به گزارش «شیعه نیوز»، در قرآن مجید آیات فراوانی
داریم که به بیان و اثبات امامت حضرت علی (علیه السلام) و دیگر ائمه طاهرین
دلالت دارد. و البته دلالت این آیات با توجه به احادیث بسیار زیاد
(متواتر) است که از رسول گرامی اسلام صلی الله و علیه وآله در شأن نزول این
آیات وارد شده است. احادیثی که مورد قبول شیعه و سنی است.
در کتاب
های اهل سنت روایتی آمده است که پیامبراکرم (صلی الله و علیه وآله) خطاب
به حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند تو امیر مؤمنان، پیشوای باتقوایان،
آقای جانشینان پیامبران، وارث علم 124 هزار پیامبر، بهترین صدیق، والا مقام
ترین انسان خوب، همسر سرور تمام زنان جهانیان و چراغ بعد از من بر تمام
مردم هستی و هر کسی تو را ولی خود انتخاب کند، بهشت بر او واجب می شود؛ کسی
هم که تو را از زندگی خویش حذف کند، جهنم بر او واجب می شود؛ سپس پیامبر
اکرم (صلی الله و علیه وآله) ادامه می دهند که «ای علی به حق کسی که مرا به
پیامبری انتخاب کرد و من را به تمام جنبندگان عالم برتری داد، اگر انسانی
هزار سال خدا را عبادت کند، عبادتش بدون ولایت تو و ولایت ائمه معصومین
(علیهم السلام) قبول نمی شود؛ خدای متعال ولایت تو را هم از کسی نمی پذیرد
مگر این که از دشمنان تو و دشمنان ائمه معصومین (علیهم السلام) برائت داشته
باشد» [سیوطی در کتاب جامع الصغیر ج ۲ ص ۵۶]
در ادامه به آیاتی در باب ولایت امیر مؤمنان (علیه السلام) است اشاره می کنیم:
آیه ولایت
«إِنَّما
وَلِیکم الله وَرَسوله وَالَّذِینَ آمَنوا الَّذِینَ یقِیمونَ الصَّلاةَ
وَیؤْتونَ الزَّکاةَ وَهمْ راکِعونَ» [مائدة/55] تنها ولی شما خداست و
پیغمبر و آن کسانی که ایمان آوردند و نماز را به پا دارند و زکات دهنده در
حالی که رکوع می کنند.
«سیوطی» از دانشمندان اهل سنت در تفسیر «الدر
المنثور» در ذیل این آیه از «ابن عباس» نقل می کند که: «علی (علیه السلام)
در حال رکوع نماز بود که سائلی تقاضای کمک کرد و آن حضرت انگشترش را به او
صدقه داد، پیامبر (صلی الله و علیه وآله) از سائل پرسید: چه کسی این
انگشتر را به تو صدقه داد؟ سائل به حضرت علی (علیه السلام) اشاره کرد و
گفت: آن مرد که در حال رکوع است»، در این هنگام این آیه نازل شد. [
الدرالمنثور، ج 2، ص 293.]
همچنین از دانشمندان اهل سنت «واحدی
[اسباب النزول، ص 148]» و «زمخشری [تفسیر کشاف، ج 1، ص 649]» این روایت را
نقل کرده و تصریح کرده اند که آیه «انما و لیکم الله ...» درباره حضرت علی
(علیه السلام) نازل شده است.
فخر رازی در تفسیر خود از عبدالله بن
سلام نقل می کند، هنگامی که این آیه نازل شد، من به رسول خدا (صلی الله و
علیه وآله) عرض کردم که با چشم خود دیدم که علی (علیه السلام) انگشترش را
در حال رکوع به نیازمندی صدقه داد به همین دلیل ما ولایت او را می پذیریم!
وی همچنین روایت دیگری نظیر همین روایت را از ابوذر در شأن نزول این آیه نقل می کند.[ تفسیر فخر رازی، ج 12، ص 26.]
طبری
نیز در تفسیر خود روایات متعددی در ذیل این آیه و شأن نزول آن نقل می کند
که اکثر آنها می گویند: درباره حضرت علی (علیه السلام) نازل شده است. [
تفسیر طبری، ج 6، ص 186]
مرحوم علامه امینی (ره) در کتاب الغدیر،
نزول این آیه درباره حضرت علی علیه السلام را با روایاتی از حدود بیست
کتاب معتبر از کتاب های اهل سنت، با ذکر دقیق مدارک و منابع آن، نقل کرده
است.[ الغدیر، ج 2، ص 52 و 53]
در این آیه، ولایت حضرت علی (علیه السلام) در ردیف ولایت خدا و پیامبر (صلی الله و علیه وآله) قرار داده شد.
آیه اكمال دین
«أَكْمَلْت
لَكمْ دِینَكمْ وَأَتْمَمْت عَلَیْكمْ نِعْمَتِی وَرَضِیت لَكمْ
الاْسْلاَمَ دِیناً» (مائده، 3) امروز، دین شما را برایتان كامل كردم؛ و
نعمت خود را بر شما تمام نمودم؛ و اسلام را به عنوان آیین (جاودان) شما
پذیرفتم.
خطیب بغدادی با سند معتبر نقل كرده است كه این آیه بعد از
معرفی امیرمؤمنان علیه السلام در غدیر خم، نازل شده است:روز غدیر خم، زمانی
كه پیامبر دست علی بن ابی طالب را گرفت، سپس فرمود: آیا من سرپرست مومنان
نیستم؟ گفتند: بله ای رسول خدا! فرمود: هركس كه من مولای او هستم پس علی
مولای اوست. پس از آن، عمر بن خطاب گفت: تبریك تبریك بر تو ای فرزند ابی
طالب؛ زیرا از این پس تو مولای من و مولای كل مسلمانان هستی، سپس این آیه
نازل شد: امروز، دین شما را برایتان كامل كردم. (تاریخ بغداد ج8 ص284)
ابن
كثیر نقل كرده است كه عمر خطاب به امیرمؤمنان علیه السلام گفت:أصبحت الیوم
ولی كل مؤمن. (البدایة والنهایة ج 7 ص350.) تو از این پس، سرپرست تمام
مؤمنان شدی.
آیه ابلاغ
«یَا أَیّهَا الرَّسول بَلِّغْ مَا
انزِلَ إِلَیْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ
رِسَالَتَه وَاللَّه یَعْصِمكَ مِنَ النَّاسِ» (المائدة: 67) ای پیامبر!
آنچه از طرف پروردگارت برتو نازل شده است، به طور كامل (به مردم) ابلاغ كن؛
و اگر چنین نكنی، رسالت او را انجام نداده ای. خداوند تو را از (خطرات
احتمالی) مردم، حفظ می كند.
ابن أبی حاتم در تفسیر خود از ابو سعید
خدری نقل كرده است: این آیه درباره علی بن ابی طالب نازل شده است. (تفسیر
ابن أبی حاتم، ج 4 ص1172)
آلوسی در تفسیر خود می نویسد: ابن مردویه
از ابن مسعود نقل می كند كه ما در زمان رسول الله صلی الله علیه واله وسلم
این آیه را این گونه می خواندیم: آنچه از طرف پروردگارت برتو نازل شده است
كه «علی ولی مومنین است» را به طور كامل (به مردم) ابلاغ كن، و اگر چنین
نكنی، رسالت او را انجام نداده ای. (روح المعانی، ج6، ص193)
و سیوطی
این روایت را این چنین نقل كرده است: بَلِّغْ مَا انزِلَ إِلَیْكَ مِن
رَّبِّكَ إنّ علیاً مَولَی المؤمنین وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ
رِسَالَتَه (الدر المنثور ج2ص298 و فتح القدیر ج 2 ص60 والمنار: ج 6ص463)
آنچه از طرف پروردگارت برتو نازل شده است كه «علی مولای مومنین است» را به
طور كامل (به مردم) ابلاغ كن، و اگر چنین نكنی، رسالت او را انجام نداده
ای.
استدلال به آیه «إنما ولیکم الله...» بر ولایت
حال پس
از آنکه نزول آیه مبارکه درباره خاتم بخشی علی علیه السلام از طریق شیعه و
سنی اثبات شد اکنون به چگونگی استدلال این آیه شریف بر ولایت امیر المؤمنین
علیه السلام می پردازیم بنابر اینکه می گوئیم مراد از "والذین آمنوا" علی
علیه السلام است و مراد از "یؤتون الزکاة و هم راکعون" صدقه علی علیه
السلام در رکوع باشد.
ابتدای سخن اینکه مراد از مؤمنین در عبارت
"والذین آمنوا" عموم مردم مؤمن و گروه مسلمین نمی باشد زیرا در ابتدای آیه
شریفه در کلمه "ولیکم" خطاب به همه مؤمنین است چرا که ضمیر "کم" عمومیتش به
قدری است که خود پیغمبر صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام را هم شامل
می شود ولی چون بلا فاصله می فرماید: "و رسوله" می فهمیم مراد از مؤمنین
پیغمبر صلی الله علیه و آله نیستند و گرنه لازمه این مطلب آن است که پیغمبر
صلی الله علیه و آله ولی بر خودشان باشند یعنی مثلا اطاعت امر خودشان بر
خودشان واجب باشد و این مطلب از نظر عقل غلط است زیرا حاکم و محکوم باید دو
چیز باشند ولی و مولی علیه باید از یکدیگر تباین داشته باشند تا یکی بر
دیگری ولایت کند.
عبارت "الذین آمنوا"، گر چه به صورت جمع است؛ اما
مقصود از آن یک فرد است و این کاربرد در محاورات عرفی صحیح است، چنانچه
پادشاهان در فرامین خود می نویسند ما چنین گفتیم و چنان کردیم و به جهت
تعظیم و بزرگداشت خود از افراد تعبیر به جمع می کنند .
همچنین در
قرآن مجید این طرز استعمال زیاد است چنانکه می فرماید: «إِنَّا نَحْن
نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَإِنَّا لَه لَحَافِظونَ»[ الحجر/9] یعنی ما خودمان
قرآن را نازل کردیم و ما خود حفظ کنندگان آن می باشیم، با آنکه قرآن کریم
را فقط خداوند متعال نازل کرده است و حضرتش وحدت حقه حقیقیه دارد و همچنین
حضرت سلیمان علی نبینا و علی آله و علیه السلام با آنکه خود به تنهایی زبان
مرغان را می داند می فرماید: «علِّمْنَا مَنطِقَ الطَّیْرِ»[نمل/16] ما
زبان پرندگان را آموختیم و نیز شخصی که از دنیا رفت در فبر می گوید:« رَبِّ
ارْجِعونِ»
انتهای پیام/654
