به گزارش «شیعه نیوز»، برای ششمین سال است که دیپلماسی ایرانی یادداشت های سرکیس نعوم را که در پی دیدارش با مقام های فعلی و سابق امریکایی نوشته است، منتشر می کند. امسال نیز بر اساس همان رویه دیپلماسی ایرانی تلاش دارد این یادداشت ها را ترجمه و منتشر کند. با این تفاوت که از لحاظ زمانی تلاش می شود نزدیک تر به زمان انتشار آن در روزنامه مرجع یعنی روزنامه النهار باشد و کاربردی ترین آنها در این جا انتخاب و منتشر شود. اهمیت این یادداشت ها در این است که به روز هستند و مطابق با تحولات جاری در منطقه تهیه شده اند و در آنها نکاتی مشاهده می شود که برای خوانندگان می تواند جذاب باشند. در این جا قسمت چهل و ششم آن را می خوانید:
مقام مسئولی که در "اداره مبارزه با تروریسم امریکا" فعال است و درگیر مسائل تروریسم و مساله بحران – جنگ سوریه است، گفت: «سوریه به عنوان یک کشور فعال وجود ندارد بلکه Enclave یا منطقه ای از سوریه است که اسد بر آن تسلط دارد. 5 تا 10 سال به همین منوال ادامه خواهد یافت، بعد از آن چه خواهد شد، کسی نمی داند. اما سوالی که برای من وجود دارد این است که چرا خود علوی ها اسد را رها نمی کنند؟»
جواب دادم: «برای این که اقلیت هستند، وقتی اقلیت تحت فشار ترس از شکست یا کشتار دسته جمعی یا فشار جنگ باشد، از رهبرشان دست نمی کشند. اما اگر صحبت از بازگشت کامل کشور می کنی این مساله محال به نظر می رسد اما اگر درباره منطقه ویژه ای در داخل سوریه صحبت می کنی، آن موقع است که حساب و کتاب ها شروع می شوند، شاید کار به عدم حمایت از رهبرانی برسد که کار را به این جا رسانده اند.»
بعد از آن حرف ما منحرف شد و صحبت از لبنان شد، گفت: «هیئت پارلمانی لبنانی که اخیرا از واشنگتن دیدن کرد تلاش کرد که نمایندگان کنگره و دیگر مسئولان لبنانی را راضی کند که در قانون "مجازات" حزب الله به عنوان گروه تروریستی در امریکا، تجدید نظر کند و اصلاحاتی در آن اعمال کند اما این هیئت نتوانست کاری از پیش ببرد.»
سپس اشاره کرد که «لبنان اگر ایران و حزب الله نبودند وارد جنگ داخلی می شد.»
بعد بارها تکرار کرد: «اوباما نه تنها برای سوریه استراتژی ندارد بلکه برای کل منطقه استراتژی ندارد. می بایست بشار اسد را وادار به مذاکره می کرد تا راه حلی برای بحران یافت شود. این حرفی است که به وقتش هیلاری کلینتون، زمانی که وزیر امور خارجه بود و امروز نامزد ریاست جمهوری از حزب دموکرات است، می زد، اما اوباما به این حرف ها گوش نمی داد.»
بعد گفت: «می دانیم که هیچ چیز در لبنان پیش نمی رود. اما لبنان ارتشی دارد که ما از آن حمایت می کنیم و همچنان پیگیر کمک به آن هستیم.»
بعد از آن به سراغ یکی از مسئولان در کاخ سفید که عضو اداره مبارزه با تروریسم اما از راه های غیرنظامی است، رفتم. در ابتدای دیدارمان گفت که یک هفته است از منطقه خلیج ]فارس[ آمده، در حالی که یک هفته در آن جا ماموریت بوده حالا که برگشته کارها در دفترش تلنبار شده است. به شوخی گفتم: «یک هفته در منطقه خلیج فارس سپری کردن را مرخصی می دانی یا مجازات؟» با خنده جواب داد: «قطعا مجازات نیست. اما سفر کاری بود. اما هم زمان می بینم که سفرم به خلیج فارس باید دستاوردی داشته باشد. در این روزها رفاقت های خوبی ایجاد کردم. کشورهای این منطقه، در راس آنها عربستان سعودی، در زمینه های بسیاری پیشرفت کرده اند. درباره قضایایی که برای ما (امریکایی ها) مهم است، مثل اشتغال و هماهنگی در مبارزه با تروریسم پایبندی جدی به همکاری وجود دارد و عملا هم شاهد این همکاری هستیم. عربستانی ها پیشرفت های قابل لمسی در این زمینه داشته اند.»
پرسیدم: «مواضع اخیر عربستان در قبال لبنان که کمک هایشان را به آن قطع کرد، چگونه ارزیابی می کنی، به خصوص در زمینه کمک های تسلیحاتی؟ من مواضع عربستان را درک می کنم، می دانم که می گوید با حزب الله مشکل دارد، اما چرا باید همه طایفه یا "مردم" لبنان چه آنها که در عربستان مقیم هستند چه آنها که نیستند، تاوان پس دهند؟ لبنان کشوری شکست خورده است، یا می رود که به یک کشور شکست خورده تبدیل شود. رئیس جمهور ندارد، دولت فلج است و درهای مجلس نمایندگان قفل است. فساد سراسری است و ادارات و موسسات تبدیل به شرکت سهامی شده اند که میان پیروان طوایف و مذاهب توزیع شده است. اگر عربستان لبنان را می شناخت، که البته می شناسد، اجازه نمی داد سیاست هایش به ضرر منافع خودش در لبنان تمام شود، نمی گذاشت لبنان با فتنه و جنگ روبه رو شود. مگر این که خود به دنبال این دو باشد. آیا واقعا به دنبال فتنه و جنگ است؟ من گمان نمی کنم.»
جواب داد: «حقیقتش نمی دانم. عربستان حق دارد که از خود حمایت کند. اما حق با توست اگر لبنان را می شناخت نباید چنین مواضعی می گرفت تا اهدافش محقق شوند. قطع سه میلیارد دلار کمک نظامی به ارتش آیا سبب نمی شود که لبنانی ها به سمت ایران بروند تا نیازهای خود را از آن تامین کنند؟ ایران پول های کلانی صرف می کند. این صحیح است که مواضع وزیر امور خارجه لبنان در برابر عربستان و متحدانش بد است. اما چه کسی می تواند جلوی او را بگیرد که چنین مواضعی اتخاذ نکند، اصلا چه کسی می تواند دولت لبنان را دور یک موضع واحد جمع کند؟»
نظر دادم: «اگر عربستان موضع جدی داشت و قطع کمک های مالی اش به لبنان به دلیل تعاملش در قبال حزب الله بود، قابل درک بود. اما قطع کمک از ارتش اشتباه است. ارتش با داعش و امثال آن می جنگد. شما هم در امریکا به ارتش لبنان کمک تسلیحاتی می کنید اگر کمک هایتان متوقف شود، خود امریکا را هم آزار خواهد داد. شاید بتوان گفت که عربستان خیال اشتباه می کند که همه ارتش در دست حزب الله است.»
