امروز شهادت معلم حق گوي دربار عباسيان

به گزارش «شیعه نیوز»، ابويوسف، يعقوب بن اسحاق دورقي، معروف به ابن سكيت نحوي، از بزرگان ادب و لغت عرب بود. وي در جنوب غربي ايران و در حوالي اهواز، ديده به جهان گشود.

او از عظماي شيعه و از خواص امام محمد تقي (علیه السلام) و امام علي النقي (علیه السلام) به شمار مي‌آمد و مورخان و سيره نويسان، از وي تجليل كرده و از وي به نيكي ياد نمودند.

ابن سكيت، پرچم دار دانش و معارف عربي، مانند ادبيات، شعر، لغت و نحو بود، بدين جهت به نحوي معروف گرديده است.

وي داراي تأليفات گرانسنگي، چون «تهذيب الألفاظ» و «اصلاح المنطق» بود.

وي را از اين جهت «ابن السكيت» مي‌گفتند كه سكوتش فراوان بود.

ابن سكيت، معلم معتز و مؤيد (پسران متوكل عباسي) بود و آنان را با صرف و نحو و ادبيات عرب آشنا كرد.

روزي متوكل عباسي (دهمين خليفه عباسيان) كه در دشمني با اهل بيت (علیهم السلام) و خاندان رسالت و امامت، زبانزد خاص و عام بود از ابن سكيت پرسيد: پسرانم معتز و مؤيد در نزد تو بهترند يا حسن و حسين پسران علي بن ابي طالب (علیه السلام)؟

ابن سكيت كه از پرسش بي‌جا و غير قابل قياس متوكل به خشم آمده و سكوت در برابر اين ستمگر طاغي را روا نمي‌دانست، در پاسخش گفت: به خدا سوگند، قنبر غلام علي بن ابي طالب (علیه السلام)، از تو و پسرانت بهتر و در نزد من محبوب‌تر است.

متوكل عباسي، كه انتظار چنين پاسخي را از معلم فرزندان خويش نداشت، چنان به خشم آمد كه در‌‌ همان لحظه به قراولان ترك‌نژاد خود دستور داد كه زبانش را از قفا بيرون كشند.
مأموران حكومتي نيز زبانش را از قفا بيرون آورده و وي را به‌‌ همان حال به شهادت رسانيدند.

تاريخ شهادت اين دانشمند فرزانه شيعه و مدافع مقام ولايت و امامت، پنجم رجب سال ۲۴۴ قمري است. (۱)

بي‌ترديد اين مرد بزرگ از بهشتيان و مقربان درگاه الهي است. زيرا مشمول اين حديث نبوي است كه از امام علي بن ابي طالب (علیه السلام) نقل گرديد: قال اميرالمومنين (علیه السلام): اخذ رسول الله (صلی الله علیه وآله) بيد الحسن و الحسين و قال: من أحبني و أحب هذين و أبا هما و امهما و كان متبعا لسنتي، كان معي في الجنه. (۲)

يعني: پيامبر اكرم (صلی الله علیه وآله) روزي دست حسن و حسين را گرفت و فرمود: هر كسي مرا دوست بدارد و نسبت به اين دو (حسن و حسين) و پدر و مادرشان محبت و دوستي بورزد و از سنت من پيروي كند، در بهشت با من خواهد بود.

۱- الكافي (شيخ كليني)، ج۱، ص ۲۴؛ وقايع الايام (شيخ عباس قمي)، ص ۲۹۷
۲_ بحارالانوار (علامه مجلسي)، ج۴۳، ص ۷۳

منبع: حج

انتهای پیام/ ح . ا