به گزارش «شیعه نیوز»، امام هادى علیه السلام پس از شهادت پدر بزرگوار خود، در محیطى بسیار سخت و در وضع بسیار دشوار مىزیست و هم عصر حكومت«متوكل» بود كه به دشمنى با امام(علیه السلام) و تعقیب یاران وى و در هم شكستن پایگاههاى او زبانزد بود و هر روز در این گونه اعمال پیشتر مىرفت و در دستگاه حاكم نیز این بد رفتاریها گسترش مىیافت تا آنجا كه متوكل خطر بحران حكومت خویش را احساس كرد و بر آن شد تا با دو روش توأمان در یك اقدام،از بحرانى تر شدن وضع جلوگیرى كند.
1- حمله بردن به یاران امام(علیه السلام) و پایگاه هاى او و آزردن آنان و از میان برداشتن آثار شیعیان، تا بیش از پیش آنان را دچار وحشت کند و خوار گرداند. او به این اعمال دست زد و تا بدانجا پیش رفت كه قبر امام حسین(ع) را ویران ساخت و آثار آن را از میان برد.
2- امام(علیه السلام) را از پایگاه هاى او دور ساخت تا مقدمه آواره ساختن و پراكندن پایگاه هاى ایشان باشد، و سازماندهی آن را از بین ببرد و آنان را از پیروزى نا امید گرداند. متوكل دریافت كه اگر امام هادى(ع) از مراقبت او دور باشد یعنى در مدینه بماند، برای دولت او خطر بسیاری خواهد داشت. پس دستور داد آن بزرگوار را به سامره بیاورند تا حركات و سكنات ایشان را تحت نظارت داشته باشند.
متوكل به امام(علیه السلام) نامهاى نوشت و او را دعوت كرد كه با هر كس از خانواده و دوستان خود كه بخواهد به سامره بیاید. متوكل به نحوى به این اقدام دست زد كه امت بر او نشورد. این روش همان بود كه خلیفگان پیش از او نیز عمل كردند. مامون نیز با حضرت رضا(علیه السلام) همچنین با حضرت جواد(علیه السلام) به همین روش اقدام نمود و كوشید آنان در محیط دستگاه دولت به سر برند تا زیر نظر نگاهبانان قصر باشند.
متوكل به وسیله یحیى بن هرثمه، یكى از فرماندهان ارتش خود، نامهاى به امام فرستاد و سپاهى با یحیى همراه كرد تا به مدینه روند و فرمان داد تا خانه امام را بازرسى كنند و در پى مدركى باشند كه امام را محكوم به توطئه و اقدام علیه دولت او كند، سپس او را به سامره آوردند.
وقتى مردم مدینه از موضوع آگاه شدند، سر و صدا راه افتاد و عمل«پسرهرثمه» را محكوم داشتند تا جائی كه ابن هرثمه كوشید آنان را خاموش سازد و نزد آنان سوگند یاد كرد كه دستورى كه متضمن آسیب رسانیدن به امام(علیه السلام) باشد ندهد. این امر دلیل آگاهى مردم مدینه از سوء نیت حكمرانان نسبت به امام بود.
«ابن هرثمه» گوید:«سپس سراى او را بازرسى كردم و در آن جز تعدادی قرآن و دعا و كتب علمى چیزى نیافتم.»
امام هادى (علیه السلام) همراه فرزند خود«عسكرى» نوجوان، با ابن هرثمه، مدینه را به سوى سامره ترك كرد. یك روز پس از رسیدن به سامره، متوكل، امام(علیه السلام) را دعوت كرد و یاران متوكل به استقبال امام رفتند و متوكل نیزشرایط تعظیم و تكریم بجاى آورد و احترامات خود را به امام(علیه السلام) ظاهر داشت؛ سپس او را به منزلى فرستاد كه پیشاپیش براى وى آماده كرده بود.
متوكل با این روش مزورانه، خواست برنامه سیاسى و دشمنى دیرینه خود را با امام(علیه السلام) زیر پوشش قرار دهد. متوكل با احضار امام(علیه السلام) وى را به اقامت اجبارى ملزم ساخت و واداشت تا زیر مراقبت شدید كاخ، زندگى كند.
امام هادی(علیه السلام) تحت مراقبت
هدف متوكل از احضار یا دعوت امام (علیه السلام) به سامره نزد خود و یارانش، محو كردن او در حاشیه دربار خلافت بود، تا چیزی از امور ایشان از وی مکتوم نماند.
امام با خویشتندارى در برابر آنان تظاهر به این می كرد كه آنچه درباره وى عمل مىكنند مورد قبول اوست و به هرحال با سیاست دولت عباسیان موافق است. دعوت به ضیافت را از طرف آنان مىپذیرفت و بر خوانشان - سر سفره- مىنشست و در مجالس و مراسم آنان شركت مىجست. (4)
این موضع امام (علیه السلام) در برابر دولت، مسامحه یا چشم پوشى یا فروتنى نبود. زیرا چنین چیزى با شخصیتى مانند شخصیت امام(علیه السلام) مطابقت نداشت.
هر گونه فروتنى امام هادی (علیه السلام) در برابر دستگاه به این معنى بود كه بر ضد مصالحعالى اسلام رفتار كرده است. اگر دولت احساس می كرد كه ایشان از مواضع خود چشم پوشیده است، بالاترین مقام و موقعیت و جاه و جلال را تقدیم وى می كرد، بى آن كه وى را وادار به اقامت اجبارى و مراقبت شدید كند.
امام(علیه السلام) توجه داشت كه سیاست ستمگرانه حکومت نسبت به او روز به روز تندتر و بیشتر مىشود تا جایی كه متوكل در پایان حكومت خود به علت سعایت ها و خبرچینىها بر ضد امام(ع)،او را زندانى كرد. آن اخبار، متوكل را هوشیارمی كرد و شك را در او بیدار مىساخت و وادارش مىنمود تا خانه امام(ع) را در مراقبت شدید قرار دهد تا از صحت و سقم آن اخبار آگاه گردد.
افتراها و خبر چینىها با شكست روبرو گردید
1- همه خبرها و افتراها همیشه با شكست روبرو می شد، بى آن كهاز نظر كشف اطلاعات درباره حقیقت كار و فعالیت هاى امام (علیه السلام) به نتیجه برسد.
جاسوسان خلیفه،همیشه وقتى باز می گشتند تاكید می كردند كه در سراى آن بزرگوار(علیه السلام)، چیزى كه مایه شك باشد وجود نداشته است. این خبر به متوكل آرامش می داد و نسبت به حضرت امام(علیه السلام)، قدردانى و احترام خاصى ابراز می داشت.
امام هادى(علیه السلام)، هر بار كه خانهاش مورد بازدید قرار می گرفت، موفق مىشد آنچه را كه مشكوك بود پنهان سازد زیرا پولها و نوشتههایى به حضرتش فرستاده مىشد كه لازم بود از نظر دولت پنهان ماند. هر گاه می خواست كارى را كه آشكار شدن آن از نظر دولت براى او(علیه السلام)، محظورى داشت پنهان دارد، روش رمز به كار مىبرد.
2- هر گاه سراى امام(علیه السلام) مورد بازرسى قرار می گرفت، با نهایت آرامش، خود را به بى اعتنائى مىزد و به پاسبانانى كه براى تجسس مىآمدند كمك می كرد تا ماموریت خود را انجام دهند. براى آنان چراغ مىافروخت و اطاق هاى خانه را به آنان نشان می داد تا براى ماموران ایجاد شبهه نشود كه او فعالیت غیر عادى دارد.
اگر امام(علیه السلام) جز این، موضعى اتخاذ مىفرمود، با رفتار خود شك حكمرانان را در مورد فعالیت هاى خویش برمىانگیخت. بارها خانه امام مورد بازرسى قرار می گرفت و آن در اثر سخن چینی هاى« بطحانى» نزد متوكل بود كه مىگفت امام داراى پول و اسلحه مىباشد و متوكل بی درنگ به« سعید»حاجب، فرمان می داد به خانه امام(علیه السلام) حمله برد و پول و اسلحه ها را بیابد و نزد او ببرد.
یك بار«سعید» به وسیله نردبانى از خیابان وارد پشت بام خانه امام(علیه السلام) شد و در تاریكى از نردبان پائین آمد و نمىدانست چگونه وارد اتاق ها شود. امام(علیه السلام) با كمال آرامش او را ندا در داد و فرمود:«اى سعید بر جاى خود باش تا شمعى برایت بیاورم.» سعید گفت: بر جاى ماندم تا شمع آوردند، و در نور شمع پائین رفتم. او را دیدم، عبائى پشمین بر تن و كلاهى از همان جنس بر سر داشت و سجاده او که از حصیر بود در برابرش گسترده بود و روى به قبله داشت.
پس به من گفت:«این اطاق ها.» و من وارد آن اطاقها شدم و بازرسى كردم و چیزى نیافتم. سعید كوشید از امام پوزش طلبد و عذر مامور بودن خود را بخواهد اما امام (علیه السلام) این آیه را تلاوت كرد: و سیعلمون الذین ظلموا اى منقلب ینقلبون.( زود است كه ستمگران بدانند به چه گرفتارى دچار خواهند گشت.)
در رویدادى دیگر به متوكل خبر رسید كه از شهر قم كه یكى از مراكز طرفداران امام(علیه السلام) بود، اموالى به حضرت فرستادهاند. متوكل به وزیرخود « فتح بن خاقان» دستور داد كه مراقب اوضاع باشد و نتیجه را به او خبردهد.
نقش امام(علیه السلام) و موضع وى در حوادث
امام در سامره زیر نظر جاسوسان متوكل شب و روز مورد مراقبت بود و می كوشید كارهاى خود را در آن محیط سخت انجام می دهد. فعالیت هاى ایشان در آن دایره پر تشویش محدود می شد و حتى الامكان می كوشید برخوردى روى ندهد. امام(علیه السلام) با توجه به فشار و مراقبت شدیدى كه متوجه خود و یارانش بود، حركت خود را در دو زمینه آغاز نمود:
الف- آگاه ساختن امت و نشان دادن مواضع علمى خود به صورت پاسخ گفتن به شبههها و جواب به پرسشهائى كه خلیفه از او می كرد، تا آن امام را در تنگنا قرار دهد و نتواند از عهده حل آن بر آید. مثلا متوكل از«ابن سكیت» خواست مسالهاى پیچیده و دشوار در حضور او مطرح كند و از امام(ع) جواب آن را بخواهد. «ابن سكیت»، برخى مسائل را كه سخت دشوار می دانست ازامام پرسید و امام در آن مبارزه و مباحثه پیروز گردید.
«یحیى بن اكثم»، متوكل را گفت:«دوست ندارم پس از پرسش هاى من از این مرد چیزى پرسیده شود زیرا وقتى آشكار گردد كه او دانشمند است رافضیان تقویت می گردند.»
امام(علیه السلام) پاسخ سوالات را می داد و شبهههاى كفرآمیز را كه در اجتماع او رایج بود رد می كرد.
ب- پشتیبانى از پایگاه هاى خود و توجه داشتن به آنها، تا در حد امكان، نیازشان را برطرف سازد و كوشش در آموزش آنان و تقویت ایمانشان.
امام با كوشش خستگى ناپذیر و فراوان، وقت خود را براى تجدید فعالیت پیروان خود مصروف می داشت. هر وقت فرصت این كارها دست می داد و امكان فعالیت پیش مىآمد، پایگاه هاى خود را با هر روشى كه امكان داشت تقویت می كرد تا در برابر مشكلات، نیروهاى پایدار و مجهز آماده داشته باشد.« براى امام هادى(علیه السلام) از راه هاى پنهانى و آشكار، و در هر صورت ممكن، پولهاى سرشار از قبیل خمس و زكات و خراج مىرسید و آنها را درمصالح عمومى اسلام به مصرف مىرسانید تا جنبش فرو ننشیند. این فعالیت ها البته دور از چشم حكمرانان و مركز حكومت عباسیان بود.
موضع عباسیان در برنامه ریزى امام(علیه السلام)
حكمرانان عباسى براى به دست گرفتن كارهاى امام(علیه السلام) و عارى نمودن برنامه امام از هر گونه تاثیر به روشهاى زیرعمل می كردند:
1- صف آرایى در برابر امام(علیه السلام) و به مبارزه طلبیدن ایشان(علیه السلام) از نظرعلمى.
در این مورد، نقشههاى آنها با شكست روبرو گردید زیرا چنانكه گفتیم، امام(علیه السلام) پاسخ پرسش ها و استفتائات آنان را می داد.
2- كوشش در جلب امام و كشانیدن ایشان به طرف خود و نزدیك ساختن امام به دربار، تا افكار وى بى ثمر و بى تاثیر گردد و از پایگاههاى تودهاى خود دور افتد. مىتوان موضع امام(علیه السلام) را در پذیرفتن و اظهار موافقت براى حضور یافتن در سامره و همراهى با آنان چنین تفسیر كرد:
الف: حمله و فشار و اجبار تا مرز مرگ پیش رفت و مخالفت و امتناع آشكار امام از حضور در مجلس متوكل به این نتیجه منجر می شد كه حكومت را بر ضد خود تحریك كند. ولی سیاست امام باعث شد که دولت به اهداف خود نرسد.
ب: امام(علیه السلام) می خواست از طرف سخن چین ها و افتراهاى بعضى از جاسوسان كه خواستار گرفتارى و آزردن ایشان بودند، در امان باشد. امام(علیه السلام) مىخواست در برابر حكام طورى حركت كند كه شك و بیمى در دلها ایجاد نکند تا شاید بتواند فرصتى به دست آورد و در زمینههاى لازم به فعالیت پردازد و تحرك و كوشش را دوباره آغاز كند.
ج: امام(علیه السلام) شاید با زیستن در محیط طبقات حاكم و با نفوذ دولت مىخواست به این امر توفیق یابد كه در میان آنان سخن حق را رایج گرداند واز موضع عادلانه خود دفاع كند و محبت، احترام و توجه آنان را به خود جلب نماید.
د- امام در آن هنگام این مساله را می دانست كه اساساً حكومت عباسى، بر حسب و نسب مبتنى است و نسبت ها و پیوندهاى خانوادگى و مصالح شخصى و واسطه ها، پایه آن است. امام اندیشید كه مىتوان از این واقعیت به سود اسلام بهره جست و كوشید تا از فشار و ستم نسبت به مردم خود کاسته و خطرهایى را كه متوجه پایگاه های مردمی امام می شد را از آنها دور کند.
قیام هاى علویان و دعوت براى رضا از آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)
یکی دیگر از نگرانی ها و وحشت فرمانروایان، شورش علویان برعلیه آنان بود. از این رو عباسیان در برابر آن، موضعى قاطعانه می گرفتند تا پیش از آن كه رشد یابد و گسترش پیدا كند، آن را در نطفه خفه كنند و بقایاى آن را تعقیب نمایند تا از دست آن آشوبها رهائى یابند. بدیهى است كه این چاره جویى و جلوگیرى، با همه وسایل قهرآمیز و سركوبى وحشیانه صورت می گرفت.
در این نظرگاه كینه آمیز نسبت به علویان، ( یعنى حركت ضد علوى)، بین خلیفه و فرمانده و وزیر و تركان كه در آن اوقات در سامره پایتخت عباسیان حضور پررنگی داشتند، تفاوتى وجود نداشت. چنانكه طبقه ذی نفع و برخوردار از همه امتیازهاى طبقاتى و همه فرماندهان و متنفذان كه اعلام صلح و جنگ در دست آنان بود نیز در آن حركت ضد علوى مانند دیگران بودند.
در آن هنگام، دولت عباسیان به علت سیاست ظالمانه خود دچار ناتوانى و پاشیدگى و گسیختگى شده بود و از اندك جنبش علویان به وحشت مى افتاد و از سایه آنان نیز به هراس گرفتار مى آمد. از این روى، در مقابل آنان روشى خشن پیش گرفته و شورشیان بر علیه خود را به بدترین عقوبت مىآزردند.
انقلابیون علوى اگر در خود احساس قدرتى می كردند و پیروانى فراهم مى آوردند، در مى یافتند كه باید برنامه اى تهیه كنند و نقشه اى طرح نمایند تا بر ضدحكمرانان فاسد و منحرف خروج كنند. در بیشتر قیام‌ها با شعار-« رضا از آل محمد»- مردم را فرا می‌خواندند و منظورشان از آن شعار، بهترین شخص از آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) بود و به اعتقاد آنان كسى بهتر از حضرت امام هادى(علیه السلام) وجود نداشت.
انقلابیون با آن شعار همه گیر و گسترده، روش جنگى جالبى به كارمىبردند تا بتوانند نام امام را پنهان دارند تا اگر انقلابیون شكست خوردند،امام در برابر دستگاه حاكم، در موضع اتهام و گرفتارى قرار نگیرد. و خوب می دانستند كه امام(علیه السلام) زیر نظر جاسوسان و خبرچینان دولتى قرار دارد و اگر بر ضد حكومت، به ایجاد عصیان و تمرد، متهم گردد ممكن است به قتل برسد.
شایان ذکر است كه امامان علیهم السلام، مبارزه مسلحانه و رویارویى مستقیم با حكام جور را به انقلابیون علوى محول می كردند تا وجدان و اراده امت را برانگیزند و آنان را بر ضد انحراف دولت به مقاومت آموخته كنند. آنان با فداكارى مستمر مىكوشیدند تا وجدان و اراده اسلامى را از سقوط نگاه دارند. و این یکی از راههای مبارزه با ظلم و جور سمتگران عصر آنان بود. امام هادی علیه السلام نیز از این قاعده مستثنی نبودند.
ایشان نیز ضمن این که تحت مراقبت شدید عباسیان بود ولی از مبارزه با دستگاه ظلم و جور غافل نشده و از انقلابیون و بیداران امت در این امر مهم استفاده می کردند. اما چون حکومت قدرت و سلطنت خود را در خطر دید؛ امام را به شهادت رساندند و بدین وسیله برای مدتی بیشتر، سلطنت خود را حفظ نمودند.
انتهای پیام/ ز . ح
