به گزارش «شیعه نیوز»، در این فستیوال همه جا رنگی می‌شود و غوغایی در شهر به پا می‌شود. تایپوسام مهم‌ترین روز پیروان موروگان (خدای هندو) است. اگرچه این مراسم در جنوب هند، سریلانکا و سنگاپور نیز جشن گرفته می‌شود، اما جالب است بدانید تایپوسام از سال 1892 تاکنون در غارهای باتو با شور و هیجان بیشتری از هر جای دیگری در جهان در نزدیکی کوالالامپور مالزی نیز برگزار می‌شود و از آن سال به بعد محل اصلی برگزاری فستیوال تایپوسام کوالالامپور است. جالب است بدانید تایپوسام یک مراسم ساده نیست و در واقع یک جشن ریاضت است که شرکت کنندگان در مراسم آن، درد و رنج زیادی را متحمل می‌شوند تا این جشن را به بهترین شکل ممکن برگزار کنند. اما این درد و رنج چیست و فلسفه برگزاری این جشن چیست؟
درباره مراسم تایپوسام
هر سال بیشتر از 1.5 میلیون نفر در فستیوال تایپوسام در کوالالامپور مالزی شرکت می‌کنند و در هر زمانی از روز هزاران نفر در خیابان ها به دنبال طبل‌زنان در مراسم حضور دارند و در دروازه‌های جلویی غارهای باتو و بر روی 272 پله رنگی آن راهپیمایی می‌کنند و رژه می‌روند. البته مردم قوم تامیل که در جنوب هند و شمال شرقی سریلانکا زندگی می کنند، تایپوسام را مفصل تر برگزار می‌کنند و 48 روز برای خدای موروگان روزه می گیرند و این گونه به عبادت می‌پردازند. اما تا این جای کار هیچ چیز عجیب نیست! فستیوالی مذهبی که به خاطرش مردم در جلوی معابد تجمع می‌کنند! اما داستان از آنجایی خطرناک می‌شود که مردم در فستیوال تایپوسام با سیخ یا حتی چاقوی آشپزخانه تمام بدنشان و حتی صورت‌هایشان را سوراخ می‌کنند. شاید تصورش هم برایتان سخت باشد، اما این سنت برای بعضی از پیروان این مذهب جزء اصلی جشن تایپوسام تلقی می‌شود و با میل و عشق کامل این کار را انجام می‌دهند و حتی آن را لذت معنوی تلقی می‌کنند!
قانون برگزاری مراسم تایپوسام
شاید برایتان جالب باشد که همه هندوها به جشن تایپوسام معتقد نیستند و فقط قوم تامیل هستند که از شرکت در فستیوال تایپوسام استقبال می‌کنند. حتی خود تامیل ها هم به روش‌های مختلفی در این مراسم شرکت می‌کنند و هیچ پاسخ یکتایی در هیچ مساله مذهبی در آیین هندو وجود ندارد! بعضی ها یک ظرف بزرگ پر از شیر را حمل می کنند تا با تحمل کردن وزن آن به خودشان ریاضت دهند! بعضی دیگر سرشان را می تراشند و بعضی دیگر به عبادت می‌پردازند. حتی بعضی‌ها نذر می‌کنند و کل مسیر راهپیمایی جشن را سینه‌خیز می روند. حتی بعضی‌ها کودکان تازه متولد شده‌شان را با زنجیر و قلاب به نیشکر وصل می‌کنند و اینگونه راهپیمایی می کنند و در این میان بعضی دیگر بدنشان را سوراخ می‌کنند و یک علم بزرگ رنگارنگ به نام کاوادی با خودشان حمل می کنند و اینگونه توجه خود را به خدایشان نشان می‌دهند! در واقع این علم یک سری سیخ دارد که در بدنشان فرو می‌رود و افراد باید با تحمل درد آن سیخ‌های آهنی، وزن علم را هم تحمل کنند و به رژه خود ادامه دهند! در اصل در مورد نحوه برگزاری تایپوسام هیچ قانونی وجود ندارد!
فلسفه درد‌کشیدن در مراسم تایپوسام
گفته می شود که مردم این آیین با درد‌کشیدن می‌خواهند که نفسشان را مدیریت کنند و خشم و تمام ضعف‌های خودشان را کنار بگذارند و یک ارتباط معنوی با موروگان، خدای خودشان پیدا کنند! خیلی از مردمانی که به انجام این سنت دردناک می پردازند، عقیده دارند که سوراخ‌کردن بدنشان در حضور خدایشان اصلا و ابدا دردی برایشان ندارد و به رشد روحانی آن‌ها کمک می کند!
شرکت‌کنندگان در مراسم تایپوسام
شاید تایپوسام به نظرتان جشنی مردانه تلقی شود. چراکه این مردان هستند که علم‌های رنگارنگ این جشن (کاوادی‌ها) را حمل می کنند و این مردان هستند که طبل زنان دسته های تایپوسام را به معابد هدایت می‌کنند. حتی رهبران تایپوسام هم همگی مرد هستند. اما جالب است بدانید حتی خانم ها نیز در این مراسم شرکت می‌کنند. خانم ها معمولا ظرف هایی پر از شیر را تا معبد با خودشان حمل می‌کنند که البته کار آسانی هم نیست! این ظرف‌ها وزن سنگینی دارند و بردنشان به بالای پله‌های معبد کار سختی به نظر می‌رسد. البته قانونی برای منع زنان از حمل علم های بزرگ نیز وجود ندارد و گاهی اوقات بعضی از خانم ها نیز اقدام به حمل آن‌ها می کنند. در واقع حمل‌نکردن آن ها توسط زنان بدین معنی نیست که زنان توانایی حمل آن‌ها را ندارند و معمول نبودن آن به خاطر سنت‌های قدیمی است که پیرو آن‌ها، مردان قوی‌تر تلقی می شدند و از آن‌ها انتظار می رفت که این مشقت را تحمل کنند.
موسیقی مراسم تایپوسام
در طی مراسم تایپوسام به صورت پیوسته با صدای شدید، طبل نواخته می‌شود و موسیقی جزء مهمی از این رژه مذهبی تلقی می‌شود. در واقع موسیقی به مردم یادآوری می کند که اگرچه حمل‌کردن کاوادی نقشی مذهبی دارد و برای پرستش خدا انجام می‌شود، اما یک جشن هم هست و باعث می‌شود که مراسم رنگ و بوی جالب‌تر و شادتری بگیرد. صدای این طبل‌ها کمی عجیب و غریب است و معمولا چوبه های طبل را درون روغن کرچک فرو می برند تا صدای طبل دارای وزوز شود و صدای متمایزی با طبل‌های عادی داشته باشد.
نحوه پایان دادن به مراسم تایپوسام
در این مراسم فضای جلوی معبد غارهای باتو به شدت شلوغ می‌شود. حتی توریست‌ها و عکاسانی در این معبد جمع می شوند و حرکت و رژه پیروان آیین هندو با علم‌هایی که در دستشان است، سخت می شود. هوای داخل معبد هم خیلی گرم می شود و همه جا سر و صدای زیادی به پا شده و بیرون آمدن از معبد کار سختی می‌شود. مردم این آیین بعد از طی مسیر پله‌ها و رسیدن به معبد، کاوادی را از روی تنشان جدا می‌کنند، مقداری شیر به روی محراب معبد می ریزند و پیمان خود را با خدایشان موروگان تکمیل می کنند و این گونه به جشنشان پایان می‌دهند.
شاید این جشن از بیرون به نظر یک ریاضت تمام عیار به نظر برسد. اما شرکت‌کنندگان در تایپوسام، آن را یک تجربه مثبت تلقی می‌کنند. چراکه در حقیقت سوراخ‌های بدنشان یک سری زخم سطحی به جا می‌گذارند که در طول یک هفته خوب می شوند و بار معنوی مراسم برایشان بیشتر از درد فرو بردن این سیخ‌های آهنی به تنشان است! به عقیده پیروان این آیین، روزه‌گرفتن و پوشیدن کاوادی کار سختی نیست و اتفاقا روزهای باقی مانده سال است که برایشان سخت می‌گذرد! به نظر این مردم تحمل بار سنگین مسئولیت خانواده سخت تر از تحمل 48 روز ریاضت این مراسم است. چراکه این 48 روز بالاخره تمام می‌شود، اما آن 300 روز معمول زندگی طولانی‌تر و سخت‌تر است! جالب است که بدانید بعضی از مردم در این مراسم آنقدری کاوادی را حمل می‌کنند تا تاب و توانشان تمام شود و تا ثانیه آخر از هیچ کوششی برای حمل این علم رنگارنگ فروگذار نمی‌کنند.
منبع: لست سکند
