به گزارش «شیعه نیوز»، دکتر سید علی ظریفی، روان شناس در یادداشتی با عنوان «سادگی دروغی!» در روزنامه خراسان نوشت:
یکی از بازیگران زن سینما و تلویزیون که نقش های او در فیلم های «ابد و یک روز»، «خجالت نکش»، «آباجان»، «اکسیدان» و ... از ذهن مخاطبان این هنر پاک شدنی نیست، با انتشار یک استوری نوشت: «امروز یک جایی شنیدم، مد شده که دختران ایرانی به تقلید از سادگی صورت مگان مارکل، همسر شاهزاده انگلیس که ساده پوشی و صورت بی آرایش اش گویا در همه دنیا مورد توجه قرار گرفته، می روند روی صورت شان کک و مک تتو می کنند که مثلا ما سادگی دوست داریم! آن مادر مرده صورت خودش لک و کک و مک دارد! نمی پوشاندش! می شود این شکل! ما سادگی را هم تتو کنیم؟!؟ تقلیدمان هم خوش است... سادگی دروغی!» در این بین یک سوال مهم پیش می آید که واقعا چرا؟ تا کجا می خواهیم پیش برویم که حتی سادگی را هم تقلید می کنیم؟
تقلیدهای منفی و کورکورانه
تکرار کردن آن چه دیگران انجام داده اند، به نوعی در ذات بشر وجود داشته و از قبل برنامه ریزی شده است که در بسیاری از موارد نیز می تواند مفید باشد اما مسئله این جاست که آن چه دیگران انجام می دهند، با باورهای شخصی فرد در تعارض باشد. نتیجه آن می شود که افراد به تغییرات محیط اطراف شان بی تفاوت می مانند و بیشتر اوقات کارهای دیگران را تقلید می کنند تا این که خود تصمیم بگیرند. این پدیده را برای مثال می شود در تقلید از مد، زیبایی، ثروت، شهرت یا نوع دوستی سلبریتی ها به ویژه در قشر نوجوان و جوان امروزی دید. به عبارت دیگر برخی افراد با تقلید کورکورانه و بدون تفکر مواردی را الگوبرداری می کنند که علاوه بر این که شایسته شأن یک انسان نیست، باعث آسیب به دیگر افراد جامعه نیز می شود. وقتی بحث تقلید پیش می آید، این تقلیدها می توانند مثبت و سازنده یا منفی و کورکورانه باشند. یعنی می توانیم هم رفتارهای سازنده مانند بردباری، تلاشگری یا صرفه جویی را تقلید کنیم و هم الگوبرداری ما می تواند بسیار منفی باشد. اما به طور کلی در ذات تقلید و الگوبرداری، تغییر رفتار است که اهمیت بسیاری دارد و تامل و اندیشیدن در آن کمتر دیده می شود. در واقع تقلید بیشتر با احساسات، عواطف و هیجانات آمیخته است و نوعی خودانکاری و خودپنداره منفی در ما ایجاد می کند. در این میان زنان بیشتر از مردان و نوجوانان و جوانان بیشتر از بزرگ سالان و میان سالان به الگوبرداری از اطرافیان خود می پردازند. بحث آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد، رفتارهای مجرمانه و انحرافات جنسی می تواند نمونه هایی از این تقلید های منفی باشد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که همه این مسائل منشأ شناختی روانی دارند. ما به جای این که سعی در تقویت توانایی های خود داشته باشیم، دست به تقلید می زنیم و رفتارهای ساختگی و مصنوعی از خود نشان می دهیم. اما انسان هایی که از عزت نفس، اعتماد به نفس و خودکارآمدی بالاتری برخوردارند، کمتر به سراغ تقلید می روند و در دام کپی برداری های کورکورانه گرفتار نمی شوند.
اختلال شخصیت هیستریونیک
متاسفانه بسیاری از تقلیدها موجب ایجاد اختلالات شخصیتی در افراد جامعه و به ویژه در زنان می شود. نیاز اصلی زنان دارای شخصیت های نمایشی، توجه و تنوع است. آنان می خواهند دایم در مرکز توجه اطرافیان خود به ویژه مردان باشند. اگر این توجه کم شود شخصیت هیستریونیک بی گمان به دنبال توجه مناسب در جای دیگری خواهدبود. مشکل این جاست که حتی در صورت دریافت توجه و ستایش افراطی نیز دچار ملال و خستگی می شوند و تنوع وارد صحنه می شود. این تیپ از اختلالات شخصیتی مملو از کارهای نسنجیده و پشیمان کننده است که با کمال تعجب بارها و بارها آن ها را تکرار می کند. این افراد به شکل نمایشی به دنبال موضوعی می گردند؛ آن علت یا انگیزه را تقریبا بدون توجه به محتوایش می پذیرند و به محض آن که یک علت تمام شد، این فعالان سرسخت و دوآتشه فوری دلیل دیگری می یابند تا همیشه یک قدم جلوتر از پوچی که در پی شان است و رهایشان نمی کند، گام بردارند. آنان به دنبال لذت خشم آلودی هستند که از ویران کردن ظاهر، رفتار و اعتقادات شان حاصل می شود.
عاقبت داشتن زندگی بدون معنا
براساس تحقیقات روان شناسی 20 درصد روان نژندی ها و اختلالاتی که انسان در تجربه بالینی اش با آن ها روبه رو شده است، منشأ «ذهن زاد» داشته اند یعنی ناشی از نبود معنا در زندگی بوده اند. به نظر می رسد آدمی نیازمند معناست. گویی زندگی بدون معنا، هدف، ارزش یا آرمان موجب رنج بسیار است.
بخش قابل توجهی از نابهنجاری های روانی موجود در جامعه امروزی نیز ناشی از این بحران پوچی و بی معنایی است. تغییر دادن ظاهر، رفتار و گفتار برای شبیه شدن به دیگران به ویژه افراد مشهور و معروف جامعه در واقع نوعی تقلید و اقتباس گاه منفی است که در جامعه ما در حال گسترش است. بچه ها باید در خانواده و مدرسه آموزش ببینند که از چه چیزهایی الگوبرداری کنند و کدام تقلیدها مناسب آنان نیست. ما باید حل مسئله و یادگیری های معنا دار را به فرزندان مان آموزش دهیم تا فقط به یادگیری های تقلیدی و بدون معنا دچار نشوند.
