زندگي حضرت حمزه سيد الشهداء(علیه السلام )

به گزارش «شیعه نیوز»،حمزه بن عبدالمطلب، عموي پيامبر گرامي اسلام بود، دو سال پيش از ولادت رسول خدا(صلي الله عليه وآله) ديده ‏به جهان گشود.

در ميان جوانان قريش در دلاوري و بزرگواري برجسته و در آزادانديشي، آزادمنشي وستم‏ستيزي سرآمد بود. سلحشوري و توان رزمي وي همزمان با آغاز دوره جواني نمودار شد.

آن آزادمرد، حتي پيش از پذيرش اسلام، از رسول خدا در برابر آزارهاي مشرکان‏حمايت مي‏کرد. گرويدن وي به اسلام موجب سربلندي دين خدا شد، زيرا پس از آن مسلمانان از انزوا بيرون آمدند و قريش با درک پشتيباني توانا و استوار حمزه از پيامبر اکرم(صلي الله عليه وآله) از آزارهاي خود کاستند و رفتارشان با رسول خدا و مسلمانان‏ ملايم‌تر شد.

حمزه(عليه السلام) همراه ديگر مسلمانان به مدينه هجرت کرد و خدمات ارزنده‏اي بويژه درامور نظامي ارائه داد.

پيامبر اکرم (صلي الله عليه وآله) به مسائل دفاعي حکومت نوبنياد خود اهتمام خاصي داشتند. ايشان‏ با تشکيل گروه‌هاي رزمي درصدد برآمدند امنيت مدينه را تامين کرده، مسلمانان را براي رويارويي با دشمنان آماده سازند. بر اين اساس هفت ماه پس از هجرت، نخستين‏ گروه گشتي رزمي را به فرماندهي حضرت حمزه (عليه السلام)، اعزام نمودند. گرچه اين‏رويارويي بدون درگيري پايان يافت ولي نشانه‏اي از اقتدار سپاه اندک اسلام دربرابر کاروان بزرگ مشرکان بود.

رسول گرامي اسلام در ربيع‏الاول سال دوم هجرت غزوه «ابواء» را تدارک ديد و درجمادي‏الاولي غزوه «ذات العشيره‏» را به قصد تعقيب کاروان قريش سازماندهي کرد. در اين دو غزوه نيز پرچمدار سپاه اسلام، حضرت حمزه بود.

آن رزمنده نستوه در جنگ بدر حضوري درخشنده داشت. اين نبرد با امدادهاي الهي ودلاوري‏هاي بي‏مانند اميرمومنان علي (عليه السلام) و سلحشوري حمزه، با پيروزي قاطع سپاه اسلام‏ به پايان رسيد. در اين پيکار تني چند از سران کفر به دست تواناي حمزه به هلاکت ‏رسيده يا به اسارت درآمدند. طعيمه بن‏عدي و ابوقيس بن‏ فاکه از جمله اين کشته ‏شدگان‏ بودند و اسود بن‏عامر به دست‏ حمزه به اسارت درآمد.

سيدالشهدا حمزه ‏بن ‏عبدالمطلب در غزوه بني قينقاع پرچمدار سپاه اسلام بود. يهوديان بني‏ قينقاع ‏نخستين گروه يهود بودند که با اسلام اعلام جنگ نمودند. سپاه اسلام قلعه آنها رامحاصره کرد. آنگاه رسول خدا(صلي الله عليه وآله) آنان را از مدينه تبعيد نمود و اموالشان رامصادره کرد.

يک سال پس از جنگ بدر، غزوه احد با هدف مقابله با مشرکاني که براي انتقام‏گيري‏ از مسلمانان و جبران شکست‏ بدر به سمت مدينه آمده بودند آغاز گرديد. حمزه و برخي ديگر از مسلمانان سلحشور، معتقد به جنگ برون‏ شهري بودند، حمزه به رسول خدا عرض کرد: سوگند به آن که قرآن را بر تو فرستاد امروز دست‏ به غذا نخواهم برد، مگرآنکه بيرون مدينه با شمشير خود بر دشمن بتازم!

حضرت حمزه (عليه السلام) از معدود قهرماناني‏ بود که در جنگ، نشان بر خود مي‏نهاد و بدين وسيله خود را به دوست و دشمن معرفي‏ مي‏کرد. او نمونه‏اي از شجاعت و دليري در ميدان نبرد بود، خود را به اعماق صفوف‏ دشمن مي‏رساند و با دشمن درگير مي‏شد، از قدرت بازوي برجسته‏اي بهره‌مند بود. دراحد با دو شمشير پيش رسول خدا مي‏جنگيد و مي‏گفت: من شير خدا هستم!

شهادت
دراحد، به هنگام تهاجم دشمن، وفادار و ثابت‏ قدم از رسول خدا دفاع مي‏کرد و توانست‏ سي مشرک جنگجو را به هلاکت‏ برساند.

يکي از مشرکان به نام «وحشي»، زير درختي در کمين آن سردار دلاور نشسته بود. حمزه او را ديد و آهنگ او کرد. يکي از دشمنان راه‏ را بر او بست. حمزه به او حمله کرد و وي را به قتل رساند. سپس با شتاب به سوي ‏وحشي خيز برداشت ولي پايش در گل سر خورد و به زمين افتاد.

در اين هنگام وحشي ‏زوبين به سويش پرت کرد ... و بدين ترتيب آن بزرگوار پس از عمري جهاد در راه خدا و ياري پيامبر گرامي به ملکوت اعلي پيوست و آن سردار رشيد، شهيد شاهد بارگاه ‏الهي شد.

رسول خدا (صلي الله عليه وآله) در منزلت او فرمود: سالار شهيدان در روز قيامت نزد خداوند حمزه است‏.

مزار آن سردار شهيد و ديگرشهيدان احد همواره زيارتگاه عاشقان و عارفان الهي و الهام‏بخش جهاد و شهادت به مبارزان بوده است. «السلام عليک يا عم رسول الله السلام عليک يا خير الشهداء السلام عليک يا اسد الله و رسوله‏»