«شیعه نیوز»: حادثه عظیم کربلا از حوادث ویژه تاریخی است که نقش زنان در آن بسیار مهم و برجسته است. روایات متعدد در زمینه رفتار و کردار زنان اهل بیت (علیه السلام) به خصوص بعد از وقوع حادثه کربلا و در زمان اسارت خانواده امام حسین (علیه السلام) بر محوریت پیام‌رسانی توسط زنان و خنثی کردن برنامه تبلیغاتی دشمن متمرکز است. اما زنان عاشورایی با رفتار و کردار خود درسهایی دیگری هم در تاریخ ثبت کردند.
صبر و بردباری
زنان در روز عاشورا و بعد از آن اگرچه مصیبت زیاد دیدند اما مقاومت و صبر خود را در برابر دشمن از دست ندادند تا به عبارتی دشمن شاد نشوند. نمونه بارز صبر و بردباری در این حادثه حضرت زینب (سلام الله علیها) است که در پاسخ به اینکه در کربلا چه دید؟ فرمود: جز زیبایی ندیدم.
مدیریت زنانه
حادثه‌ای با آن عظمت برای روایت صحیح نیاز به مدیریت داشت. بعد از شهادت امام حسین (علیه السلام) حضرت زینب (سلام الله علیها) در مدیریت کودکان و زنان، دور کردن آنان از تعرض دشمن و آرام کردن آنان نقش به سزایی داشت. بعد از اسارت نیز درحالی که دشمن سعی داشت آنچه در کربلا اتفاق افتاده را وارونه نمایش دهد و امام حسین (علیه السلام) را شخص خروج کرده بر خلافت نشان دهد، حضرت زینب (سلام الله علیها) با سخنان باصلابت و آتشین خود حقیقت ماجرا را روایت و حتی تا سالها بعد و تا زمان وفات نیز این وظیفه را به دوش کشید.
فاطمه، دختر امام حسین (علیه السلام) نیز در این مدیریت نقش بسیاری داشت. فاطمه با حسن مثنّی، فرزند امام حسن مجتبی علیه السلام ازدواج کرد. حسن در واقعه کربلا مجروح شد. فاطمه هم گام با عمه اش، زینب (سلام الله علیها) و دیگر بانوان اهل بیت (علیه السلام) در رساندن پیام امام و افشای جنایت های بنی امیه حضور فعال داشت و در کوفه، پس از عمه اش زینب (علیه السلام) سخنرانی کرد.
رباب دختر امرؤ القیس است که سه دختر خود را به امام علی (علیه السلام) ، امام حسن (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) تزویج کرد. رباب، مادر سکینه و عبداللّه رضیع است که در آغوش امام حسین (علیه السلام) به شهادت رسید. او همراه دیگر بانوان اهل بیت (علیه السلام) به اسارت برده شد. رباب بعد از آن با سرودن اشعاری درباره واقعه عاشورا راه بسیاری از تحریف ها را بست. پس از بازگشت به مدینه، به مدت یک سال در غم از دست دادن همسرش به سوگواری پرداخت و زیرسایه ننشت تا از دنیا رفت.
حفظ ارزشها در هر شرایطی
دشمن نسبت به اهل بیت (علیه السلام) امام حسین هتک حرمت بسیاری کرد. از آن جمله اینکه به پوشش زنان متعرض شد و با همان وضعیت اقدام به گرداندن اسرا در شهرهای مختلف کرد. زنان اهل بیت در این شرایط مکرر به دنبال محفوظ کردن خود بودند و این را به دشمن و مردم گوشزد می‌کردند که نباید در حال اسارت به تماشای کاروان بیایند.
امّ کلثوم در کوفه فریاد کشید که آیا شرم نمى کنید براى تماشاى اهل بیت پیامبر جمع شده اید؟ وقتی اسرا را در خانه‌ای کوفه به صورت بازداشت نگه داشتند حضرت زینب اجازه نداد کسی جز کنیزان به آن خانه رفت‌وآمد کند و در کاه یزید نیز یکی از اعتراضات تند و تیز حضرت زینب (سلام الله علیها) به یزید گرداندن بانوان کاروان با وضعیت نامطلوب در شهر و اعتراض به این بی‌حرمتی و بی‌حیایی دشمن بود.
پرستاری روحی و جسمی
نقش پر رنگ دیگر زنان عاشورایی پرستاری روحی و جسمی از مردان در صحنه جنگ بود. زنان در پشت جبهه هم به مردان روحیه می‌دادند تا بر دشمن غلبه کنند و هم از زخم‌ها و جراحات آنها مراقبت می‌کردند. نمونه بارز این پرستاری باز هم مربوط به حضرت زینب (سلام الله علیها) است که وظیفه پرستاری از امام سجاد (علیه السلام) که در روزهای منتهی به واقعه کربلا و بعد از آن در بستر بیماری بود را انجام می‌داد.
حضور برخی مردان را باید مرهون فداکاری و تشویق زنان دانست. ام خلف، همسر مسلم بن عَوْسَجه همراه شوهر و فرزندش به کربلا آمد و پس از شهادت شوهرش، پسر خود را روانه میدان کرد. امام مانع رفتن او شد. با این حال، ام خلف، سر راهش را گرفت و او را به نبرد در رکاب حسین (علیه السلام) تشویق کرد. وی عازم میدان شد و پس از نبردی جانانه به شهادت رسید. کوفیان سرش را به سوی مادرش افکندند و ام خلف سر فرزندش را برداشت و چنان گریست که همگی به گریه افتادند.
انتهای پیام
