راز نمازهای رسول تُرک

یکی از مشهورترین عزاداران حسینی که به لطف حضرتش رهنمون و عاقبت‌به خیر شد، دادخواه خیابانی مشهور به «رسول ترک» است. عربده‌کشی که به واسطه حبّ ابی‌عبدالله(علیه السلام) پروردگار عالم او را به مقام انسانیت رساند و به جایی ‌رسید که یک هفته قبل از مرگش، از زمان و محل آن آگاه شد!

در دو شماره پیشین به «ماجرای توبه رسول تُرک» و «مصرعی که «رسول تُرک» اصرار داشت سر چهارراه نصب شود»  از کتاب «آزاد شده امام حسین(علیه السلام)» تألیف محمد حسن سیف‌اللهی پرداختیم و اینک در ادامه شرح ماجرایی از نماز خواندن حاج رسول می‌آید:

*نماز خواندن‌های بی‌حد و اندازه رسول تُرک

حاج اصغر زاهدی می‌گفت: «در زمانی که حاج‌ رسول نماز می‌خواند، واقعاً نماز می‌خواند؛ یعنی زمانی که او مشغول به نماز می‌شد، اگر کسی در حرکت و حالات حاج رسول توجه و تمرکز می‌یافت و به خوبی حس می‌کرد و می‌فهمید که حاج رسول با تمام وجودش در نماز است و فقط به خدای خویش توجه دارد، او واقعاً نمازهایش را به تمام معنا با توجه و با حضور قلب اقامه می‌کرد... و من معتقدم که اگر حاج ‌رسول در عشق و محبت به امام حسین(علیه السلام) به آن مقام و درجه بالا و کم نظیر رسید و اگر حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) که خود نیز برای اقامه نماز حاضر به جان دادن بود، دست حاج رسول را به آن شکل گرفت و بالا کشید، شاید بزرگترین عاملش را فقط و فقط در همین نمازهای او باید دید، در واقع حاج ‌رسول به تمام معنا دارای دو صفت و خصلت از صفات حسینی و خداپسند بود:

اول اینکه او بسیار اهل سخاوت و بخشش بود و دستش بسیار باز بود، البته تا آن جا که امکان داشت به صورت مخفی به دیگران کمک می‌کرد و دوم اینکه او اهل نماز بود.

رسول ترک از جلوی هر مسجدی که رد می‌شده است اگر در مسجد باز بود، فوری به داخل آن مسجد می‌رفته و دو رکعت نماز تحیت می‌خواند و بیرون می‌آمد، هم‌چنین او به هر خانه‌ای هم که وارد می‌شد، در صورت امکان در ابتدا دو رکعت نماز می‌خواند.

رسول ترک می‌گفت: «در روز قیامت همه این مسجدها و مکان‌ها شهادت خواهند داد که من در آن‌ها نماز خوانده‌ام».

حاج محمد سنقری تعریف می‌کرد: حاج رسول به هر مسجدی که وارد می‌شد، اگر کاری نداشت و شروع به نمازهای مستحبی می‌کرد در جاهای مختلف مسجد نماز می‌خواند؛ ‌یعنی ابتدا یک جا می‌ایستاد و دو رکعت نماز می‌خواند و بعد یکی، دو متر می‌رفت آن طرف‌تر و دوباره شروع به نماز خواندن می‌کرد و باز دوباره جایش را عوض می‌کرد و در گوشه دیگری از مسجد نماز می‌خواند و به همین شکل تند‌تند جابه‌جا می‌شد و نماز می‌خواند، من یک بار در همان سال‌های اولی که با او رفیق شده بودم، وقتی او از من خواست تا با هم به مسجد برویم، من با ناراحتی به او گفتم: نه؛ من دیگر خجالت می‌کشم با تو به مسجد بیایم!.

حاج رسول گفت: چرا؟!

من گفتم:‌ مردِ حسابی، چرا مثل بقیه مردم یک جا نمی‌ایستی، نمازت را بخوانی، وقتی تند تند جایت را عوض می‌کنی بعضی از این جوان‌ها که تو را نمی‌شناسند، به این نمازخواندن‌های تو و قیافه‌های ما نگاه می‌کنند و می‌خندند و من خجالت می‌کشم.

حاج رسول با یک حالتی خاص جواب داد:‌ حق با توست، اما تو خبر نداری که در این شهر جای گناهی نبوده است که من در آن جا پا نگذاشته بودم و حالا هم در عوض، آن قدر باید در همه این مسجدها و مکان‌های مقدس نماز بخوانم و عبادت کنم تا ان‌شاءالله آن کثافت‌ها را از این نمازها از بین ببرد و پاک کند، همه این مکان‌ها در روز قیامت شهادت خواهند داد.