حضرت سيدالشهداء هر چه از مال و اهل بيت داشت در راه خدا داد پس اگر خداوند به گريه کنندگان او هرچه ثواب بدهدنبايد تعجب نمود.
سيد بحرالعلوم به قصد تشرف به سامرا تنها به راه افتاد. در بين راه راجع به اين مسأله، که گريه بر امام حسين (ع) گناهان را مي آمرزد، فکر مي کرد. همان وقت متوجه شد که شخص عربي سوار بر اسب به او رسيد و سلام کرد.
بعد پرسيد: جناب سيد درباره چه چيز به فکر فرو رفته اي؟ اگر مسأله اي علمي است بفرماييد شايد من هم اهل باشم؟ سيد بحرالعلوم عرض کرد: در اين باره فکر مي کنم که چطور مي شود خداي تعالي اين همه ثواب به زائرين و گريه کنندگان بر حضرت سيد الشهداء عليه السلام مي دهد؛ مثلاً در هر قدمي که در راه زيارت بر مي دارند، ثواب يک حج و يک عمره در نامه عملشان نوشته مي شود و براي يک قطره اشک تمام گناهان صغيره و کبيره شان آمرزيده مي شود؟
آن سوار عرب فرمود: تعجب نکن! من براي شما مثالي مي آورم تا مشکل حل شود. سلطاني به همراه درباريان خود به شکار مي رفت. در شکارگاه از لشگريانش دور شد و به سختي فوق العاده اي افتاد و بسيار گرسنه شد.
خيمه اي را ديد و وارد آن خيمه شد. در آن سياه چادر، پيرزني را با پسرش ديد. آنان در گوشه خيمه عُنيره اي داشتند (بز شيرده) و از راه مصرف شير اين بز، زندگي خود را مي گرداندند. وقتي سلطان وارد شد، او را نشناختند؛ ولي به خاطر پذيرايي از مهمان، آن بز را سر بريده و کباب کردند؛ زيرا چيز ديگري براي پذيرايي نداشتند.
سلطان شب را همان جا خوابيد و روز بعد، از ايشان جدا شد و به هر طوري که بود خود را به درباريان رسانيد و جريان را براي اطرافيان نقل کرد.
در نهايت از ايشان سؤال کرد: اگر من بخواهم پاداش ميهمان نوازي پيرزن و فرزندش را داده باشم، چه عملي بايد انجام بدهم؟ يکي از حضار گفت: به او صد گوسفند بدهيد. ديگري که از وزرا بود، گفت: صد گوسفند و صد اشرفي بدهيد.
يکي ديگر گفت: فلان مزرعه را به ايشان بدهيد. سلطان گفت: هر چه بدهم کم است؛ زيرا اگر سلطنت و تاج و تختم را هم بدهم آن وقت، مقابله به مثل کرده ام. چون آنها هر چه را که داشتند به من دادند. من هم بايد هر چه را که دارم به ايشان بدهم تا سر به سر شود.
بعد سوار عرب به سيد فرمود: حالا جناب بحرالعلوم، حضرت سيدالشهداء(ع) هر چه از مال و منال و اهل و عيال و پسر و دختر و خواهر و سر و پيکر داشت همه را در راه خدا داد پس اگر خداوند به زائرين و گريه کنندگان آن حضرت اين همه اجر و ثواب بدهد، نبايد تعجب نمود؛ چون خدا که خداييش را نمي تواند به سيد الشهداء (ع) بدهد؛ پس هر کاري که مي تواند، آن را انجام مي دهد؛ يعني با صرف نظر از مقامات عالي خود امام حسين (ع)، به زوار و گريه کنندگان آن حضرت، درجاتي عنايت مي کند. در عين حال اينها را جزاي کامل براي فداکاري آن حضرت نمي داند.
چون شخص عرب اين مطالب را فرمود، از نظر سيد بحرالعلوم غايب شد.
