به گزارش «شیعه نیوز»، خواهران پریانی می گویند که طالبان «در تریبون هایشان از حجاب می گویند و مردم را فریب می دهند. در زندان هایشان زنان را برهنه می کنند و شلاق می زنند و هیچ حد و مرزی را در تعرض به زنان رعایت نمی کنند.»
رهبر طالبان به تازگی در فرمانی جدید به قضات طالبان دستور داده است که «حد و قصاص شرعی» را اجرا کنند و این نگرانی های بیشتری را درباره موج جدیدی از کشتار و شکنجه در افغانستان بوجود آورده است. با گذشت حدود دو هفته از بازداشت ظریفه یعقوبی، فرحت پوپلزی، حمیرا یوسف، محمد عالم حکمت، محمدرضا سازش، محمد سیرت و حسین، هیچ خبری از وضعیت این فعالان مدنی در دست نیست. ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان نیز بازداشت این فعالان را انکار می کند. به تازگی نیز صد نامه از سوی زنان افغانستان به شورای امنیت سازمان ملل فرستاده شده است و در این نامه های جداگانه زنان تجربه های خود را از محدودیت ها و شکنجه های طالبان روایت کرده اند.
در میان بازداشت دختران معترض، داستان خواهران پریانی که حدود یک ماه در اسارت طالبان بودند و بعد از چند تلاش ناموفق، سرانجام توانستند از افغانستان فرار کنند، از موضوعات مورد توجه افکار عمومی افغانستان در طول یکسال اخیر بوده است.
گفتند سنگسارتان می کنیم
زرمینه پریانی، قابله/ ماما و تمنا دارنده مدال طلای ورزشی و مسئول دو نهاد مدنی در افغانستان در گفتگو با یورونیوز، درباره انچه که در زندان های طالبان بر زنان می گذرد و تبعید از کشور را روایت می کنند.
ماجرای زندگی دور از خانواده خواهران پریانی در کابل به سال ها قبل از آمدن طالبان به قدرت برمی گردد. در همان روزهایی که بحث مذاکره با طالبان به طور جدی پیش می رفت و رگه های افراط گرایی در شهر کابل بار دیگر فرصت بروز بیشتر پیدا کرده بود. ماجرا از روزی آغاز شد که خانواده پریانی، اخطاریه ای منتسب به علمای پنجشیر دریافت کرده بودند که در آن به خاطر مخالفت تمنا و زرمینه با حجاب اجباری به آنها هشدار سنگسار داده بودند. بعد از این ماجرا چهار تمنا تصمیم گرفت، دور از پدر و مادر در یکی از مناطق شهر کابل پنهانی زندگی کنند. سه خواهرش بعدها به او ملحق شد، دو خواهر کوچکتر به مکتب می رفتند و تمنا در رشته حقوق و علوم سياسی تحصیل می کرد و زرمینه به عنوان قابله/ماما در یکی از بیمارستان های شهر کابل مشغول به کار بود.
دو سال قبل، برادر جوان آنها که نظامی بود، در جبهه جنگ با طالبان در ولایت هرات کشته شد. بعد از آمدن طالبان، زندگی برای زنان افغانستان سخت شده بود. هیچ کدام دیگر نتوانستند به زندگی عادی شان در مکتب و دانشگاه و بیمارستان بازگردند. زرمینه، کرشمه، شکوفه پریانی و تمنا همراه با زنان معترض در کابل به خیابان آمدند. تا در برابر منع زنان از تحصیل، کار و فعالیت های سیاسی و اجتماعی و قوانین تحمیلیشان اعتراض کردند. انها در مقابل چشم طالبان مسلح برقع را آتش زدند و اعلام کردند که برقع هیچ ربطی به هویت زنان افغانستان ندارد و یک کالای وارداتی است.
این کار خشم طالبان را برانگیخت و به گفته زرمینه، سه روز بعد از آن روز، طالبان با همکاری یکی از دختران بازداشت شده، چهار خواهر را از خانه هایشان در نیمه شب با خود بردند. همان شب ویدیویی که تمنا قبل از دستگیر شدن از حضور طالبان و تلاش انها برای شکستن در خانه اش در شبکه های اجتماعی منتشر کرد، موجی از واکنش ها را در بین افکار عمومی افغانستان و نهادهای دفاع از حقوق بشر بوجود آورد.
زرمینه پریانی در دو موقعیت مختلف، عکس سمت چپ هنگام کار در بیمارستان و عکس سمت راست در مسیر خروج از افغانستان
زرمینه که درباره شکنجه و تجاوز طالبان به دختران مزار شنیده بود، موقعی که در اتاقشان توسط طالبان شکسته شد، خود را از منزل/طبقه سوم به پایین انداخت تا به زندگیش خاتمه دهد اما به مانعی اهنین در طبقه دوم افتاد و زخمی شد و طالبان او و خواهرانش را با خود بردند. تمنا را در اتاق دیگری نگهداری می کردند در حالیکه سه خواهر دیگر در اتاق مجزایی بودند. طالبان ان روز به خواهران پریانی گفتند که آن ها به مقدسات توهین کرده اند و بزودی کُشته خواهند شد و حکم اعدام و سنگسارشان را از علمای طالب دریافت کرده اند. نزدیک به یک ماه را درون زندان طالبان با شکنجه طالبان سپری کردند.
«نیمی از بدنم برهنه بود در هنگام شکنجه گروهی طالبان»
تمنا آن شکنجه ها را به یاد می آورد و می گوید: «در حالی که نیمه برهنه بودم طالبان به طور گروهی مرا شکنجه می کردند، آن موقع هیچ مردی نگفت که این دختر بی حجاب روی زمین افتاده و نباید این‌گونه رفتار کنیم، در حالی که از هیچ راهی برای سرکوب دریغ نکردند. به حدی رنج را در وجود و ذهنم تزریق کردند و تحت فشار قرارم دادند که چندین ماه زبانی برای حرف زدن و توانی برای حرکت کردن نداشتم.»
تمنا ادامه می دهد که آن برقع را به عنوان «نماد ضد اجبار و ضد تحمیل سازی فرهنگ و علایق طالبانی» سوزانده و به دنبال توهین به عقیده کسی نبوده است، کسانی که او را نقد می کنند، «چهره واقعی طالبان را ندیده اند و توسط طالبان شکنجه نشده اند» و نمی دانند که «وقتی دختران توسط طالبان شکنجه می شوند، لباس هایشان در زیر سنگینی شلاق بر تنشان توته توته/ تکه تکه می شود و چیزی ندارند که خودشان را با آن بپوشانند.» بخصوص کسی در شرایط او که در زیر شکنجه به دست هایش ولچک/ دستبند زده شده بود و نیمی از بدنش برهنه شده بود، در حالی که قادر به پوشاندن خود نبود. آنها نمی دانند که بعد از شکنجه های وحشتناک، دختران از شدت درد و زخم در حالی که نمی توانند روی پایشان بایستند با توهین و خشونت طالبان باید نماز بخوانند و حتی در مواقع خونریزی ماهوار/پریود هم بخاطر دستور طالبان باید نماز بخوانند.
خواهران پریانی در تظاهرات در حمایت از حقوق زنان
تمنا می گوید: «آنانی که مرا به خاطر مخالفت با حجاب اجباری و سوزاندن چادر انتقاد می کنند، هیچ گاه روزی را ندیده اند که دختران یا خواهرانشان را بدون حجاب اسلامی مورد نظرشان یک گروه ناشناس و جنایتکار از خانه اش برده باشند. آنها نمی توانند تصور کنند انچه را که من در بند طالبان تجربه کردم بعد از آن، حجاب اسلامی من در زندان طالبان (جا) ماند.»
«با زنان داعش در ریاست نود، زندانی بودیم»
زرمینه چون قابله بود این فرصت را پیدا کرد که برای معاینه زنان در آن زندان با دو نوع از زنان مخالف طالبان روبرو شد، تعدادی از آن ها دختران معترضی بودند که مثل او به خیابان ها رفته بودند اما بعد از بازداشت با تهدید طالبان برای بازداشت بقیه زنان معترض همکاری کردند. گروه دیگر زنان داعش بودند که ان ها در جبهه مقابل در مقابل طالبان سلاح به دست گرفته بودند، آن ها بسیار متفاوت از زنان معترض کابل بودند. زنان داعش به او گفتند که مشکل انها با طالبان این است که فقط داعش نماینده اسلام واقعی است نه طالبان.
یکی از دختران معترض که برای معاینه اش رفته بود، به او گفت که طالبان بازداشت آنها را تکذیب می کنند و این احتمال وجود دارد که او و خواهرانش را به دست داعش بسپارند تا از شدت فشارهای بین المللی بکاهند و خودشان را تبرئه کنند.
در آن روزهای بازداشت، دختران هر روز منتظر لحظه ای بودند که طالبان برای کشتنشان بیایند اما نمی دانستند که نهادهای بین المللی و افکار عمومی افغانستان در حال فشار آوردن به طالبان برای آزادی آن هاست. زرمینه می گوید که ویدیوی تمنا از صدای طالبان برای ورود به خانه آنها قبل دستگیری و واکنش های گسترده بعد از آن باعث نجات جان آنها شد.
سرانجام خواهران پریانی اخرین گروه زنان معترض بودند که آزاد شدند با این تعهد که دیگر هرگز در مخالفت با طالبان به خیابان ها نیایند و طالبان گذرنامه‌هایشان را ضبط کردند. بعد از آن خواهران پریانی بارها برای خروج از افغانستان اقدام کردند. زرمینه می گوید که طالبان این امکان را داشتند که بعد از آزاد کردن انها به شکل دیگری ترورشان کنند همان طور که تعدادی از دختران معترض مزار را ترور کردند. دوبار تلاش آنها برای خروج از مرز تورخم با پاکستان ناموفق بود. طالبان مانع خروج انها از افغانستان شدند، پاسپورت هایشان را ضبط و در ریاست چهل بازداشتشان کردند. سرانجام انها با تغییر ظاهر، پوشیدن چادر و لباس های زنان محلی از راه قاچاق موفق به فرار از افغانستان شدند و از انجا با همکاری نهادهای خارجی به آلمان پناهنده شدند. آن ها به همراه خانواده شان از یک ماه به اینسو در این کشور ساکن هستند.
زرمینه در مدتی که در تقلای خروج از افغانستان بود، درباره انچه که تجربه کرده بود، می گوید: «وقتی با چپن/مانتوی بلند، ماسک و روسری بیرون می رفتم، کرمچ/کفش می پوشیدم، حجاب داشتم. طالبان می گفتند این ها چه دختران کثیفی هستند اما وقتی برقع پوشیدم و پاهایم را حنا کردم و چپلی/ دمپایی پوشیدم، هیچ طالبی به من کاری نداشتند، به چشم یک زن بی هویت نگاه می کردند که ضرری برای طالبان ندارد. ما برای چادر اعتراض کردیم، عده ای از زنان و مردان گفتند که این دختران برهنگی می خواهند، در حالیکه مساله یک تکه پارچه نبود ما قبل از امدن طالبان هم مانتو و روسری می پوشیدیم اما کسی برای ما اجباری بوجود نیاورده بود. ما برای حجاب اجباری اعتراض کردیم، بخاطر اینکه می دانستیم اگر اجازه بدهیم طالبان حجاب اجباری را با شلاق بر ما تحمیل کنند، فردا بقیه تصمیم های زندگیمان را هم خودشان می گیرند، همان طور که اکنون حتی رفتن زنان برای نیازهای اساسی شامل حمام های عمومی، باشگاه های ورزشی و پارک ها ممنوع شده است.»
«دختران افغانستان در مبارزه‌شان تنها هستند»
زرمینه می گوید که زنان اروپایی از تفاوت اعتراضات آنها و دختران ایرانی می پرسند و او می گوید که «دختران ایرانی در جنبش مهسا امینی مردان را با خود دارند اما ما دختران افغانستان در اعتراضاتمان تنها هستیم. حتی خانواده هایمان هم با ما موافق نیستند. ما فقط با طالب در بیرون از خانه روبرو نیستیم، ما با (اندیشه) طالبان در درون خانه هایمان هم مبارزه می کنیم. وقتی چادر را در اعتراض به منع دختران بدخشانی از تحصیل بخاطر نداشتن نقاب حجاب سیاه سوزاندیم، پدرم با چاقو بر سرم آمد که چرا حجاب را سوزاندی، چون او به شدت مذهبی است. به ما می گویند که ما از دختران ایران تقلید کرده ایم، ما از یک سال پیش حجاب اجباری را سوزاندیم، در حالی که بعد از جنبش مهسا امینی، دختران ایرانی روسروی هایشان را سوزاندند.»
تمنا نیز در این مورد می گوید: «وقتی در اعتراض به ماجرای بدخشان، چادر سیاه را سوزاندیم، مردم به جای اینکه عمل طالبان در ممانعت تحصیل دختران بدخشان را نقد کنند، شروع به انتقاد از ما کردند.»
او ادامه می دهد: «در طول اعتراضات زنان حدود صد تا ۱۵۰ نفر زن به خیابان آمدیم و اعتراض کردیم. بقیه زنان سکوت کردند. سیاست طالبان میلیون‌ها زن را متاثر می کند. وقتی تعداد معترضان زن کم باشند، طالبان با شدت بیشتر سرکوب می کنند و وحشت خلق می کنند. طالبان زنان را برده می خواهند و مردان با سکوتشان رضایت از بردگی زنان دارند. نمونه خوب این روزها، اعتراضات زنان ایرانی است که همه در کنار هم با حجاب اسلامی و بدون حجاب روسری ایستاده اند. زنان افغانستان هم باید این کار را بکنند.»
الهه دلاورزی، یکی از دختران قربانی شکنجه و تجاوز توسط یک مقام طالبان نیز اخیرا توانست بعد از چند تلاش ناموفق از افغانستان فرار کند. او به رسانه ها گفته است که جهان زیر پای طالبان فرش سرخ پهن می کند، در حالیکه افغانستان تحت سلطه طالبان به جهنمی برای میلیون ها زن تبدیل شده است.
انتهای پیام
