به گزارش «شیعه نیوز»، خداوند در آیه ۱۹ سوره آل عمران می فرماید: «نزد خدا، دین فقط اسلام است». اگر ادیان آسمانی را بررسی کنیم می بینیم که ویژگی های مشترکی در همه آنها وجود دارد که به آنها روح می بخشد؛ این روح مشترک تمام ادیان آسمانی اسلام است البته خداوند متناسب با نیازها و ظرفیت بشر، دین را در اعصار متمادی تکمیل کرد تا زمان بعثت پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله) که کامل ترین برنامه سعادت بشر به او ارایه شد.
امیرمومنان امام علی (علیه السلام) می فرمایند: «ستایش خداوندی را سزاست که راه اسلام را گشود و راه نوشیدن آب زلالش را بر تشنگان آسان فرمود، ستون های اسلام را در برابر ستیزه جویان استوار ساخت و آن را پناهگاه امنی برای پناه برندگان، مایه آرامش برای واردشوندگان، دلیل و برهان برای گویندگان و گواه روشن برای دفاع کنندگان، نور هدایتگر برای روشنی خواهان، مایه فهمیدن برای خردمند، مایه تعقل برای اهل تدبر، نشانه گویا برای جویندگان حق، مایه روشن بینی برای صاحبان عزم، عبرت برای عبرت گیرندگان، عامل نجات و رستگاری برای تصدیق کنندگان، آرامش دهنده تکیه کنندگان، راحت و آسایش برای اهل توکل و سپری نگهدارنده برای اهل صبر قرار داد. اسلام روشن ترین راه هاست، جاده هایشان درخشان، نشانه های آن در بلندترین جایگاه، چراغ های پرفروغ و سوزان، میدان مسابقه آن آماده برای پاکان و سرانجام مسابقه های آن شرافت و بزرگی است و مسابقه دهندگان آن پیشی گیرنده و چابک سوارند. برنامه این مسابقه: تصدیق حق، نورافشان آن: اعمال صالح، پایان آن: مرگ، میدان مسابقه: دنیا، مرکز گرد آمدن مسابقه دهندگان: قیامت و جایزه آن بهشت است.» (نهج البلاغه، خطبه ۱۰۶)
امام علی (علیه السلام) فرموده اند: «این اسلام همان دینی است که خدا برای خودش برگزیده و زیر نظر خویش پرورده است.» (نهج البلاغه، خطبه ۱۹۸)
ایشان همچنین می فرمایند: «خدای بزرگ اسلام را راهی قرار داد که نشانه های آن تابان و مشعلش درخشان است. در اسلام، دل ها با هم الفت می گیرند و بر اساس آن پیوند برادری ایجاد می شود.» (کافی، ج ۵، ص ۳۷۱)
امام علی (علیه السلام) فرمودند: «خدا محمد (صلی الله علیه و آله) را با برهان کامل، پندهای شفابخش و دعوتی کافی فرستاد و با فرستادن او شریعت های ناشناخته را شناساند و ریشه بدعت های راه یافته در ادیان آسمانی را قطع کرد و احکام و مقررات الهی را بیان فرمود، بنابراین هر کس جز اسلام، دینی را انتخاب کند یقینا اهل شقاوت خواهد بود و پیوند او با خدا قطع خواهد شد و گرفتار سقوطی سهمگین خواهد بود و سرانجام او رنج و اندوهی بی پایان و عذابی پردرد می باشد.» (نهج البلاغه، خطبه ۱۶۱)
*برگرفته از شرح موضوعی قرآن کریم؛ محمد علی دولت
انتهای پیام/ 852