چرا عربی یاد می گیریم؟

شیعه نیوز:
پاسخ اجمالی

زبان عربی به عنوان زبان کتاب جاودان الهی یعنی قرآن کریم و میراث ارزشمند اسلامی یعنی کتابهای حدیثی،‌ تاریخی و تفسیری است. این زبان دارای ویژگی های خاصی مانند: تنوع در تعبیر، وسعت در لغات شیوا و رسا بودن آن می باشد. و از همه مهم تر نماز خواندن ما و همچنین خواندن دعاهای وارده از معصومین ( علیه السلام )با این زبان صورت می گیرد. کسانی که بخواهند بلا واسطه با حقیقت اسلام آشنا شوند و از زیبایی ها و ظرافت هایی که که در کلام خدا و معصومین وجود دارد بهره مند شوند لازم است که با این زبان آشنایی کامل داشته باشند.

پاسخ تفصیلی

زبان مهم ترین وسیله برای برقراری ارتباط بین انسان ها است. و این توانایی بر تکلم و صحبت کردن از نعمت های بزرگ خداوند متعال است که در ابتدای سوره «الرحمن» به آن اشاره شده است: «و به او تعلیم نطق و بیان فرمود [1] » .

انسان ها در دنیا با زبان های گوناگونی با هم ارتباط برقرار کرده که یکی از آن زبان ها، زبان عربی می باشد. زبان عربی هزار و چند سال است که با زبان فارسی پیوند دارد. مهم ترین ویژگی زبان عربی این است لغت قرآن است و خداوند مهربان آیات کتاب خود را با این لغت بر ما نازل کرده است .پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و ائمه معصومین( علیه السلام ) با این لغت با خدا مناجات می کرده اند. و این لغت زبان متون و منابع ارزشمند اسلامی یعنی متون حدیثی ، تفسیری و تاریخی و... است؛ از این جهت دارای قداست و ارزش خاصی است و کسانی که بخواهند بلا واسطه با حقیقت اسلام آشنا شوند لازم است که با این زبان آشنایی کامل داشته باشند.

علاوه برآنچه بیان شد زبان عربی ویژگی های خاصی دارد که برخی از آنها عبارتند از:

1. یکی از کامل ترین و غنی ترین زبان ها، زبان عربی است
2. از وسیع ترین زبانها در لغت و اصطلاح می باشد
3. زبان عربی را زبان اهل بهشت نیز دانسته اند؛‌ چنان که از حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل شده است: « من عرب را به خاطر سه چیز دوست می دارم: اول اینکه خودم عرب هستم، دوم این که قرآن عربی است و سوم این که زبان اهل بهشت عربی است [2] .»

با این توصیف ها، ضرورت یادگرفتن زبان عربی برای غیر عرب زبان هایی که تشنه و دلداده معارف دینی و نیازمند به استفاده از منابع اصیل آن می باشند واضح است.

[1] اقتباس از مطلب شماره 446 (سایت: 476)، جواب اجمالی، سه سطر اول.

[2] طبرسی، امین الدین، تفسیر مجمع البیان، ج 2، ص 206، بیروت، داراالاحیاء التراث العربی.

T