به گزارش «شیعه نیوز»، در ایّام رحلت فقیه عالیقدر آیة الله حاج شیخ محمد سعید امامی گلپایگانی (ره) از تلامذه بزرگ مرحوم میرزای شیرازی و میرزای رشتی قرار داریم که به این مناسبت به معرفی این فقیه بزرگ خواهیم پرداخت.
شـهر دانشمندپرور گلپـایگان در سنه ۱۲۸۷ قمری، تولّد عالمی کم‌نظیر و فقیهی بی‌بدیل را شاهد بود.
بیـت فقـاهت و فضیلتِ آیة الله آخوند ملامحمد علی هم حجره و شریک‌بحث آیةالله میرزای بزرگ شیرازی ره، در این سال، با تولد آقامحمدسعید – که هم‌نام جدّ بزرگوار خود مرحوم آخوند آقاسعید- بود، حال و هوای دیگری گرفت.
از همان کودکی، نشانه‌های بزرگی و فضیلت در چهره‌اش دیده می‌شد و همه منتظر بودند تا آینده درخشان این کودک را در عالم اسلام و خدمت به مذهب مشاهده کنند.
آقا محمّد سعید، پس از تحصیل مقدّمات در گلپایگان، راهی اصفهان شد و از محضر برخی اساتید و اعاظم آنجا بهره‌مند گردید.
سپس رهسپار عتبات عالیات شد و در نجف اشرف، محضر میرزای رشتی را درک نمود و مدّتی خوشه‌چین افاضات فقهی و اصولی آن جناب گردید.
در حدود سال ۱۳۰۵ قمری که جهت زیارت، قصد سامرا کرده بود، در جلسه‌ای که برای زیارت و دست‌بوسی به محضر میرزای بزرگ مشرّف شد، میرزا با دیدن وی، سیمای هم‌حجره و هم‌بحث خود آخوند ملامحمد علی را به یادآورد و چنان از زیارت فرزند آخوند، مشعوف بود که او را نزد خود فراخواند و اجازه مراجعت به نجف اشرف نداد.
آقا شیخ محمد سعید در سامرا مدّت ۴ سال از محضر میرزای بزرگ میرزا محمدحسن شیرازی بهره‌ها برد، و از افاضل و تلامذه بزرگ درس میرزا اعلی الله مقامه گردید.
همچنین از محضر آیات عظام مرحوم سیدمحمدفشارکی اصفهانی، مرحوم سیداسماعیل صدر اصفهانی و مرحوم میرزا محمدتقی شیرازی استفاده‌ها نمود و در همه جا، مشار بالبنان گردید.
وی حدود سال ۱۳۱۰ قمری به شهر خود گلپایگان مراجعت نمود و با استقبال انبوه جمعیت علما و فضلا و مردم علاقه مند به علم و فضیلت، وارد آن شهر شدند، و در آن دیار، آوازه و شهرتی مضاعف پیدا کرد و مصدر امور مهمّی گردید.
ایشان از بدو مراجعتش به گلپایگان، به ترویج شعائر دینی و اعانت مظلومان و مبارزه با ظلم و فساد و ردّ بدع و احیاء سنّت مشغول گردید و با همکاری برادر دانشمند خویش آیة الله العظمی آقامیرزا محمد باقر امامی گلپایگانی که از اعاظم علمای عصر خویش بود، و نیز فقیه بزرگ آیةالله العظمی آخوند ملامحمد جواد صافی گلپایگانی، خدمات بزرگی به جامعه اسلامی نمود.
در همان دوران بود که در قضیه طرح ریاست جمهوری رضاخان، به همراه این دو بزرگوار، به مخالفت شدید و علنی برخاست و همین امر سبب شد که دچار ابتلائات و زحماتی از سوی رژیم شود و برای مدّتی به اصفهان مهاجرت نماید.
از جمله خدمات بزرگ ایشان به جامعه علمی آن عصر، کتابخانه معظم و بزرگی بود که نسخ مهمّی از کتب اسلامی در آن یافت می‌شد و همچنین آثار خود ایشان که متأسفانه مفقود شده است موجود بود.
عشق به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام در ایشان موج می‌زد و شاهد آن، روضه‌های هفتگی آن فقیه عالیمقام بود که در منزل بزرگی که داشتند با جمعیت فراوان از علماء و مجتهدان و طلاب و شیفتگان اهل بیت علیهم‌السلام برگزار می‌گردید.
سرانجام ایشـان پس از عمری خدمت به مکتب و تربیت نفـوس مستعدّه و خدمات شـایان به مردم آن دیار، در محـرّم الحرام ۱۳۵۳ قمری در گلپایگـان به دیار باقی شتافت و سپس پیکر مطهّرش به شهر مقدّس قـم انتقال یافت و به امر آیةالله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری ره- که بسیار به ایشان علاقه مند بود- درمقبره حـاج شیخ (قبرستان نو) به خـاک سپرده شد و اولین حجـره بر فراز مقبــره ایشان بنا گردید.
مرحوم علامه آقابزرگ طهرانی در کتاب «نقباء البشر» در شرح حال آن عالم بزرگ چنین می‌نویسد:
«الشیخ محمدسعید الگلپایگانی: هو الشیخ محمد سعید بن المولی محمد علی بن الآغا سعید الکلبایکانی، عالم بارع و کامل جلیل. کان اشتغاله فی العتبات المقدّسة بالعراق. تـشرّف إلی سامراء فی حدود سنـة ۱۳۰۵، فلازم درس السید المجدّد الشیرازی قرب أربع سنین، و کـان یحضـر درس کلّ من المیرزا محمـد تقی الشیرازی و السید محمّد الإصفهانی والسید اسماعیل الصدر. عاد إلی کلبایکان فاشتهر بها أمره و طار ذکره، و أصبح من مراجع الأمور بها وذوی الصولة و الجاه، و قام بالوظائف الشرعیة إلی أن توفّی.»
لازم به ذکر است که مرحوم آیةالله العظمی آقا شیخ محمد سعید امامی و برادرش آیة الله العظمی میرزا محمدباقر، دایی‌های مکرّم مرجع عالیقدر حضرت آیة الله العظمی صافی گلپایگانی دام ظله الوارف می‌باشند.
