۱ ارتباط مستمر با مدرسه:
تلاش کنید در فواصل زمانی معین با اولیای مدرسه ارتباط داشته باشید و از کلیت روند فعالیت کودکتان در همه ابعاد آموزشی و رفتاری مطلع باشید.
۲ زمانی برای حرف‌های مدرسه:
هر روز پس از پایان ساعات مدرسه زمانی را برای گوش سپردن به صحبت‌های کودک در زمینه نحوه گذران اوقاتش در مدرسه اختصاص دهید. همچنین دورادور بر انجام تکالیف او نظارت داشته باشید.
۳ بر عهده نگرفتن تمام مسئولیت:
تاکید بر نظارت والدین بر امور و تکالیف مرتبط با مدرسه، به معنی قبول مسئولیت کامل تکالیف کودک از سوی والدین نیست. متاسفانه بسیاری از والدین به جای نظارت بر امور کودک، خود را موظف به درگیر شدن در تمامی کارهای او می‌دانند و به گونه‌ای عمل می‌کنند تا کودک به این باور برسد که انجام تکالیف باید از سوی والدین و همواره در کنار آنان انجام گیرد، همچنین این باور در کودک شکل می‌گیرد که اگر تکلیفی را انجام می‌دهد در واقع لطفی به والدین کرده است.
۴ تشویق به خصوص در روزهای نخست:
در ابتدای ورود کودک به مدرسه، بسیار مناسب خواهد بود تا برای هر عملی (خصوصاً بدون تذکر والدین) که در راستای انجام تکالیف، جمع و جور کردن کتاب و دفتر یا مرتب کردن لباس‌ها و لوازم مدرسه از سوی کودک انجام می‌شود به وفور او را مورد تشویق و گاهی پاداش‌های کوچکی نیز برایش مد نظر قرار دهید. باز هم تاکید می‌شود که توجه و تشویق کودک متفاوت از تذکر دایمی و بر عهده گرفتن مسئولیت‌های کودک است.
۵ در جریان گذاشتن معلم:
اگر کودک از مشکل جسمانی و یا روان‌شناختی خاصی رنج می‌برد بهتر است که اولیای مدرسه را در جریان قرار دهید تا در صورت بروز مشکل حمایت کافی را برای او فراهم کنند. با این حال پیشنهاد می‌شود در زمینه مشکل کودک خصوصاً درباره مسائل روان‌شناختی اطمینان پیدا کنید که معلم یا دیگر کارکنان مدرسه از دانش کافی و لازم در آن حوزه برخوردار هستند.
۶ تأکید بر یادگیری نه کسب نمره بالا:
شیوه مطلوب آن است که از همان ابتدا به جای آنکه بر اهمیت نمره تاکید شود بر ارزش علم آموزی صحه گذاشته شود تا کودک درگیر اضطراب‌های بی‌مورد نشود و علاقه به یادگیری در او درونی شود.
۷ زمینه‌ای برای برقراری روابط اجتماعی:
مدرسه، تنها مکانی برای یادگیری دانش نیست بلکه یکی از مهم‌ترین محیط‌هایی است که برای کودک فرصت تحول و شکوفایی شخصیت را فراهم می‌آورد. از این رو، بهتر است او را در زمینه برقراری روابط و تعامل با دیگر کودکان، راهنمایی کنید؛ با این حال باز هم مسئولیت را بر عهده خود او قرار دهید و بگذارید تا تجربیات لازم را در این زمینه نیز کسب کند.
۸ اهمیت آموزش‌های اولیه:
همچنین قدم گذاشتن به محیط مدرسه نیازمند آموزش کودک در زمینه نحوه رفت و آمد به مدرسه، آشنایی با قوانین مربوط به عبور از خیابان، برخورد صحیح با افراد غریبه و نکات مربوط به رعایت بهداشت فردی و عمومی است، پس اگر قبلاً این آموزش‌ها را به کودک نداده‌اید، سعی کنید در این روز‌ها کودکتان را با این موارد آشنا کنید.
۹ تأمین آسایش و آرامش:
تنظیم ساعات خواب و بیداری کودک اهمیت ویژه‌ای دارد. در این زمینه نیز برقراری چند قانون در خانه و ارائه پاداش‌هایی هرچند کوچک می‌تواند بسیار موثر واقع شود. علاوه بر این، تشویق به تنهایی کافی نیست بلکه مناسب‌تر آن است که با نزدیک شدن به ساعات خواب کودک از محرک‌های محیطی مثل نور اتاق، صدای تلویزیون و فعالیت‌های دسته جمعی بکاهید تا او برای خواب، آمادگی لازم را داشته باشد.
۱۰ درمان اضطراب‌های زیاد:
اندکی ناسازگاری در هماهنگی با این شرایط از سوی کودک طبیعی است، با این حال چنانچه کودک واکنش‌های اضطرابی، افسردگی و غمگینی یا آشفتگی غیرطبیعی داشت بهتر است از راهنمایی‌های تخصصی مشاوران و روان‌شناسان استفاده شود. همچنین‌گاه شرایطی پیش می‌آید که کودک برای مواجهه با موقعیت جدید مشکل چندانی ندارد، اما اضطراب خود والدین خصوصاً مادر به رفتارهای نامطلوب در کودک منجر می‌شود؛ بنابراین، بهتر است در چنین حالتی خود والدین نیز از مشاوره استفاده کنند.
منبع: جام جم سرا
