کردها نگران از خیانت امریکا

قطعا با توجه به سهولت عبور افراط گرایان از خاک ترکیه به سوریه، حضور آنکارا به عنوان یک متحد در جنگ علیه داعش ضروری است. پرسش این است که آیا ترکیه با این حمله نظامی منطقه محدود تحت کنترل خود را در سوریه ایجاد خواهد کرد یا این که سعی خواهد کرد از این مساله به عنوان بهانه ای برای شکست متحدان کرد سوری ایالات متحده استفاده کند؟ همین حالا گزارش هایی از حملات ترکیه به مواضع کردها در جنوب جرابلس منتشر شده است. ایالات متحده باید برای ترکیه مشخص کند که حمله نظامی این کشور به سوریه باید محدود باشد و به عنوان بخشی از این توافق باید منافع کردهای سوریه را محترم بشمارد.

تا حالا که ایالات متحده در جنگ علیه داعش در سوریه به یگان های مدافع خلق (ی پ گ) وابسته بوده است. این اولین انتخاب امریکا نبود. شریک ترجیحی آمریکا "ارتش آزاد سوریه" بود، ائتلافی از نیروهای عرب که ترکیه نیز از آنها حمایت می کرد. با این حال، ارتش آزاد سوریه بی اثر، درگیر جنگ داخلی، و برخی عناصر آن از متحدان بنیادگرایان بودند. در همین حال ترکیه هم مخالف استقرار نیروی زمینی بود. پس ایالات متحده به حمایت از کردها گرایش پیدا کرد آن هم زمانی که هیچ گزینه دیگری نداشت.

کردها ثابت کردند که (در جنگ علیه داعش) متحدان نیرومندی هستند. از زمانی که ایالات متحده نخستین حمله هوایی خود را برای متوقف کردن شبه نظامیان داعش از پیشروی به سوی شهر کوبانی در دو سال گذشته انجام داده، نیروهای "ی پ گ" خستگی ناپذیر با داعش جنگنده اند. کردها در این مدت مناطق تحت کنترل خود را در شمال سوریه به وسعت 250 مایل در امتداد مرز ترکیه گسترش دادند. و ترکیه این مساله را یک تهدید جدی علیه حاکمیت خود می بیند.

مشکل ترکیه این است که از نظر آنکارا "ی پ گ" با شبه نظامیان "پ ک ک" در ارتباط است. "پ ک ک" در فهرست گروه های تروریستی آمریکا است اما "ی پ گ" نیست. مساله ای که حمایت ایالات متحده از کردهای سوریه را امکان پذیر کرده است. در این مدت اعتراض های ترکیه به حمایت آمریکا از کردهای سوریه نادیده گرفته شده است چرا که شبه نظامیان کرد سوری، یک گروه کاملا سکولار هستند که در جنگ علیه داعش بسیار موثر عمل کرده اند. به همین دلیل بود که ترکیه دیرهنگام تصمیم گرفت تا برای بی اثر کردن اعتماد ایالات متحده به کردها به سوریه نیروی زمینی اعزام کند.

جو بایدن، معاون اول باراک اوباما، که هفته گذشته در آنکارا بود، گفته که ترکیه مدت هاست که خواستار عقب نشینی "ی پ گ" به شرق رودخانه فرات است. این مساله اگرچه کردها سوریه را ناامید کرده، اما گزینه های چندانی پیشروی خود ندارند. کردهای سوریه نمی توانند بدون حمایت ایالات متحده مناطق بیشتری را از داعش پس بگیرند، و احتمالا با در پیش گرفتن رفتاری عاقلانه خطر نکرده و از آمریکایی ها عبور نخواهند کرد؛ چرا که همین حالا هم برای نگهداشتن آن چه به دست آورده اند به کمک های نظامی آمریکا نیاز دارند. 

بسیاری از کردها نگران خیانت ایالات متحده هستند و آمریکا باید خلاف این را ثابت کند. واشنگتن باید در عوض تمرکز بر روابط نظامی با "ی پ گ"، که اساس این ارتباط است، اتحاد سیاسی محکمتری را با کردهای سوریه ایجاد کند.

ایالات متحده می تواند با گام های عملی آغاز کند. منطقه تحت کنترل کردها در سوریه عملا از سوی همسایگان تحریم است. آمریکا می تواند با مقام های محلی برای برنامه ریزی و جمع آوری کمک برای بازسازی و حمایت های اقتصادی و پزشکی همکاری کند. واشنگتن همچنین باید به مسعود بارزانی، متحد نزدیک خود در اقلیم کردستان، فشار بیاورد که اختلافات خود را با "ی پ گ" و بازوی سیاسی آن یعنی حزب اتحاد دموکراتیک ( پ ی د) برای بازگشایی گذرگاه مرزی سوریه و عراق حل کند.   

حمایت ایالات متحده همچنین برای ترغیب دولت محلی کردهای سوریه برای محترم شمردن مخالفان سیاسی نیز نیاز است. دولت محلی کردهای سوریه که توسط دشمنان محاصره شده و تقریبا هیچ متحد و هیچ هم پیمان سیاسی قابل اعتمادی ندارد، هیچ تمایلی ندارد که در برابر صداهای مخالف دیگر نرمش نشان دهد. در اوایل ماه جاری دولت محلی کردهای سوریه ابراهیم بیرو، یکی از مخالفان خود را بازداشت کرد. ایالات متحده تاکنون هزینه و زمان زیادی را برای تقویت قدرت نظامی "ی پ گ" صرف کرده است و حالا باید به ابعاد سیاسی این مساله نیز توجه داشته باشد.

در نهایت، راه حل کسب اطمینان از این که نیروهای کرد و ترکیه ای در سوریه با یکدیگر درگیر نخواهند شد حل مشکل اصلی است: جنگ میان پ ک ک و دولت ترکیه در داخل این کشور.