند.[6]

تفاوت بلقیس و معاویه تنها در این بود که بلقیس با دیدن نشانه الهی ایمان آورد و در سلک اصحاب سلیمان( علیه السلام ) قرار گرفت، اما معاویه بر دشمنی خود همچنان پایدار ماند.

[1]. انبیاء 26 – 27.

[2]. دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب إلی الصواب، ج 2، ص 272، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، 1412ق.

[3]. همان، ج ‏2، ص 273.

[4]. «آگاهان به اسم اعظم»، 3218؛ «آصف بن برخیا»، 23071؛ «دلیل علم غیب داشتن ائمه اطهار( علیه السلام )»، 61459؛ «دعای اسم اعظم»، 50546

[5]. «امام علی( علیه السلام ) و جابجا کردن در خیبر»، 68503.

[6]. شیخ مفید، اختصاص، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، محرمی زرندی، محمود، ص 213، قم، المؤتمر العالمی لالفیة الشیخ المفید، چاپ اول، 1413ق.

T