به گزارش خبرنگار اجتماعي فارس، سرهنگ عباسعلي محمديان، رئيس پليس آگاهي تهران بزرگ گفت: متأسفانه وضعيت و سطح روابط پسر و دختر در جامعه به گونه‌اي شده است كه گروهي از خانواده‌ها و والدين نظارت و حساسيت لازم را در خصوص نوع ارتباط فرزندانشان با جنس مخالف ندارند و تصور مي‌كنند كه فرزندان آنها خود به تنهايي قادر به عبور از دوران آسيب پذير جواني هستند.
وي ادامه داد: اين در حالي است كه نظارت مستمر و همراه با مديريت والدين در خصوص رفتارهاي فرزندانشان به ويژه در زمينه ارتباطات اجتماعي و به طور ويژه ايجاد ارتباط با افرادي از جنس مخالف مي‌تواند به عنوان راهنما مانع از ايجاد مشكلات در آينده زندگي شخصي و اجتماعي فرزندانشان شود.
وي افزود: آن دسته از خانواده‌هايي كه نظارت كافي و مناسب در نوع ارتباطات اجتماعي فرزندانشان به ويژه در خصوص فرزندان دخترشان از خود نشان نمي‌دهند تصور مي‌كنند كه فرزندان آنها جداي ديگر از فرزندان ديگر افراد و دختران آنها نيز جداي از دختران ديگر پدر و مادرها هستند و آنها به گونه‌اي تربيت شده‌اند كه نيازي به همراهي آنها ندارند در حالي كه اين‌گونه تصور در خصوص فرزندان نخستين زمينه دچار شدن فرزندان اين گروه از والدين در بسترهاي خطرسازي است كه مي‌تواند نتيجه يك عمر تلاش آنها در خصوص پروش فرزندانشان را به خطر اندازد.
سرهنگ محمديان گفت: بدون شك همواره در داخل جامعه گروهي از افراد هنجارشكن اجتماعي وجود دارند كه هميشه به دنبال سوء‌استفاده از ديگر افراد جامعه هستند و به همين دليل لازم است تا خانواده‌ها با ايجاد رابطه‌اي دوستانه با فرزندان خود، تا حد نياز از ارتباطات آنها در سطح جامعه اطلاع پيدا كرده تا بتوانند نقش پشتيبان و مشاوري مناسب را براي فرزندان خود ايفا كنند.
رئيس پليس آگاهي تهران بزرگ در خصوص ارتباط ميان دختر و پسر گفت: ارتباط اجتماعي سازنده ميان افراد جامعه به هيچ عنوان نفي نمي‌شود و حتي دين و شرع ما نيز اين نوع ارتباط را تبليغ مي‌كند اما نكته‌اي كه بر آن تأكيد مي‌شود آن است كه ارتباط ميان دختر و پسر، با توجه به شرايط سني و آسيب‌هاي فردي و اجتماعي مرتبط با اين دوران سني، بايد به گونه‌اي در جامعه تعريف شود كه مانع از هرگونه آسيبي به اعتقادات و ارزش‌هاي اجتماعي و ديني و در ادامه خود افراد شود و بهترين راه براي گذار سالم همراه با بالندگي جوانان از مقطع حساس سني توجه لازم و مناسب اعضاي خانواده به آنها و پايبندي خود آنها به ارزش‌هاي ديني و اعتقادي است كه يقينا مي‌تواند به عنوان يكي از عوامل بازدارنده اصلي در آسيب‌پذيري در برابر ناهنجاري‌ها و آسيب‌هاي اجتماعي باشد.
