به گزارش «شیعه نیوز»، سارا اکبرزاده افزود: در شروع دوره بلوغ ۱۲ تا ۱۴ سالگی، نوجوانان و والدین به مرور در روابط با یکدیگر، فاصله بیشتری را تجربه می کنند. نوجوانان نسبت به کنجکاوی و توجه والدین حساس می شوند. برای نمونه نوجوانان در این دوره علاقه مند هستند در اتاق خود را قفل کنند و یا مکالمه های تلفنی خود را آرام و بی سر و صدا انجام دهند، که فقط باعث افزایش کنجکاوی والدین می شود.
وی افزود: بسیاری از والدین معتقدند که نوجوانان در این سنین آلت دست گروه همسال خود قرار می گیرند، اما شواهد اینگونه نیست. همرنگی با گروه همسالان در اوایل نوجوانی به اوج خود می رسد، ولی پس از آن کاهش پیدا می کند.
این روان درمانگر تصریح کرد: والدین و نوجوانان در مورد تعریف استقلال با یکدیگر توافق ندارند. پدر و مادر تاکید دارند که استقلال طلبی فرزند در این دوره مستلزم مسئولیت پذیری است، در حالیکه نوجوان در دوره بلوغ، استقلال را به نوعی رهایی از احکام والدین تعریف می کند.
وی افزود: فرایند کناره گیری به احتمال زیاد، متقابل است یعنی به نوعی روند رشد نوجوان به پیش می رود که فرزند خانواده خلوتی و تنهایی را بیشتر ترجیح می دهد و بطور عادی والدین عقب نشینی می کنند. از طرفی با وجود تضاد، ولی خانواده بر این باور رسیده که نوجوان نیاز به یک فضای خاص و متعلق به خود دارد و باید سعی کرد تا این زمینه فراهم شود.
اکبرزاده گفت: والدین تلاش کنند در برابر تمایل نوجوان به استقلال طلبی و تنهایی آن بطور احساسی و تهدید آمیز برخورد نکنند، زیرا این احساس ممکن است باعث برانگیختن واکنش نوجوان شود و فرزند خانواده برای اجتناب از موشکافی و کنجکاوی هرچه بیشتر از والدین فاصله گیرد.
وی ادامه داد: این فاصله گیری نوجوان از خانواده گاهی ممکن است موجب شدن آن شود. در این مواقع والدین باید مراقب باشند تا از اقدام تلافی جویانه و طرد نوجوان خودداری کنند. هرگاه فرزند به سوی پدر و مادر می آید، باید بدون قید و شرط پذیرای آن بود.
این روان درمانگر نوجوانان تصریح کرد: تربیت فرزندان از ابتدای خردسالی و حتی دوره های نوجوانی و جوانی یکی از مهم‌ترین مسوولیت‌ها و وظایفی است که بر عهده والدین قرار داده شده، وظیفه‌ای که اگر خوب و درست از عهده آن برآیند، نتیجه‌ای جز آینده درخشان و مطمئن برای فرزندان به همراه نخواهد داشت.
اکبرزاده اظهار داشت: والدین دلسوز و مسئول، آینده جسمی و روانی فرزندان خود را باید تأمین کنند چنانچه دوره بلوغ و رشد نوجوان و به گونه ای استقلال طلبی آن نسبتاً به هنجار صورت گیرد، در مرحله ۱۸ تا ۲۰ سالگی که دوره آخر نوجوانی است، فرزند بتدریج به صورت یک فرد مستقل و خودکفا در مناسبات خانوادگی، آموزشی، شغلی، اجتماعی و فرهنگی ایفای نقش می کند و در چنین صورتی می توان امیدوار بود که مراحل رشد و پرورش آن با موفقیت انجام شده و او آماده است تا زندگی در دوره جوانی و بزرگسالی را با موفقیت آغاز کند.
