آیا امامان ( علیه السلام ) شاهد اعمال ما هستند؟

شیعه نیوز:
پرسش
در سوره‌ی یس آیه 12 خداوند عز و جل می فرماید: "... و همه چیز را در امام آشکار کننده ای برشمردیم!" هم چنین احادیث و روایاتی از اهل بیت( علیه السلام ) داریم که بیان می دارند: اعمال و کردارهای ما هر پنج شنبه شب بر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) عرضه می گردد. و هم چنین این اعمال در دوشنبه و پنج شنبه به رؤیت امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) می رسد. نیز حدیثی از امام رضا( علیه السلام ) دیدم که ایشان به یارانش می فرمود: تمامی اعمال شما در هر صبح و غروب به من عرضه می‌گردد.
به نظر شما چگونه می توان این احادیث مطروحه و نیز آیات مذکور را که با هم تفاوت دارند تطبیق داد؟ آیا امامان ( علیه السلام ) شاهدان اعمال ما هستند، یا آن که آنها در شب های خاصی از این اعمال آگاه می شوند؟
اگر امامان ( علیه السلام ) حاوی همه چیز هستند، پس چرا روایاتی وجود دارد که مبین آنند که یک امام به امام دیگر توصیه و پیشنهاداتی ارائه کرده است. به عنوان مثال امام رضا ( علیه السلام ) نامه ای به امام محمد تقی ( علیه السلام ) نوشته و در آن توصیه می کند، خانه را از جلو ترک کرده تا در قبال آن برای بینوایان مثمر ثمر باشی. به نظر شما آیا امام محمد تقی ( علیه السلام ) این مطلب را از قبل می دانسته اند و حال آن که به این صورت (طبق در خواست) عمل نمودند؟ جزاک الله
پاسخ اجمالی

آیات و روایات بر این مسئله تأکید دارند که ائمه ( علیه السلام )، هم در طول شبانه روز بر اعمال ما اطلاع دارند و هم این که در بعضی از زمان های خاص اعمال ما به آن بزرگواران عرضه می شود.

امّا در مورد این که چرا امامان ( علیه السلام ) یکی به دیگری توصیه هایی دارد، باید گفت: علومی که ائمه ( علیه السلام ) دارند، علومی است که از طرف خدا به آن بزرگواران داده شده است، ولی این منافاتی ندارد که برخی از علوم را به واسطه معصوم قبل از خود دریافت کرده باشند.

پاسخ تفصیلی

برای ورود به بحث مقدمه ای لازم است

علم امام

از بررسى مجموعه معارف مربوط به خصوصیات و ویژگی هاى اهل‏بیت عصمت ( علیه السلام ) چنین برمى‏آید که ائمه اطهار از کم و کیف عمل کردهاى مردم آگاه مى‏شوند و در موقعیت ها و شرایط خاصى جهت هدایت و اصلاح اعمال و رفتار آنها اقدامات به خصوصى نیز انجام مى‏دهند.

با توجه به مسئولیت هاى مهمّى که امام، در بینش اسلامى، در نظام هستى و جامعه اسلامى عهده‏دار است و مردم هم ملزم به تبعیت کامل و پیروى بى‏ چون و چرا از او هستند؛ اقتضاى طبیعى چنین حقیقتى آن است که امام در تمام زمینه‏ها اعم از امور دینى و دنیوى و کلى و جزئى و همین طور آنچه مربوط به هدایت مردم است علم و اطلاع کاملى داشته باشد. حتى براین اساس شیعه معتقد است: اولاً امام باید اعلم اشخاص باشد. ثانیاً علم او همانند علم پیامبر، حضورى، موهبتى و عام و فراگیر باشد، لذا در بخشى از روایات وقتى به توصیف علم امام پرداخته مى‏شود از کم و کیف آن با تعابیرى چون علم به "ما کان و ما یکون و ما هو کائن"» یاد مى‏شود [1] ؛ به عنوان مثال در اصول کافى مرحوم کلینى بابى را تحت عنوان "ان الائمه یعلمون علم ما کان و ما یکون و انه لا یخفى علیهم شیء‏" ارائه نموده است و یا مرحوم علامه مجلسى حدود 22 روایت در جلد بیست و شش بحار نقل کرده است که بر اساس مفاد آنها امام نسبت‏ به همه آنچه در آسمان و زمین و بهشت و جهنم تا قیامت واقع مى‏شود عالم است و چیزى نیست که ائمه، ( علیه السلام )، نسبت ‏به آن علم نداشته باشند.

از دقّت در مضمون این دسته از روایات به خوبى معلوم مى‏شود که ائمه اطهار، ( علیه السلام )، از عملکردها و رفتار و حتى نیت هاى شیعیان خود باخبر مى‏شوند. به علاوه در این خصوص از امام زمان، ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف )، روایتى وارد شده است که می فرماید: «لایعزب عنا شیء من اخبارکم» [2] ؛ هیچ یک از اخبار شما از دید ما پنهان نمى‏ماند. ما بر همه امور شما اطلاع پیدا مى‏کنیم. بنابراین بر اساس این روایت کمترین جایى براى شک در احاطه علم امام‏ زمان ( علیه السلام ) باقى نمى‏ماند. [3]

عرضه اعمال

با مراجعه به قرآن کریم و روایات معصومین این نکته به خوبى استفاده مى‏شود که پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم )، و امامان ( علیه السلام ) بر اعمال امّت آگاهى دارند. در قرآن کریم مى‏خوانیم: "قل اعملوا فسیرى الله عملکم و رسوله و المؤمنون» [4] ؛ اى پیامبر به مردم بگو: اعمال و وظایف خود را انجام دهید و بدانید که خدا و رسولش و مؤمنان اعمال شما را مى‏بینند.

روایاتى که در این زمینه وارد شده، ‏بسیار زیاد است؛ از جمله در تفسیر همین آیه از امام صادق ( علیه السلام ) نقل شده است که آن حضرت فرمودند: "تمام اعمال نیک و بد مردم هر روز صبح به پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) عرضه مى‏شود، بنابراین مراقب باشید». [5]

و یا در روایتى عبدالله بن ابان مى‏گوید: به حضرت رضا ( علیه السلام )، عرض کردم که براى من و خانواده‏ام دعایى کنید. حضرت فرمودند: مگر من دعا نمى‏کنم؟ به خدا سوگند اعمال شما در هر روز و شبى برمن عرضه مى‏شود لذا در هر مورد که مناسب باشد دعا مى‏کنم. عبدالله مى‏گوید این حرف امام براى من تعجب آور بود که اعمال ما هر روز و شب بر امام عرضه شود. ایشان وقتى متوجه تعجب من شدند خطاب به من فرمودند: آیا کتاب خداوند عزوجل را نمى‏خوانى آنجا که مى‏فرماید: و قل اعملوا فسیرى الله عملکم و رسوله و المؤمنون. و در ادامه فرمودند: به خدا سوگند در این آیه مراد از مؤمنون على‏بن‏ابى‏طالب( علیه السلام ) است. [6]

از آن جا که همه ائمه ( علیه السلام ) به منزله نفس واحدند و همه آنها یک نور هستند، لذا هر حکمى که در مورد یکى از آنها ثابت‏شود در مورد بقیّه هم ثابت‏ خواهد شد.

این آیه که بیان کننده آگاهى خدا و پیامبر و مؤمنان از عملکرد ما است، همان عقیده شیعه را مبنى بر "عرضه اعمال" بر اولیاى خدا بیان مى‏کند. این عرضه، روزانه، هر هفته و هر ماه انجام مى‏گیرد و اگر اعمال ما خوب باشد، اولیاى خدا از ما شاد مى‏شوند و اگر بد باشد، نگران و اندوهگین مى‏گردند، و ایمان و باور به این مسئله، تأثیر بسیاری در تربیت و تقوا افراد می تواند داشته باشد.

پس از اطلاع از این حقیقت، عمده آن است که هر کس در حد توان خود به گونه‏اى عمل کند که موجبات شادى پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم )، و ائمه‏اطهار ( علیه السلام ) را فراهم سازد در این باره هم نقل است که روزى امام صادق ( علیه السلام ) خطاب به اصحاب و افرادى که در مجلس آن حضرت حضور داشتند فرمودند: "چرا رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) را از خود مى‏رنجانید؟ شخصى از حضرت سؤال کرد: ما چگونه رسول‏خدا ( صلی الله علیه و آله و سلم )را ناراحت مى‏کنیم؟ حضرت صادق ( علیه السلام ) فرمودند: مگر نمى‏دانید که کلیه اعمال شما بر رسول ‏خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) عرضه مى‏شود، پس اگر معصیتى در اعمال شما مشاهده نماید باعث ناراحتى و رنجش خاطر او خواهد شد. پس با اعمال بدتان پیامبراکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) را ناراحت نکنید، بلکه سعى کنید با اعمال خوبتان او را خوشحال و مسرور سازید". [7]

بنابراین از مفاد این دسته از آیات و روایات عرض اعمال به ساحت مقدس امامان( علیه السلام )، به خوبى معلوم مى‏شود که ائمه( علیه السلام )، براعمال شیعیان آگاهى دارند.

درنتیجه با این توضیحات مشخص شد که آیات و روایات هیچ گونه تعارضی باهم ندارند.

در مورد سؤال دوم روایاتی نیز وجود دارد که در بعضی از زمان های خاص هم مثل شب های قدر و غیر آن اعمال ما بر آن بزرگواران عرضه می شود که این هم منافاتی با ناظر بودن ائمه( علیه السلام ) در تمام ساعات بر اعمال ما ندارد. مثال ساده و روشن آن به این صورت است که مدیر و مسئول یک اداره در طول روز به کارهایی که در مجموعه تحت مدیریتش است اطلاع دارد و آنها را می بیند، ولی در پایان هفته یا ماه یا سال و یا زمان دیگر گزارش کارها به او می‌رسد تا آنها را امضاء کند.

و در مورد سؤال پایانی که چرا امامان ( علیه السلام ) یکی به دیگری توصیه هایی دار؛ می گوییم: اولاً: علمی که ائمه ( علیه السلام ) دارند، علمی است که از طرف خدا به آن بزرگواران داده شده است، ولی این منافاتی ندارد که برخی از علوم را به واسطه معصوم قبل از خود دریافت کرده باشند؛ همان طوری که لحظات آخر عمر شریف پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) امام علی ( علیه السلام ) نزد آن حضرت بود و فرمود:رسول الله ( صلی الله علیه و آله و سلم ) زیر گوش من چیزی فرمود که به واسطه آن هزار باب علم برای من باز شد که از هر بابش هزار باب دیگر باز شد. [8] ثانیاً: هنگامی که امام رضا به فرزندشان امام جواد ( علیه السلام ) توصیه فرمودند، آن حضرت هنوز به مقام امامت نایل نشده بود، تا علم امامت داشته باشد.

[1] مظفر، محمدحسین، علم الامام ،ج3 ،ص17؛ مظفر، محمدحسین، امام شناسی ، ج42 ،ص11، درس 65 تا 67 . مکتبه الشامله.

[2] . المجلسى، محمدباقر، بحارالانوار، ج‏53، ص‏175 ، مؤسسه الوفا، بیروت، لبنان، 1404.

[3] برای آگاهی بیشتر درباره علم امامان مراجعه شود به: علم اولیای خدا ، 189 (سایت: 953) ؛ علم غیب ائمه( علیه السلام ) ، 2775 (سایت: 3259) .

[4] . توبه،105 .

[5] . الکلینى، محمدبن یعقوب، الکافی، ج ‏1، ص 219، کتاب الحجة، باب عرض الاعمال على النبى و الائمة، دارالکتب الاسلامیة، تهران، 1365،هـ.ش.

[6] همان، ج1، ص ‏219، ح‏ 4 .

[7] . همان، ج 1، ص ‏219، ح 3.

[8] بلخی حنفی، سلیمان، ینابیع المودة، سید علی جمال اشرف الحسینی، ج 1، ص 208؛ چاپ اول، دار الاسوه، [بی جا]، 1416،هـ.ق.

T